Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

Σήμερα το πρωΐ περί ώραν 05.15΄ παρέδωσε το πνεύμα του ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Χθές το βράδυ ο Σεβ. πρ. Πειραιώς κ. Καλλίνικος, πνευματικός Πατήρ, και οι κληρικοί του περιβάλλοντός του ετέλεσαν το ιερό Μυστήριο του Ευχελαίου. Μέχρι την τελευταία στιγμή διατήρησε την ηρεμία του. Τώρα πια πέρασε στην αιωνιότητα.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΟΥ!
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ και ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008
ΩΡΑ 8.00 π.μ.
ΣΗΜ. Ένεκα απουσίας μου εις Αθήνας και ασκήσεως των Συνοδικών μου καθηκόντων για ένα μικρό διάστημα δεν θα είμαι σε θέση να παρακολουθήσω το Blog.

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ "ΦΟΡΕΣΟΥΜΕ" ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
ΣΤΟΝ ΟΜΩΝΥΜΟ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟ ΑΧΑΙΑΣ

«ΟΣΟΙ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΒΑΠΤΙΣΘΗΤΕ,
ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΝΕΔΥΣΑΣΘΕ!»


Τελείωσαν οι γιορτές των Χριστουγέννων. Και σήμερα, Αγαπητοί μου Αδελφοί, επισφραγίζεται αυτός ο εορταστικός κύκλος με την εορτή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που είναι και ο βαπτιστής του Κυρίου μας, η οποία ονομάζεται «Σύναξις του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου».
Ονομάζεται «Σύναξις» επειδή «συνάγεται» δηλ. συγκεντρώνεται η Εκκλησία, εσείς κι΄εγώ, όλοι εμείς, για να τιμήσουμε την μνήμη του προσώπου, το οποίο πρωτοστάτησε κατά την χθεσινή εορτή.
Πάντοτε, μετά τις εορτές τις Δεσποτικές εορτές, όπως λέγονται τά Χριστούγεννα, τα Θεοφάνεια, η Υπαπαντή κλπ., ακολουθεί μια εορτή, που έχει το προσωνύμιο «Σύναξις» και αναφέρεται στο κύριο πρόσωπο, που έχει παίξει πρωταρχικό ρόλο στη Δεσποτική εορτή, που προγήθηκε. Γι’αυτό μετά τα Χριστούγεννα ακολουθεί η Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου. Τα Χριστούγεννα τιμάμε τον γεννηθέντα Χριστό, την επομένη μέρα τιμάμε το Πρόσωπο, που συνδέεται άμεσα με τον Γεννηθέντα Χριστό.
Σήμερα, λοιπόν, τιμάμε την μνήμη του Αγίου Προδρόμου ως Βαπτιστού και με την εορτή αυτή επισφραγίζεται ο κύκλος των εορτών Χριστουγέννων. Η υμνολογία της ημέρας είναι κι αυτή αφιερωμένη στο γεγονός της Βαπτίσεως.
Τώρα λοιπόν μπορείτε να εξηγήσετε τον λόγο, γιατί αντί του Τρισαγίου Υμνου εψάλει το «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε, αλληλούια». Με τον ύμνο ετούτο η Εκκλησία μας θέλει να μας τονίσει την ανάγκη, όλοι όσοι βαπτισθήκαμε στο όνομα του Χριστού, πρέπει και να «φορέσουμε» τον Χριστό.
Και άραγε σημαίνει αυτό το «να φορέσουμε το Χριστό»; Σημαίνει,ότι όταν μας ατενίζουν οι άλλοι στο πρόσωπό μας να βλέπουν ότι ο καθένας μας είναι ένας μικρός Χριστός εν σμικρογραφία, ότι είμαστε μια μικρή αντιγραφή, γι αυτό και τό όνομά μας είναι «Χριστιανός». Καθώς, λοιπόν, αν στο δρόμο συναντήσουμε μιά γυναίκα νά φοράει τή γνωστή «μαντήλα», γνωρίζουμε χωρίς άλλο ότι είναι Μουσουλμάνα, έτσι και οι άλλοι πρέπει και από τον τρόπο που έχουμε ενδυθή και από τήν εν γένει συμπεςριφορά μας στό πρόσωπό μας πρέπει να αναγνωρίζουν ότι είμεθα Χριστιανοί. Πλήν όμως τό δικό μας ένδυμα είναι άϋλο ένδυμα, πνευματικό, είναι ένδυμα της ψυχής. Είναι δηλ. το φόρεμα ή το κοστούμι των αρετών αυτό που μας κάνει να διακρινόμαστε από τους άλλους ανθρώπους, αυτό του δίδει την ιδιότητα και όχι απλώς το όνομα του Χριστιανού.
Ένα ένδυμα διατρέχει τον κίνδυνο να λερωθεί ή και να ξεσχισθή! Γι αυτό και προσέχουμε, για αυτό και αγωνιζόμεθα, γι’αυτό και προσευχόμεθα, γι’αυτό και εξομολογούμεθα «Προσέχουμε, γιά νά έχουμε», λέγει ένα ρητό.
Σήμερα λοιπόν η Εκκλησία μας καλεί είτε να φορέσουμε τον χιτώνα του χριστιανού, είτε να προσέχουμε καινα κρατάμε καθαρό το ένδυμα που ελάβαμε κατά την ώρα της βαπτίσεως μας. Τον χιτώνα του Χριστού να τον διαφυλάξουμε, όσο γίνεται πιο καθαρόν και προπάντων να τον προφυλάξουμε, ώστε να μην μας τον κλέψει κάποιος.
Στην ορθόδοξη εικονογραφία, όταν εικονίζεται ο Άρειος, γράφεται η επιγραφή «Άρειε, τις σου τον χιτώνα αφείλε;» Δηλ. Ποιός σου έκλεψε τόν χιτώνα; Ο Άρειος, όπως γνωρίζετε, υπέπεσε σέ πλάνη, διότι αμφισβήτησε την θεότητα του Χριστού μας. Ήταν χριστιανός και έγινε αιρετικός! Έτσι όμως έχασε το ένδυμα του Χριστού, τον χιτώνα του χριστιανού, και περιέπεσε στο σκοτάδι της πλάνης. Γι’αυτό ο αγιογράφος τον ερωτά: «Άριε, ποιός σου αφαίρεσε, ποιός σου έκλεψε τον χιτώνα της χριστιανικής πίστεως;». Ποιός άλλος, αγαπητοί μου, απ’τόν Διάβολο;
Αυτός, λοιπόν, ο κίνδυνος απειλεί και τον καθένα μας σήμερα. Πολλοί, ως όργανα του Διαβόλου, προσπαθούν να μας αφαιρέσουν αλλοιώσουν τά χριστιανικά μας χαρακτηριστικά, να μας κάνουν αλλοιώτικους και αγνώριστους, να μας ξεσχίσουν τον χιτώνα της ψυχής μας με τα πάθη της ατιμίας, να μας αλλοιώσουν την σκέψη, να μας καταστρέψουν τον χαρακτήρα, να μας αιχμαλωτίσουν στή γή και τα της γής, να ανταλλάξουμε τόν Χριστό με τον χρυσό, ώστε στο τέλος να μας μενει το όνομα και όχι το βίωμα του χριστιανού.
Η εποχή μας, δυστυχώς, σχεδόν μέ όλα τα μέσα υπηρετεί αυτό το σκοπό. Κάνει ό,τι μπορεί, για να μας ξεσκίσει, να ποδοπατήσει και να κουρελιάσει τον τον χριστιανικό μας χιτώνα, τον χιτώνα της ψυχής μας. Σαν αποτέλεσμα αυτής της πνευματικής πάλης έρχεται η αιχμαλωσία και η πρώση. Σχεδόν κάθε μέρα κάποιοι από εμάς υποκύπτουν στα δελεάσματα της αμαρτίας, εμπλέκονται στα πλοκάμια της και έτσι προδίδουν την χριστιανική τους ταυτότητα, χάνονται, καταστρέφονται ή και αυτοκαταστρέφονται. Τότε κι΄ άν ακόμη πέσης από ένα ουρανοξύστη, τίποτε δεν σε σώζει. Η πτώση σου θα είναι ομολογία της αποτυχίας σου στην πνευματική σου ζωή και στη ζωή γενικώτερα.

Αδελφοί μου,
Καθώς τώρα πιά τελειώνουν οι εορτές και θά σβύσουμε τά πολύχρωμα φωτάκια από τά χριστουγεννιάτικα δένδρα και από τά μπαλκόνια μας, θα ήθελα να σας υπογραμμίσω να κρατήσετε στη σκέψη σας, ότι για τον καλό χριστιανό εορτές δεν είναι μόνον οι δεκαπέντε (15) των Χριστουγέννων, όσο διαρκεί αυτή η περίοδος!
Για τόν καλό χριστιανό από σήμερα κυρίως αρχίζει η γιορτή του. Τον Χριστό, με τον Οποίο ενωθήκαμε κατα τις άγιες ετούτες ημέρες, πρέπει να Τόν κρατήσουμε από εδω και στο εξής, κάθε ημέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή της ζωης μας σαν θησαυρό αδαπάνητο. Με ανανεωμένη την διάθεση πρέπει να συνεχίοσυμε τον πνευματικό μας αγώνα, ώστε να κρατήσουμε και να διατηρήσουμε λευκό και αψεγάδιαστο τον χτώνα της ψυχής μας· να επαυξήσουμε την δια της προσευχής επικοινωνία μας μέ τον Χριστό μας· να ενδιατρίψουμε με περισσότερο ζήλο στη μελέτη του Νόμου Του· να προσέλθουμε πιό τακτικά στην εξομολόγηση και στη θεία Κοινωνία· νά καταστήσουμε τόν Κύριο «φίλο» μας, φως μας και εραστή της ψυχής μας! Κι’ άν πρός στιγμήν λερωθή το φόρεμα της ψυχής μας να τρέξουμε γρήγορα στό λουτρό της ψυχής, την εξομολόγηση, για να καθαρισθούμε. Αν μας τυραννούν κάποια ελαττώματα, να τά πολεμήσουμε. Να αγωνιζόμεθα, ώτσε να μή πέσουμε· κι άν πέσουμε, νά σηκωθούμε γρήγορα!
Αυτό είναι ό,τι μας ζητάει η Εκκλησία σήμερα. Ή αν το πούμε με την γλώσσα του Προφήτη: «Λούσασθε και καθαροί γίνεσθε, αφέλετε τας πονηρίας υμών από των καρδιών υμών».
Άν όμως η Εκκλησία μας προτρέπει να αγιασθούμε, η καθημερινή πραγματικότης στη σύγχρονη Κοινωνία μας ωθεί στον αντίθετο δρόμο. Μας σπρώχνει στην αμαρτία και τέλος μας ωθεί στην ανυποληψία. Απειλεί να σπιλώσει ή και να ξεσχίσει ακόμη τον χιτώνα της χριστιανικής μας ιδιότητος. Η Κοινωνία σήμερα με τά διάφορα ρεύματα, τα οποία κυριαρχούν ανεμπόδιστα, οδηγεί τον σύγχρονο άνθρωπο σε μια απο-ιεροποίηση και σε ενα απο-χριστιανισμό! Φαίνεται πως κάποιοι - δεν ξέρω ποιοί είναι αυτοί- έχουν βαλθεί να βγάλουν τον χιτώνα του χριστιανού τόσο από τον Έλληνα, όσο και από την Ελλάδα! Στά βέβηλα χέρια τους έπιασαν ένα κασμά και σκάβουν, και σκάβουν διαρκώς και υποσκάπτουν τα ελληνοχριστιανικά ιδανικά, ώστε να χαθή δια παντός η ομορφιά Χριστιανικής Ελλάδος.
Σας ερωτώ: ποιός τολμάει να ομιλήσει σήμερα για τα Ελληνοχριστιανικά ιδανικά, τις παραδόσεις μας, τα ωραία ήθηκαι έθιμα; Ακόμη και ο κτύπος της καμπάνας μερικούς τους ενοχλεί, όχι σαν θόρυβος, αλλά ως υπόμνησις του Θεού και της προσευχής!
Σιγά σιγά εβγάλαμε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες· αλλάξαμε την Νομοθεσία, ώστε η μοιχεία π.χ. να μη αποτετελεί ποινικό αδίκημα· το ψέμμα νά θεωρείται τό αλάτι της ζωής· η παρθενία να είναι αναχρονισμός· η άσκηση της αρετής να θεωρείται σπόρ των ηλιθίων· το «άρπαξε να φας και κλέψε νάχεις» έγινε κανόνα ςτης ζωής. Αλλάξαμε τους Νόμους της ηθικής και του Κράτους, ώστε τά εγκλήματα τα βαπτίσαμε πταίσματα! Ο μη ηθικά φερόμενος άνθρωπος καυχάται για την «λεβεντιά» του, ενω ο ηθικός άνθρωπος εισπράττει την χλεύη και την ειρωνία των πολλών. Παληότερα ένα παράνομο ζευγάρι μπορούσε να διασκεδάση και να απολαύση τις ερωτικές του απολαύσεις σε ωρισμένα μόνο ξενοδοχεία, τα οποία γι΄αυτόν ακριβώς τό λόγο ονομάζονταν «κακόφημα»! Σήμερα αφού με Νόμο επιτρέψαμε, ώστε η γυναίκα μετά τό γάμο της να μη ακολουθή το επώνυμο του ανδρός της, αλλά να κρατάει και να γράφει στην ταυτότητά της μόνο το πατρικό της επώνυμο, όλα τά ξενοδοχεία, κι αυτά ακόμη τα πανάκριβα και υπερπολυτελή, έγιναν μεν κακόφημα, αφού χωρίς έλεγχο δέχονται και φιλοξενούν «δικαίους και αδίκους», νόμιμα και παράνομα ζευγάρια, έγιναν, επαναλαμβάνω, κακόφημα, αλλά δεν ονομάζονται πλέον έτσι! Παράλληλα λοιπόν με τον όρο σύζυγος να εισάγεται σιγά σιγά και επίσημα ο όρος σύντροφος. Και η μεν σύζυγος είναι η νόμιμος γυναίκα, με παπά και με στεφάνι, που έλεγε και το τραγούδι. Η δε σύντροφος είναι η χωρίς παπά και χωρίς στεφάνι. Κάποτε η κοινωνία αυτην, την αστεφάνωτη, την έδειχνε με το δάκτυλο και την απομόνωνε, γι αυτό και έσπευδαν να κρυφτούν. Τώρα πλέον όσες είναι έντιμες γυναίκες, αφοσιωμένες στον άντρα τους, στο στεφάνι τους, στην οικογένειά τους, αυτές κρύβονται· αυτές δείχνει με το δάκτυλο η κοινωνία: «κοιταξέ την! αυτή δεν είναι μοντέρνα, είναι παλαιάς κοπής, απαρχαιωμένη, ζει σε άλλους καιρούς».Ούτω πως η ανηθικότης και η αναισχυντία μετονομάσθηκαν σε αξιοπρέπεια! Καί η αξιοπρέπεια; θα με ερωτήσετε. Αυτήν την εξαποστείλαμε στην εξορία! Δεν μας χρειάζεται πλέον!
Σαν αποτέλεσμα αυτής της νέου τύπου «αξιοπρέπειας» ήλθε η αύξηση των διαζυγίων, η αύξηση των αμβλώσεων, η εμπορία των βρεφών, η σεξουαλική σχέσις των 12χρονων παιδιών κ.ά. Σαν αποτέλεσμα αυτής της νέου τύπου «αξιοπρέπειας» προήλθε η νομιμοποίηση και η κοινωνική καταξίωση του όρου «σύντροφος» πού έγινε ισότιμος και ισόκυρος με τον όρο «σύζυγος»! Την βλέπουμε άκόμηκαι στα αγγελτήρια της κηδείας. Σαν αποτέλεσμα αυτής της νέου τύπου «αξιοπρέπειας» τα παιδιά μας από τα 18ο τους χρόνια νοικιάζουν το διαμέρισμά τους, αποκόπτονται απο την πατρική στέγη, για να συζήσουν με τον φίλο ή την φίλη τους. Ο γονηός δεν μπορεί να επέμβει στη ζωή τους. Απλώς πληρώνει τα έξοδα του γυιού η της κόρης, που ζούνν ελεύθεροι και αστεφάνωτοι!
Η νέα αλλαγή στον Κώδικα της Ηθικής ονομάζεται «Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» ή αλλοιώς «προσωπικά δεδομένα». Είναι μια ορολογία, την οποία ακούμε όλο και πιο συχνά τώρα τελευταία.
Θα ήθελα, λοιπόν, σήμερα να αναφερθώ σ’ αυτά τα προσωπικά δεδομένα, για να τονίσω, ότι υπό τον όρο αυτό κρύβεται η κάθε λογής αναισχυντία! Είναι τό νέο ευαγγέλιο, Ένα ευαγγέλιο κοσμικό, αμαρτωλό, σατανικό θα έλεγα. Και έτσι αν συλλυφθή ένας κακοποιός, ένας είναι εγκληματίας κλπ. ούτε το ονομά του ανακοινούται, ούτε η φωτογραφία του γνωστοποιείται. Η Κοινωνία, η οποία τελικά είναι το θύμα, αγνοεί τον εγκληματία, διότι η Αρχή Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων το απαγορεύει! Συνήθως δέ, μετά τήν απολογία του ο κακοποιός αφήνεται ελέυθερος, για να συνεχίζει να κλέβει, να ληστεύει, να ατιμάζει, να δολοφονεί! Όταν συνεπώς στην τηλεόραση παρουσιάζεται η σχετική είδηση, το πρόσωπο δράστη καλύπτεται! Βάζουν εκεί μια σκίαση, ένα μωσαϊκό όπως λένε, ώστε να μη αναγνωρίζεται. Παρά ταύτα κανείς από τους αρμοδίους δεν ενοχλείται, οσάκις στα μέσα ενημερώσεως αντί για το όνομα χρησιμοποιείται ο περιφρονητικός όρος «η τριανταπεντάχρονη κατηγορύμενη», που είναι πολύ πιό ταπεινωτικό καί πολύ πιο χειρότερο από το όνομα ενός προσώπου. Ζούμε μέσα σε μια σύγχυση φρενών, αδελφοί μου, οπότε τα προσωπικά δεδομένα γίνονται ένα επικάλυμμα της ασυδοσίας, της αναισχυντίας, της αμαρτίας! Ποιός άραγε θα βροντοφωνάξει σήμερα το ιστορικό εκείνο «Αιδώς, Αργείοι!», δηλ. ντροπή σας, κάτοικοι του Άργους;
Θα ερωτούσα: για τον χριστιανό υπάρχουν άραγε προσωπικά δεδομένα; Ναι, υπάρχουν! Αλλά για τον χριστιανό προσωπικά δεδομένα είναι: να κρύβεις την αρετή του, να μη διασαλπίζεις την ελεημοσύνη σου, να μη ζητείς ανταπόδοση για την ευεργεσία, πού έκαμες, να μη υπερηφανεύεσαι για την εντιμότητά σου, να ευεργετής τον εχθρό σου, να νηστεύεις μυστικα, να προσεύχεσαι μυστικά κ.ού.κ. Για τον χριστιανό προσωπικά δεδομένα είναι αυτά, για τα οποία πρέπει να βραβεύεται. Για τον Χριστιανό προσωπικά δεδομένα είναι όσα συνθέτουν τον εσωτερικό στολισμό, τον εσωτερικό πλούτο της ψυχής, τά οποία δεν δημοσιεύει όποιος τά διαθέτει από σεμνότητα και ταπεινότητα!

Αντιθέτως για την ελληνική Πολιτεία και την καθημερινή πραγματικότητα προσωπικά δεδομένα είναι αυτά, για τα οποία ντρέπεσαι να τα αποκαλύψεις! Στην σημερινή Κοινωνία προσωπικά δεδομένα είναι οι κακίες, οι παραβάσεις και οι παραβιάσεις του νόμου του Θεού.
Διερωτώμαι: Σ’αυτό το ταλαίπωρο ελληνικό Κράτος δεν υπάρχει, λοιπόν, ηθικός Νόμος; Πως και γιατί εξαφανίσθηκε; Ποιός θα μας προστατεύσει απ΄ τον κακοποιό, όταν ούτε ο φόβος του Θεού υπάρχει στην καρδιά του, ούτε ο φόβος των κυρώσεων από την Πολιτεία; Πόσοι και πόσοι απ’ αυτούς, που είναι καταδικασμένοι σε ισόβια δεσμά, τελικά έπειτα από δέκα χρόνια μέσα στην φυλακή ελευθερώνονται για να συνεχίσουν συνήθως την ....κακοποιό δράση τους! Εάν φύγει ο φόβος του Θεού από τον άνθρωπο, τότε απομένει ενα και μόνο ανασταλτικό μέτρο: ο φόβος των κυρώσεων, ο φόβος του Νόμου.
Να λοιπόν, ότι υπό τον πέπλο της διατηρήσεως μυστικών των προσωπικών δεδομένων συγκαλύπτεται –και άρα εμμέσως επιβραβεύεται- η αυθαιρεσία, η παρανομία, η αδικία, η αμαρτία! Η Ελλάδα μας πορεύεται στο δρόμο της αυτοκαταστροφής και ενός ιδιότυπου ατομικού και εθνικού αυτοεξευτελισμού! Σε έρευνες διεθνών οργανισμών η Ελλάδα μας ανεβαίνει σταθερά στούς δείκτες εγκληματικότητος και άρα μιάς ανυποληψίας. Τό ζούμε άλλωστε καθημερινώς με τα λάθη και τα σφάλματα διακεκριμένων αξιωματούχων της κρατικής μηχανής και του δημοσιογραφικού κόσμου, με τα οποιά μας βομβαρδίζουν τά ΜΜΕ. Ας μην εκπλαγείτε, λοιπόν, αγαπητοί μου Αδελφοί, αν μετά από λίγο, εν ονόματι των ατομικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- ξεσηκωθούν όλοι οι φυλακισμένοι – βέβαια όσοι είναι στη φυλακή δεν είναι a priori όλοι εγκληματίες, μάλιστα δε μερικοί φυλακίζονται εκ λόγων σκοπιμότητος –ξεσηκωθούν και -εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- απαιτήσουν, ίνα βελτιωθή το επίπεδο των φυλακών, ώστε να γίνουν ξενοδοχεια πολυτελείας, με ατομικές σουΐτες, άνετα λουτρά κλπ. Γιατί όχι; «Κύριοι, θα μας πούν μια μέρα, αφού μας στερείτε την ελευθερία, δώστε μας την δυνατότητα μιάς πολυτελούς διαβιώσεως, δώστε μας τα αρώματά μας, τους υπηρέτες μας, τις καμαριέρες μας»!
Αγαπητοί μου, είμαι βέβαιος ότι μερικοί θα γελάσουν μαζί μου. Αλλά βεβαιωθήτε, ότι έχω πλήρη επίγνωση των όσων σας λέγω. Αν με θεωρείτε μεθυσμένο ή παράλογο, ελάτε να ρουφήξουμε μαζί μερικές μόνο σταγόνες από το μεθυστικό κρασί της ειδησεογραφίας και προσέξτε, παρακαλώ, μη .....τρελλαθήτε κι’εσείς.
Σας παρουσιάζω σε τίτλους τρείς ειδήσεις ή αφηγήσεις από τον χθεσινό ημερήσιο τύπο των Αθηνών:
Διάσημος τραγουδιστής, ο οποίος ξενοπερπάτησε και έφερε παράπονο καρπό ενοχλείτε απο την νόμιμη σύζυγό του και της απαντάει: Με ερωτάς «Τίνος, βρε γυναίκα, είναι το παιδί;». Είχε μια παράνομη εξωσυζυγική σχέση, παροδική, την οποία θεωρεί .....φυσιολογική! Η εφημερίδα προσθέτει το ερώτημα, εάν ο καλλιτέχνης «θα αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στο παιδί; καρπό μιάς επιπόλαιης βραδιάς ,που μοιράστηκε .....με μια σαραντάχρονη γυναίκα, αφού εκείνη απέδειξε με τη βοήθεια του τεστ DNA ότι το παιδί είναι δικό του». Για τον ταλαίπωρο καλλιτέχνη αυτο θεωρείται πολύ φυσιολογικό πράγμα! «Τί με ερωτάς, βρέ γυναίκα; Έτσι μούρθε και το έκανα; Θέλεις και τα ρέστα τώρα; παράτα με», είναι σαν να λέγει! Δεν νοιώθει υπάρχει ίχνος μεταμελείας, ίχνος ντροπής!
Θα σας διαβάσω κι΄άλλο ένα κομμάτι. Δεν είναι πολύ βαρύ. Διααβάζω λοιπόν κάπου: Στην Ελλάδα», όταν μια γυναίκα έχει παράνομη σχέση μ’ ένα πολιτικό, δεν ξέρει αν θα καταλήξει «κύρια Πρωθυπουργού», εντός εισαγωγικών, ή αν θα πάει στο Κορυδαλλό»! Ωραίο!
Και τώρα ελάτε σ΄ένα τρίτο κομμάτι, μέ τίτλο: «Αρτος και σεξ» γράφει τα εξής:.
«Εκεί κατάντησαν τα δελτία ειδήσεων. Θάμασταν οι τελευταίοι, που θα υποστηρίζαμε ότι οι αθλιότητες του κυρίου τάδε δεν έχουν θέση σ’ ένα δελτίο ειδήσεων και ότι στερούνται δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος, όταν μάλιστα η ραγδαία εξέλιξή του οφειλόταν στην ιδιότητα του πρωθυπουργικού φίλου. Όμως δεν μπορούν να μονοπωλούν τη ζωή ολόκληρης της χώρας και μάλιστα επί δεκαεπτά μέρες τώρα. Λες και δεν υπάρχει άλλο θέμα. Όλα τα προβλήματα λύθηκαν και ο κόσμος για το μόνο που αγωνιά και δεν κοιμάται και έχει κωλύσει στην τηλεόραση είναι αν ο τάδε έπρεπε να πάρει το DVD ή όχι και πόσα DVD κυκλοφορούσαν. Αρνούμαστε να προχωρήσουμε σ’ αυτήν την ψεύτικη και κατασκευασμένη, από κείνους που τους εξυπηρετεί, εικόνα. Η Ελλάδα δεν είναι αυτή που παρουσιάζουν και φυσικά δεν είναι δελτία ειδήσεων. Δεν είναι ενημέρωση αυτή που δίνουν τα ιδιωτικά κανάλια. Είναι απλώς η ενημέρωση που θέλουν και που εξυπηρετεί συμφέροντα. Είναι η ενημέρωση των νταβατζήδων, που θέλουν να κυβερνούν. Ο λαός έχει το λόγο και τη δύναμη. Φτάνει πιά».
Έπειτα απ’αυτά τις αθλιότητες άς προσθέσουμε δύο ακόμη πινελιές, πρίν τελειώσω.
Τό βράδυ της παραμονής των Θεοφανείων η εκπομπή ενός επώνυμου και μεγαλώνυμο δημοσιογράφου, που ασχολείται με τον αθέατο κόσμο, μας έκανε κατήχηση και μύηση γύρω από τα «Ελευσίνια Μυστήρια». Διάφοροι τύποι -περιθωριακοί θά έλεγα- προσπαθούσαν να μας εξηγήσουν με κάθε λεπτομέρεια το τι και πως γινόντουσαν αυτά τα Μυστήρια. Προσπαθούσαν, δηλ, να αναστήσουν μια πεθαμένη υπόθεση του προχριστινικού κόσμου σήμερα, το έτος 2008! Όπως και οι «Δωδεκαθεϊστές» προσπαθούν να αναστήσουν τους Δώδεκα θεούς του Ολύμπου και την προς αυτούς λατρεία! Ήταν παραμονή των Θεοφανείων στη Ορθόδοξη χριστιανική Ελλάδα. Θα μπορούσε, λοιπόν, η εκπομπή να ασχοληθή με την εορτήτων Θεοφανείων, με τά ωραία ηθη καί έθιμα της ημέρας, με το θεολογικό περιεχόμενο της εορτής κλπ., προσφέροντας θεολογική διδασκαλία στο λαό μας. Βλέπετε, λοιπόν, πως προσπαθούνοι διάφοροι να μας αποχριστιανίσουν, να μας ξεσχίσουν τον χιτώνα του ορθοδόξου πιστού,που ελάβαμε κατα την ώρα του Βαπτίσματος; Ενός Μυστηρίου, που κι αυτό -ας το πούμε εν παρόδω- κατάντησε μια κοσμική τελετή επιδείξεως και χλιδής, όπου οι γυναίκες διαγνωνίζονται εις το ποιά θα δείξει και θα επιδείξει περισσότερο τα κάλλη του σώματος, αφαιρώντας συνεχώς ύφασμα από την τουαλέττα της.!
Το κακό είναι ακόμη πιό ανησυχητικό, όταν σκέπτωμαι, ότι και η Εκκλησιαστική Αρχή συμπαρασύρεται από το μοντέρνο αυτό πνεύμα των «προσωπικών δεδομένων», για να επανέλθω στο θέμα μου. Λυπάμαι, αλλά θα το επαναλάβω και από τη θέση αυτή. Η Νομική Υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος προσέφυγε στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, από την οποία εζήτησε να εκδώσει απαγορευτικές διατάξεις. ώστε να παύσουν τηλεοπτικές εκπομπές, στίς οποίες παρουσιάζοντο ηθικά παραπτώματα εκκλησιαστικού τινος Ταγού μέ τό επιχείρημα, ότι η ηθική –και άρα και η μη ηθική-ζωή και συμπεριφορά ενός εκκλησιαστικού αξιωματούχου δεν μπορεί να παρουσιάζεται από την TV επειδή τα περιστατικά, που καταγράφονταν, αποτελούν στοιχεία της προσωπικής ζωής του και εντάσσονται στα προσωπικά δεδομένα» του προσώπου αυτού! «Εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται»! είπεν ο Κύριος.
Διαμαρτυρήθηκα τότε και προφορικώς και γραπτώς. Βροντοφώναξα, ότι είναι απαράδεκτη μια τέτοια τοποθέτηση. Η Εκκλησία οφείλει να την αποσύρει αμέσως και να ελέγξει τον υπάιτιο! Όμως κανείς δεν με άκουσε. Για τα εκκλησιαστικά πρόσωπα οιουδήποτε βαθμού δεν υπάρχει προσωπική ζωή. Η ηθική παρεκτροπή θέλει συμπαίκτη και δεύτερο πρόσωπο! Άρα παύει να είναι προσωπική η συμπεριφορά.
«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε».
Αγαπητοί μου, ευρισκόμεθα μπροστά σε μια βαθειά ηθική κρίση. Αν όμως ο καθένας μας προβάλλει μια κάποια αντίδραση, τότε υπάρχει ελπίδα. Αν ο καθένας μας πει: Εγώ και κάποιοι άλλοι θα αντισταθούμε, τότε όλα μπορούν ν’αλλάξουν. Αν όμως θα μείνουμε απαθείς θεατές και σιωπηλοί, τότε ξεχάστε την Ελλάδα, ξεχάστε και την Ορθοδοξία.
Ευτυχώς την ώρα που εμείς αδρανούμε, καποιοι άλλοι στη Ρωσσία, στην Κίνα, στην Κορέα, στην Αφρική και αλλαχού ανακαλύπτουν τον Χριστό και Τον λατρεύουν ως Σωτήρα του κόσμου, αλλά και της ψυχής των.
Άς φυλάξουμε, όσο μπορούμε, τον χιτώνα της Ορθοδόξου Πίστέως μας.


+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Εκφωνήθηκε στις 07.01.2008

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Κ. ΣΗΜΑΤΗ ΣΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΙΜΙΟΥ


Από το blog του κ. Παν. Μιχαλόπουλου αλιεύσαμε και αναδημοσιεύουμε την απάντηση του κ. Σημάτη στην άρση του επιτιμίου. Ο κ. Σημάτης δεν καταδέχθηκε να μας αποστείλει την απάντησή του! Προτιμάει τα διάφορα μέσα του Διαδικτύου.

Ο κ. Μιχαλόπουλος, δημοσιεύοντας την επιστολή του κ. Σημάτη, έθεσε σαν τίτλο: Ο θεολόγος κ. Σημάτης απαντά στον "Χωροφύλακα" Μητροπολίτη. Δίπλα μάλιστα έβαλε και την φωτογραφία του ηθοποιού Luis de Finees!

Τα σχόλια δικά σας.

Δι εμέ το θέμα Σημάτη έκλεισε μιά για πάντα.

Ευχαριστώ και τους δυό

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008, ΩΡΑ 11.00 π.μ.

--------------------------------------------------------------------------------------


ΑΡΣΗ του ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ μου από τον ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ μετά ΥΒΡΕΩΝ!
Χαίρομαι, που ο Μητροπολίτης (έστω και πιεζόμενος) ανακοίνωσε εγγράφως (22/18-1-08) την άρση του Αφορισμού, αφού μ' αυτό αποκαθίσταμαι ως ένα σημείο "κοινωνικά" στα μάτια των συμπολιτών και των μαθητών μου. Ως θεολόγος δε χαίρομαι, γιατί ο ίδιος απέσεισε "εκ της κεφαλής του", τουλάχιστον το βάρος ενός παράνομου αφορισμού και τον ευχαριστώ.
Λυπάμαι όμως βαθύτατα, γιατί δεν τελείωσε ακόμα αυτή η περιπέτεια. Όπως φαίνεται με τις παρακάτω ενέργειές του, ο Μητροπολίτης ουσιαστικά ακυρώνει την άρση του αφορισμού, εμμένοντας στην προσπάθεια εξόντωσής μου. Διότι:
1)Στις4σελίδεςτου Εγγράφου Άρσεως Αφορισμού προσπαθεί να αποδείξει ότι καλώς με τιμώρησε και εκτοξεύει ποικιλία ύβρεων εναντίον μου, ενώ δηλώνει: "δεν αισθάνομαι τύψεις δια την μέχρι σήμερον στάση μου απέναντι" στην "άφρονα πορεία σας". Και με κατατάσσει σε άλλο σημείο στην κατηγορία του αιρετικού (με την σημασία του πεπλανημένου) που έχει διαστραφεί.
2) Επιμένει στον τραυματισμό της Αλήθειας μη διορθώνων τις αιρετίζουσες απόψεις του.
3) Κατέγραψα και δημοσιοποιώ ένα περιστατικό: Με επισκέφτηκε την 15/1/08 στο 2° Γυμνάσιο ο κ. Λ. και (παρόντων των καθηγητών: Κ.Ι., Λ.Φ., Μ.Χ.). είπε: Με έστειλε ο Μητροπολίτης σε σένα, να μας βοηθήσεις να βρούμε Ναό! Έμεινα κατάκπληκτος. Κάτι τέτοιο δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Απάντησα: Δεν έχω ουδεμία αρμοδιότητα γι' αυτό. Δέχομαι την ανεξιθρησκεία και τη διδάσκω. Ποιος σας εμπόδισε να χτίσετε ή να νοικιάσετε ένα χώρο για ναό; Εμείς δεν στραφήκαμε εναντίον σας, αλλά στην αντιεκκλησιαστική προσπάθεια του Μητροπολίτη να δώσει δική μας Εκκλησία ή εκκλησ. χώρο σε ετερόδοξους. Την 18/1/08 με επισκέφτηκαν δύο με το ίδιο αίτημα. Την 21/1/08 ο ίδιος κ. Λ. έφερε έγγραφη Αίτηση και μια κατάσταση με 40 Υπογραφές "κατοίκων Αιγίου Αλβανικής ιθαγένειας", που έλεγε (άκου-σον, άκουσον): Παρακαλούμε κ. Σημάτη "να εγκρίνετε την προσπάθειά μας" για εξεύρεση χώρου "ώστε να μπορούμε κι εμείς να ασκούμε τις θρησκευτικές μας εκδηλώσεις"!!! Ποιες σκοπιμότητες κρύβονται πίσω απ' αυτή την κίνηση; (Η Αίτηση με τις υπογραφές κατατέθηκαν στη διεύθυνση της εφημερίδος).
Και 4) Ενώ πέρυσι ο Μητροπολίτης φιλοξένησε στο ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟ ένα κείμενο με "προτροπή" για χειροδικίες εναντίον μου, εφέτος στο μπλόγκ που δημιούργησε φιλοξενούνται δεκάδες ανώνυμα μηνύματα, άκρως υβριστικά για το πρόσωπό μου. Τα μηνύματά των επισκεπτών του στο μπλόγκ με υβρίζουν ως: «επικίνδυνο, ασεβή, χωρίς επαρκή θεολογική κατάρτιση, Ταλιμπάν, συκοφάντη, κακοήθη, ψυχοπαθή, αλαζόνα θεολογίσκο με εωσφορικό εγωισμό, δοκησίσοφο, λογοκλόπο, πως χρησιμοποιώ ποταπές μεθόδους, πως έχω λυσσαλέο μίσος»... Ακολουθούν προτροπές του τύπου: «Γονείς φυλάχτε τα παιδιά σας από θεολόγους σαν το Σημάτη», «ο σύλλογος γονέων και καθηγητών πρέπει να κινητοποιηθεί άμεσα και να παρέμβουν», «Ανώνυμος είπε... Έχω μαθητές που απομακρύνθηκαν από...τον Χριστό λόγω Σημάτη. Σιχάθηκαν...την θρησκεία μας. Ντροπή! Την ημέρα της Κρίσεως ο Σημάτης θα φέρει το βάρος αυτών των ψυχών. Λυπάμαι για το κατάντημά του!» κ.ά.
Δεν γνωρίζω τις νομικές διαστάσεις του θέματος. Εξετάζοντας όμως ηθικά και εκκλησιαστικά το θέμα, διερωτώμαι: επιβάλλει "η πατρική αγάπη ενός επισκόπου"; Να διευθύνει ένα μπλόγκ, που οι επισκέπτες του έχουν στήσει «λαϊκό δικαστήριο» εναντίον μου; Ποιός αλήθεια έχει την ηθική ευθύνη αυτού του μπλόγκ; Και ενώ θα μπορούσε να τα διαγράψει, όπως έκανε με κάποια μηνύματα, που φαίνεται θεώρησε ως απαράδεκτα, τα υβριστικά μηνύματα εναντίον μου που φιλοξενούνται στο εκκοσμικευμένο αυτό "εκκλησιαστικό" μπλόγκ, τα θεώρησε φαίνεται κατάλληλα. Πώς κατόπιν αυτοεπαινείται για την υπέρβαση αγάπης που επέδειξε, λύνοντάς μου τον αφορισμό!
Εύχομαι ο Σεβ/τος να καταλάβει τα λάθη του, να μακροημερεύει και (αν θέλει να τον εμπιστευόμαστε) να«ορθοτομεί» με αληθινή αγάπη «τον λόγον» της αληθείας.
Από τη θέση αυτή θέλω να ευχαριστήσω από καρδίας τους συμπολίτες που μου συμπαραστάθηκαν σ' όσα ασυνήθιστα πέρασα- όσους γνωστούς και άγνωστους βοήθησαν με παρεμβάσεις, ώστε να αναγκαστεί ο Σεβ/τος, έστω κάτω απ' αυτές τις συνθήκες στην Άρση του Αφορισμού. Να ευχαριστήσω τέλος, κάποιον προσευχόμενο Γέροντα, και πάνω από όλα το Θεό.
Αίγιο, 22/1/08
Σημάτης Παναγιώτης

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

ΖΩΝΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΘΕΟ.....

..........Σ Α Π Ι Σ Α Μ Ε !

Γίναμε Σόδομα και Γόμορρα. . . Το πήδημα του κ. Ζαχόπουλου ήταν απλώς η αφορμή για να βγει στον αφρό η πραγματική εικόνα της χώρας.
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν.
Όπου κι αν κοιτάξεις, όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι, όπου κι αν ψάξεις, πληγώνεσαι. Δεν υπάρχει τίποτε όρθιο. Όλοι οι χώροι έχουν καταρρεύσει. Οι αξίες έχουν εξαφανιστεί. Ιδανικά, ιδεολογίες, οράματα, πίστη, αγωνιστικότητα, φιλοδοξίες, προσφορά στον συνάνθρωπο, αλληλεγγύη, αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία. Και το χειρότερο, όσο και αν προσφέρεις δεν βρίσκονται. . .
Όλα έχουν παραδοθεί στο χρήμα, τον σύγχρονο Εφιάλτη. . . Έγινε το μοναδικό όραμα. Ο στόχος των νέων μας. Το ιδανικό.
Ακόμη και οι χώροι που άλλοτε θεωρούνταν άβατοι, ιεροί. Όπου εκεί βρίσκονται τα όσια. Η μαγιά της αναπαραγωγής, του μπολιάσματος της κάθε νέας γενιάς. Η παράδοση της σκυτάλης για τη συνέχεια. Τιμή σ' εκείνους που μας άφησαν πράγματα, πριν από χιλιάδες χρόνια, που ακόμη και σήμερα κάνουν τούτη την αγιασμένη γη ζηλευτή.
Καταντήσαμε όλα να έχουν τιμή πώλησης. Μέχρι και πινακίδες υπάρχουν. . . Και κανένας από εκείνους που υποτίθεται φυλάνε Θερμοπύλες δεν ξεσηκώνεται. Τα δεχόμαστε όλα σαν αυτονόητα. Ρουτίνα της καθημερινότητας.
Όμως. . . φθάσαμε στην ώρα μηδέν. Πιάσαμε πάτο. . . Αυτή δυστυχώς είναι η κατάληξη του περιβόητου μεταπολιτευτικού κύκλου. . . Άλλος μύθος αυτός. . . Μια συνηθισμένη χρονική περίοδος είναι. Τίποτε άλλο. . . Χωρίς αναλαμπές. Αν μάλιστα επιχειρήσεις μια απογραφή θα δεις ότι καμμία μεγάλη τομή δεν έγινε, τίποτε δεν άλλαξε, ούτε σελίδα δεν γυρίσαμε. . . Αντίθετα, είναι γεγονός ότι χάθηκαν μεγάλες ευκαιρίες αυτά τα 33 χρόνια. Μπορούσαν πολλά να γίνουν. Από μας εξαρτιόταν. Τους ηγέτες μας. . . Καλυτέρεψε, είναι αλήθεια, ο τρόπος ζωής μας. . . Μόνο που κόστισε πολύ. . . Ανταλλάξαμε κάποια καλυτέρευση με τα ιδανικά.
Κακά τα ψέματα, σάπισαν όλα. . .
Χρειάζεται μια νέα αρχή. Μια επανάσταση στα πάντα. Με τον καθένα μας μπροστάρη. Γιατί, δική μας υπόθεση είναι το σήμερα και το αύριο.
Δεν φταίνε μόνο οι ηγέτες, αν δεν ανταποκρίνονται σ' αυτά που υπόσχονται. Φταίμε πρώτοι εμείς, γιατί δική μας επιλογή είναι. . .
Χρειάζεται να ειπωθούν αλήθειες. Κι είναι πλέον αδήριτη ανάγκη, αν δεν θέλουμε να μείνουμε οι τελευταίου του τρένου, εκεί όπου στοιβάζονται τα ζώα, να πονέσουμε. . . Αλλιώς δεν αλλάζει τίποτε. Έχει κόστος το όνειρο. Και η αλλαγή. Στο χέρι μας είναι. Ψηλά το κεφάλι. Ώρα ν' αλλάξουμε. . . Για να μη χρεωθούμε στην ιστορία ως νεκροθάφτες μιας γης που δεν μας άξιζε. . . Να δείξουμε ότι μπορούμε να είμαστε άξιοι συνεχιστές εκείνων που μας παρέδωσαν τα άγια. . .

Το άρθρο αυτό είναι του κ. Μάκη Κουρή, Εκδότη της Εφημερίδας " ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", στο φύλλο της 20ής Ιανουαρίου 2008.

Στα λόγια αυτά εμείς τι να προσθέσουμε; Διώξαμε τον Κύριό μας απ τη σκέψη μας, από την οικογένειά μας, από τα σχολεία μας , από τα Πανεπιστήμιά μας, απο την Κοινωνική ζωή, από τις ανθρώπινες σχέσεις μας, από τις συναλλαγές μας, κτίσαμε μιά ζωή χωρίς Χριστό καί τότε .... σαπίσαμε. Το αναγνωρίζουν όλοι, ακόμη και οι δημοσιογράφοι! Επιβεβαιώνονται έτσι οι λόγοι του Κυρίου μας: "Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος" δηλ. ΄'ο μισθός που δίνει η αμαρτία είναι ο θάνατος" (Ρωμ. 6, 23).
Καιρός μετανοίας, καιρός επιστροφής, αδελφοί μου και παιδιά μου.

+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008, ΩΡΑ 01.00΄μ.μ.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΝΕΚΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟ!


Στόν άξονα της εθνικής οδού Πατρών-Κορίνθου είχαμε και νέο θύμα! Το ατύχημα έγινε στο ύψος του Ριζόμυλου. Είναι ήδη το 15ο θύμα! Ήταν το φρικτό αποτέλεσμα έπειτα απ΄ την σύγκρουση που έγινε μέ δύο "νταλίκες" στίς 3.20' μ.μ.
Η παράκλησή μας προς τους κ.κ. Δημάρχους τού άξονα Πατρών-Κορίνθου δεν είχε ανταπόκριση. Ελπίδα μας μένει ο Θεός.+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

"ΚΑΘΑΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΑΣΤΡΑΠΕΣ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ"

Με βαθειά θλίψη παρατήρησα, ότι μερικοί φιλοκατήγοροι σαν σφουγγάρι ρούφηξαν κάποιες ανύπόσταστες -καί άρα συκοφαντικές- κατηγορίες τοπικής εφημερίδας, της οποίας ο εκδότης είναι ο εξ επαγγέλματος Δημόσιος Κατήγορός μας. Δείχνουν έτσι ότι χαίρονται να εντάσσωνται στην κατηγορία των κατηγόρων μου! Τους ευχαριστώ, αλλά να γνωρίζουν, ότι έτσι αμαρτάνουν και επιβαρύνουν τήν ψυχή τους.

Η έντιμη διαχείριση της δημοσιογραφικής ιδιότητος επιβάλλει την διασταύρωση των οποιονδήποτε πληροφοριών.

Δεν πρόκειται λοιπόν να απολογηθώ για αδικήματα, τα οποία δέν έπραξα! Πληροφορούμαι μάλιστα ότι μερικοί "ΑΙΓΙΩΤΕΣ ΚΑΤΟΙΚΟΙ" κατέθεσαν ήδη ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ στην Εισαγγελία.

Ας αφήσουμε τους αρμοδίους να επιτελέσουν το χρέος τους για να αποδειχθή, ότι στην οικοδομή, που είναι δίπλα στο παρεκκλήσιο του Αγ. Νεκταρίου,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ παράβαση ή παρανομία.

Συνιστώ, λοιπόν, σε όλους να αφήσουν τόν χρόνο να δώσει την απάντηση.

ΚΑΙ ΔΗΛΩ ΑΠ ΑΡΧΗΣ, ΟΤΙ ΤΟ BLOG ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΗ ΒΗΜΑ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ ΜΟΥ. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ!

Με πατρική αγάπη
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008,ΩΡΑ 08.30'

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2008

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ ΣΤΟΝ κ. ΣΗΜΑΤΗ ........., 21.01.2008

Παρακαλώ ανατρέξατε στο Σημείωμα, που έχει ημερομηνία αναρτήσεως 18.01.2008. Εκεί δημοσιεύεται το κείμενο της επιστολής μας μας προς τον Καθηγητή κ.Σημάτη.
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ, 21.01.2008, ΩΡΑ 00.30΄

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

ΜΕ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ ΣΤΟΝ κ. ΣΗΜΑΤΗ, ΟΤΙ ΑΙΡΕΤΑΙ ΤΟ ΕΠΙΤΙΜΙΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ

Αριθμ. Πρωτ. 22 18η Ιανουαρίου 2008





Κύριον
Παναγιώτην Σημάτην
Καθηγητήν Θεολόγον
Οδ. Θουκυδίδου και Μεγ. Σπηλαίου
251 00 ΑΙΓΙΟΝ





Αγαπητέ μοι κ. Σημάτη,


Πάλιν και πολλάκις μέχρι σήμερα σας παρεκάλεσα να έλθετε εις το Επισκοπείον μας, προκειμένου να «διαλεχθώμεν» εν πνεύ-ματι αγάπης και αληθείας. Επιθυμία μου ήτο και παραμένει να πραγματοποιήσωμεν μίαν έντιμον συζήτησιν, ώστε να αποσαφηνι-σθουν ζητήματα, τα οποία σας έχουν απασχολήσει και τα οποία έχουν δημιουργήσει παραπικρασμόν μεταξύ μας. Η προσπάθειά μου απέβη άγονος, προσκρούσασα σταθερώς εις τον εκ μέρους σας διατυπούμενον σκόπελον: «Ο Μητροπολίτης να μου απαντήση δη-μοσίως εις τα κατά καιρούς δημοσιεύματά μου εναντίον του».
Εκ παραλλήλου προσεπάθησα να χρησιμοποιήσω τας «καλάς υπηρεσίας» ωρισμένων προσώπων, συνδεομένων φιλικώς μετά της υμετέρας αγάπης. προκειμένου να επιτευχθή μία συνάντησις υμών και ημών, ακόμη και εις την κατοικίαν σας, εάν αυτό θα σας διηυ-κόλυνε. Αλλά και πάλιν αι προσπάθειαι όλων απέβησαν άγονοι.
Ολίγον προ των Χριστουγέννων επανέλαβον και πάλιν την πρόσκλησιν, όπως προσέλθετε εις το Επισκοπείον, ώστε –προσεγ-γίζοντες προς την μεγάλην εορτήν- να αποκαταστήσωμεν οδόν ε-πικοινωνίας. Άτυχώς και πάλιν η στάσις σας υπήρξεν αρνητική.
Σας πληροφορώ εντίμως, ότι δεν αισθάνομαι τύψεις δια την μέ-χρι σήμερον στάσιν μου απέναντί σας, ως και δια την πορείαν μου επί του ανακύψαντος ζητήματος. Επιθυμία μου ήτο να σας επανα-φέρω εις την οδόν της λογικής, της συνέσεως και της ευπρεπείας. Άλλωστε η παράδοσις της Εκκλησίας παρέχει τοις Επισκόποις ε-ξουσίαν πνευματικήν, εναντίον της οποίας ουδεμία αμφισβήτησις χωρεί. «Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφί-ενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται» είπεν ο Κύριος. Ά-παξ και εδέθητε υπό του Επισκόπου σας καμμία άλλη δύναμις, πλην της μετανοίας, δεν ημπορεί να σας απαλλάξη από του επιτι-μίου. Ο Επίσκοπος είναι «ο επιβλέπων και φρουρών» (Αριθμ. 4,16, Κριτών 9,28, Β Βασιλ. 11,15) Είναι ο «εις τύπον και τόπον Χριστού» υπάρχων και ενεργών» και «η ορατή κεφαλή της Εκκλησίας» (Κλη-μης Ρώμης, Ιγνάτιος Αντιοχείας κ.α.). Ήλπιζα ότι η αποστέρησις της θείας Ευχαριστίας θα οδήγει τα βήματά σας εις την οδόν της συνέσεως. Υμείς θεωρείτε τον εαυτόν σας υπέρμαχον της Ορθοδο-ξίας, τον δε Επίσκοπόν σας αρνητήν αυτής!
Εις την ζωήν μου πρότυπον και οδηγός μου τυγχάνει ο Άγιος Αμβρόσιος, του οποίου αναξίως φέρω το όνομα. Εις την ακολου-θίαν του Μικρού Εσπερινού ο Άγιος Αμβρόσιος υμνείται και δοξά-ζεται δια των εξής: «Ζήλω σεμνυνόμενος....Βασιλέα ήλεγξας ....και τούτον είργεις ευθαρσώς, εις ναόν θείον εισελθείν Άγιε, όνπερ και εξεπαίδευσας ...πατρικαίς νουθεσίαις σου» (3ον στι-χηρόν). Η ανύμνησις επαναλαμβάνεται σαφέστερον εις τον Μεγά-λον Εσπερινόν δια των εξής: «Τον ευσεβή Βασιλέα, ημαρτηκότα ποτέ, παρρησία ελέγξας, Αμβρόσιε παμμάκαρ, τούτον σαφώς, αφορισμώ καθυπέβαλες, και μετανοία παιδεύσας, θεοπρεπώς, συνηρίθμησας τη ποίμνη σου» (3ον στιχηρόν). Επιβάλων σοι εν επιτίμιον ενήργησα απροσωπολήπτως, αποβλέπων μόνον και μό-νον εις την σωτηρίαν της ψυχής σας. Ταύτα πάντα από της πλευ-ρας μου.

Ας επισκοπήσωμεν τώρα το ζήτημα από της ιδικής σας πλευράς. Παρατηρούμεν απ’αρχής μίαν εριστικήν διάθεσιν, μίαν προκατάληψιν και επίσης μίαν υπερπαραγωγήν γραπτών κειμέ-νων, θεολογικών πραγματειών και δημοσιευμάτων, διαμαρτυριών, αιτιάσεων κλπ., δι’ ων αμφισβητείτε την ακεραιότητα του ορθοδό-ξου φρονήματός μου, με υβρίζετε δε και με συκοφαντείτε. Τελευ-ταία πράξις εις την άφρονα ταύτην πορείαν σας είναι μία επιστολή σας, ήτις απεστάλη εις τους Σεβ. Ιεράρχας, ανηρτήθη εις το διαδί-κτυον (Βλ.«romfea.gr», «natapoume.pblogs.gr» κλπ.) και εδημοσιεύ-θη εις τον τοπικόν τύπον, η οποία όμως ουδέποτε έφθασεν εις εμέ ως πρωταρχικόν παραλήπτην, όπως η δεοντολογία επιβάλλει. Το άκρον άωτον αυτής της ασυνέτου πορείας καταδεικνύεται από ση-μερινόν δημοσίευμα τοπικής μας εφημερίδος με τίτλον: «Ο Σεβα-σμιώτατος με απειλεί επανειλημμένα!!!»
Μελετών επισταμένως το περιεχόμενον αυτής της ιδιότυπης «επιστολής» σας, εκυριεύθην υπό βαθυτάτης πικρίας και συγχρό-νως υπό μεγάλης απορίας. Πικρίας μεν, διότι εν αυτή περιέχονται αυθαίρετοι συλλογισμοί η συμπεράσματα, απορίας δε διότι κατέ-στη πλέον πεποίθησίς μου, ότι από της πλευράς σας υπάρχει τόση και τόσης εκτάσεως παρανόησις των πραγματικών περιστατικών, τόση σύγχυσις εις την σκέψιν σας και τόσον πάθος εις την καρδίαν σας, ώστε ουδείς διάλογος θα ήτο ποτέ δυνατόν να καρποφορήση, όσον καλόπιστος και εάν είναι. Ας αφήσωμεν λοιπόν εφ’ εξής κα-τά μέρος «μωράς ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας», εφ’ όσον αύται κατέστησαν ήδη «ανωφελείς και μάταιοι» (Τιτ. γ’, 9)
Το έσχατον σημείον της εκ μέρους σας σημειωθείσης παρανοή-σεως περιέχεται εις το ακόλουθον απόσπασμα του φερομένου ως κειμένου σας: «Ελπίζω ο Σεβ/τος να τηρήσει την δημοσιογραφι-κή δεοντολογία και να αναρτήσει και τη δική μου απάντηση στην ιστοσελίδα της Ι. Μητροπόλεως». Αλλά πως, αγαπητέ μοι, να αναρτηθή ένα κείμενον, το οποίον ουδέποτε ελάβομεν επισή-μως εκ μέρους του συντάκτου του; Ποίος μας εγγυάται, ότι αυτό εί-ναι ιδικόν σας κείμενον;

Αγαπητέ μοι κ. Σημάτη,
Η οδός, την οποίαν έχετε επιλέξει δεν οδηγεί κάπου. Είναι η ο-δός μιας στείρας αρνήσεως, η οποία και σας καταξιώνει ενώπιον των οφθαλμών σας. Ευρισκόμεθα λοιπόν ενώπιον μιας πολώ-σεως. Υπάρχει πραγματικόν αδιέξοδον!
Τούτων ούτως εχόντων, κατόπιν ωρίμου σκέψεως και πολλής προσευχής, απεφάσισα να θέσωμεν Κριτήν μεταξύ υμών και ημών τον Κύριον, τον ετάζοντα νεφρούς και καρδίας. Οδηγός μου εν προκειμένω είναι οι λόγοι του Αποστόλου Παύλου προς τον μαθη-τήν του Τίτον: «Τον άνθρωπο, που ακολουθεί πλανημένες διδα-σκαλίες, συμβούλεψέ τον μια δυο φορές, κι αν δεν ακούσει ά-φησέ τον, με τη βεβαιότητα πως αυτός έχει πια διαστραφεί κι αμαρτάνει, καταδικάζοντας έτσι ο ίδιος τον εαυτό του» . Με πλήρη επίγνωσιν και με άφατον νηφαλιότητα σας παραδίδω εφ’εξής εις το έλεος και την ευσπλαγχνίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Έχω ήρεμον την συνείδησίν μου, ότι έπραξα κατά χρέος, άπερ έπραξα, προκειμένου να σας οδηγήσω εις την αλήθειαν, γε-γονός το οποίον και η Ιερά Σύνοδος ανεγνώρισεν ήδη δια του υπ’ αριθμ. Πρωτ. 2370 Διεκπ. 2325/22.10.2007 συνοδικού εγγράφου. Η Ιερά Σύνοδος, γράφει, «έκρινεν ότι η υμετέρα Σεβασμιότης ενήργη-σεν ορθώς...».
Κατόπιν τούτου το από της Μεγάλης Πέμπτης του έτους 2006 επιβληθέν εις υμάς επιτίμιον, της αποχής δηλονότι από του Μυ-στηρίου της Θείας Ευχαριστίας, (και ουχί του αφορισμού, όπως αυταρέσκως ισχυρίζεσθε), φιλανθρωπίαν χρώμενος, από της λή-ψεως του παρόντος αίρεται. Αίρεται μόνον και μόνον, επειδή μέ-χρι σήμερον τούτο όχι μόνον δεν επέφερε το προσδοκώμενα απο-τελέσματα, αλλά τουναντίον κατέστη εις υμάς ανώφελον και αλυ-σιτελές.
Είσαι του λοιπού ελεύθερος από του επιβληθέντος σοι επιτι-μίου. Σας εμπιστεύομαι και σας παραδίδω εις την πρόνοιαν του Κυρίου μας. Σας ευχαριστώ δι’ όσα κατ’ εμού άδικα, ψευδή, ανυπό-στατα, ενίοτε δε και υβριστικά, διετυπώσατε κατά καιρούς και σας συγχωρώ από καρδίας. Σας εύχομαι καλήν μετάνοιαν και καλόν Παράδεισον.
Παρακαλώ και σεις να με συγχωρήσετε δι’ όσα είπον η έγραψα περί υμών η καθ’ υμών και τα οποία σας προυκάλεσαν ζημίαν η θλί-ψιν. Ειρηνεύετε και υγιαίνετε!
Επί δε τούτοις διατελώ

Υμέτερος προς Κύριον ευχέτης

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ




-------------------------------------------------------------------------------------
ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΑΣΗ, ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕ Η ΠΑΤΡΙΚΗ"
Από σήμερα 19.01.2008 αίρεται το επιτίμιο της αποχής από τη θεία Κονωνία, πού είχε επιβληθή στο Θεολόγο καθηγητή του 3ου Γυμνασίου Αιγίου κ. Παναγ. Σημάτη. Στην ενέργεια αυτή οδηγηθήκαμε, αφού πεισθήκαμε πλέον, ότι η τακτική που ακολουθεί ο κ. Σημάτης οδηγεί σέ πόλωση. Δεν υπάρχει ελπίδα διεξόφου από το αδιέξοδο, παρά μόνον η αγάπη, η πατρική αγάπη ενός επισκόπου.
Ο κ. Σημάτης, επιδεικνύοντας ένα πρωτοφανές "χριστιανικό" πείσμα, αρνείται να προσέλθει σε ένα έντιμο και αξιοπρεπή διάλογο. Αντ΄αυτού δημοσιεύει συνεχώς κείμενα υποστηρικτικά των απόψεών του. Σάν κερασάκι στην τούρτα ήλθε χθεσινό δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας μέ τίτλο:
"Ο Σεβασμιώτατος με απειλεί επανειλημμένα!!!"
Έτσι στίς πολλές ανακρίβειες, πού έχουν λεχθή ή 'έχουν γραφή, εκ μέρους του κ. Καθηγητού, προσετέθη ένας ακόμη κρίκος. Καί τώρα τί γίνεται; διερωτήθηκα. Καί η απάντηση ήλθε αυθόρμητα. Νά κάμη ο Επίσκοπος, αυτό πού όφειλε να κάμη ως πιστός ο Καθηγητής και Θεολόγος.
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008, ΩΡΑ 15.50


ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣ Κ. ΣΗΜΑΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

ΤΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008

ΘΑΥΜΑ ΣΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΠΟΤΑΜΟ

Χθες όσοι ακολουθούν το παλαιό Ημερολόγιο εόρτασαν την εορτή των Θεοφανείων. Το παλαίφατο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, τα Πατριαρχεία της Ρωσσίας και της Σερβίας, το Άγιο Όρος κ.ά. ακολουθούν κι αυτά το παλαιό Ημερολόγιο.
Έτσι λοιπόν και στα Ιεροσόλυμα ο Μακαριώτατος Πατριάρχης κ. Θεόφιλος μετέβη στον Ιορδάνη ποταμό, όπου και έλαβε χώρα ο Αγιασμός των Υδάτων.
Η επέτειος αυτή ανακάλεσε στη μνήμη μας ένα θαυμαστό γεγονός, το οποίο συνετελέσθη στον Ιορδάνη πριν από δύο χρόνια. Η σχετική είδηση έρχεται από την Ρωσία. «Ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω, θεασάμενος το πυρ της Θεότητος...» λέμε κατά την ώρα του Μεγάλου Αγιασμού. Λοιπόν, στα Ιεροσόλυμα ο Θεός ευδόκησε να επαναληφθη αυτό το υπερφυσικό γεγονός, το ακατανόητο στη σκέψη και ανεξήγητο με τους κανόνες της επιστήμης. Ήταν ένα θαύμα! Παρακαλώ, διαβάστε την είδηση και δοξάστε τον Κύριο!

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008, ΩΡΑ 15.30'



Μόσχα , 24 Ιανουαρίου –Κάπου 5.000 προσκυνητές από διάφορες χώρες έγιναν μάρτυρες ενός θαύματος, το οποίο έγινε στο ιερό ποταμό Ιορδάνη την ημέρα της Θεοφανείων.
Αμέσως αφού ο Πατριάρχης Θεόφιλος των Ιεροσολύμων τέλεσε την ευλογία της υδάτων, ο Ιορδάνης ποταμός σταμάτησε την ροή του και άρχισε να κυλάει προς τα πίσω, όπως έγινε αμέσως μετά το βάπτισμα του Χριστού, γράφει η ημερησία εφημερίδα Zhizn (Ζωή).
Αμέσως αφότου ασημένοι σταυροί ρίχτηκαν στα ήρεμα νερά μετά από την προσευχή, ο ποταμός άρχισε να κοχλάζει. Μια αναταραχή δημιουργήθηκε και η ροή της υδάτων στράφηκε προς τα πίσω για αρκετά λεπτά.
Μια εκστατική κραυγή από 5.000 ανθρώπους ζωντάνεψε την Ιουδαϊκή έρημο. Οι άνθρωποι αρνούνταν να πιστέψουν στα ίδια τους τα μάτια, όπως έγινε και πριν δύο χιλιάδες χρόνια όταν ο Ιορδάνης αντέστρεψε την ροή του, αφού ο Ιησούς Χριστός εισήλθε στα νερά του, όπως γράφει η εφημερίδα.

Πηγή: http: //www.interfax-religion.com

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008 - ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΓΕΡΝΕΙ, ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ !

Ο Αρχιεπίσκοπός μας έκλεισε χθές τα εξήντα εννέα χρόνια. ‘Όσο ήταν υγιής, όσο ήταν όρθιος πολλά μας δίδαξε. Μας δίδαξε με τον γνωστό πληθωρικό, διδακτικό, γλαφυρό, πρωτότυπο και σαγηνευτικό λόγο του. Τώρα πλέον μας διδάσκει με τη σιωπή του!
Μας διδάσκει την ελπίδα στο Θεό, διότι παραμένει αισιόδοξος μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του.
Μας διδάσκει την υπομονή, διότι φέρει με γενναιότητα το σταυρό του μαρτυρίου του. Πονάει, μα δεν το εκδηλώνει. Δεν βογκάει, δεν διαμαρτύρεται! Δέχεται με υπομονή τις περιποιήσεις των αφοσιωμένων κληρικών που τον περιποιούνται.
Μας διδάσκει την εξ ολοκλήρου παράδοσή μας στα χέρια του Θεού. Μεταλαμβάνει τακτικά των Αχράντων Μυστηρίων. Προσεύχεται σιωπηλά.
Μας διδάσκει την αρμονία λόγων και έργων. Προσκάλεσε λοιπόν ένα πνευματικό Πατέρα και εξομολογήθηκε, όπως πρέπει να πράττει κάνει κάθε καλός χριστιανός. Λούσθηκε στη Χάρη του Κυρίου και ξέπλυνε τον ρύπο της ψυχής του. Όλοι είμαστε άνθρωποι! Όλοι αμαρτάνουμε! Όλοι έχουμε ανάγκη από το έλεος και την αγάπη του Θεού.
Και τότε πού ήταν όρθιος και τώρα πού γέρνει, στη δύση της ζωής του μας διδάσκει! Τότε με τον ζωντανό λόγο του. Τώρα με το παράδειγμά του!

Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου μας.


Χριστόδουλέ μας σε ευχαριστούμε.

Χριστόδουλέ μας σε αγαπάμε.
Χριστόδουλέ μας προσευχόμαστε για Σένα.

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

17.01.2008 ΜΙΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ........



Στον εθνικό δρόμο Πατρών-Κορίνθου θρηνήσαμε και πάλι νέα θύματα. Δέκα άνθρωποι σε δύο μόλις εβδομάδες έγιναν θύματα μετωπικών συγκρούσεως σε συγκεκριμένα επικίνδυνα σημεία της εθνικής οδού. Έφυγαν από κοντά μας τόσο πρόωρα, τόσο βίαια και με τραγικό τρόπο!
Ειδικότερα, προχθές, στο ύψος της περιοχής Δρέπανο Αχαΐας δυο (2) νέοι από το Αίγιο, σε μετωπική σύγκρουση, άφησαν πάνω στην άσφαλτο την τελευταία τους πνοή. Στο Κιάτο Κορινθίας χθες άλλα έξη (6) άτομα, και πάλι έπειτα από μετωπική σύγκρουση, έφυγαν κι’ αυτά!
«Δρόμος-καρμανιόλα» έχει χαρακτηρισθεί η εθνική οδός Πατρών-Κορίνθου. Ο θάνατος παραμονεύει σε συγκεκριμένα σημεία. Ας τα θυμηθούμε:
1. Από το 94ο έως το 103ο χλμ. Θύματα 11
2. Από το 109ο έως το 127ο χλμ. Θύματα 31
3. Από το 133ο έως το 135ο χλμ. Θύματα 5
4. Από το 164ο έως το 167ο χλμ. Θύματα 11
5. Από το 168ο έως το 170ο χλμ. και Θύματα 10
6. Από το 179ο έως το 180ο χλμ. Θύματα 3
-------------------
ΣΥΝΟΛΟ 71 ΝΕΚΡΟΊ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ!

Το πρόβλημα θα είχε λυθεί, εάν το ΥΠΕΧΩΔΕ μας έκανε τη μεγάλη χάρη να τοποθετήσει ένα διαχωριστικό πλέγμα (σιδερένιες μπάρες πλάτους 20 μόλις εκατοστών) ανάμεσα στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Έτσι τόσο απλά θα είχαν σωθεί τόσοι άνθρωποι. Φωνάζουμε εδώ και είκοσι (20) χρόνια. Αλλά κανείς δεν μας ακούει.
Τελευταία μας ελπίδα, τώρα, παραμένουν οι Δήμαρχοι της περιοχής. Παρακαλώ όλους τους εμπλεκομένους Δημάρχους, να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να επέμβουν δυναμικά: ο καθένας, υπερβαίνοντας τα όρια της δικαιοδοσίας του και τις αρμοδιότητές του, ας αναλάβει –με έξοδα του Δήμου- στο κομμάτι εκείνο της εθνικής οδού, που υπάγεται στα όρια του Δήμου του, να τοποθετήσει μια σιδερένια «μπάρα» ανάμεσα στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Η Ελλάδα θα τους ευγνωμονεί!
Είναι βέβαιο, ότι στην περίπτωση αυτή θα αντιδράσει το ΥΠΕΧΩΔΕ. Αλλά κι εμείς δεν θα σταυρώσουμε τα χέρια, Ας είναι υπερ-βέβαιοι, ότι εμείς, οι Δημότες, οι ανώνυμοι πολίτες –και πρώτος εξ όλων ο υπογράφων-, θα υψώσουμε ένα αδιαπέραστο τείχος προστασίας, ώστε τα συνεργεία του Δήμου να συνεχίσουν το έργο τους. Υπέρτατος Νόμος η προστασία της ζωής μας.
Κύριοι κ. Δήμαρχοι Νέου Ερινεού, Συμπολιτείας, Αιγίου, Διακοπτού, Ξυλοκάστρου, Κιάτου και όποιος άλλος με ακούτε; Τολμήστε λοιπόν. Κάνετε το πρώτο βήμα. Όλοι θα βρεθούμε στο πλευρό σας.
Και μόνον το άκουσμα μιας τέτοιας επεμβάσεως θα αναγκάσει το ΥΠΕΧΩΔΕ να αφυπνισθεί! Άντε, παιδιά μου, ας μη θρηνήσουμε και άλλα θύματα. Το αίμα τόσων αθώων θυμάτων απαιτεί μια επείγουσα και αποφασιστική ενέργεια.


+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

17.01.2008 , Ωρα 6.30' π.μ.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2008

16 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008: Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ, ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ ΣΕ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ!

Παρά το γεγονός, ότι για μια ακόμη φορά γιορτάσαμε τα Χριστούγεννα, ο Χριστός μας παραμένει ο μεγάλος ΑΓΝΩΣΤΟΣ στους Έλληνες της μετανεωτεριστικής εποχής μας. Τον Χριστό μας και Κύριό μας, Ο Οποίος είναι Η ΟΔΟΣ και Η ΑΛΗΘΕΙΑ και η ΖΩΗ, τον αποδιώχνουμε καθημερινά από τη ζωή μας! "Φύγε από κοντά μας. Δεν θέλουμε να Σε ξέρουμε" ψελλίζουν τά χείλη πολλών αδελφών μας. Τον αποδιώχνουμε ως άτομα και ως οργανωμένη Κοινωνία, ως Κράτος και ίσως ως Έθνος!
Ως αποτέλεσμα αυτής της ασύνετης πορείας μας έρχεται η σήψη και η αποσύνθεση του Κοινωνικού Σώματος. Μια σήψη, την οποία βιώνουμε καθημερινώς. Την μεταδίδουν οι τηλεοράσεις, οι εφημερίδες, τα γεγονότα της γειτονιάς Και τα περιστατικά της καθημερινής πραγματικότητας.
Αποσπώ και παρουσιάζω στην αγάπη σας μερικά σκόρπια ερανίσματα από την χθεσινή (15.01.2008) ειδησεογραφία:
· «Πατώσανε πια κι οι πνευματικοί άνθρωποι», λέγει ο ζωγρά- φος Ιωάννης Μητράκας. «Ο δημοσιογραφικός λόγος καταρ-ρέει. Όλοι είμαστε δέκτες αυτού του ηθικά, δεοντολογικά καταρρέοντας λόγου. Είναι αχυρολογίες όλα αυτά πού λέγονται.....Είναι αγανάκτηση από το αντιαισθητικό του δημοσιογραφικού έργου, του τηλεοπτικού εμπορίου, των επιλογών της δημοσιογραφίας.... Αυτοί πού έπρεπε να σύρουν το άρμα ψηλά και όχι να τους σύρει το ‘άρμα στα τάρταρα.....»
· «Θολούρα αντί κάθαρσης» γράφει η δημοσιογράφος Πόπη Διαμαντάκου. « Ο προεκλογικός αγώνας διεξάγεται με επίκεντρο σκάνδαλα, ενώ τα κόμματα εξουσίας κάνουν σημαία τους τη «διαφάνεια» και την υποτιθέμενη κατάργησή τους». Όλοι λοιπόν σήμερα ομιλούν γιά κάθαρση και σχεδόν όλοι είναι βυθισμένοι στη μίζα, τη ρεμούλα, την ηθική ρυπαρότητα.
· «Θέλω να βγω γυμνή στη σκηνή», δηλώνει η Άννα, που από καθαρίστρια έγινε ντίβα της Όπερας!
· « Μπουχτίσαμε τα σεξουαλικά αστεία», δηλώνει ο Σπύρος Παπαδόπουλος.
· «Θέλω γυναίκες για τη λίμπιντο», είναι μια καταχώριση.
· « Η μαύρη χρονιά της εγκληματικότητας» γράφουν ΤΑ ΝΕΑ.
a. 168 κλοπές και διαρρήξεις την ημέρα
b. 62 κλοπές ΙΧ την ημέρα
c. 8 ληστείες την ημέρα
d. 1 δολοφονία κάθε 27 ώρες
e. 1 ληστεία τράπεζας κάθε 25 ώρες
είναι ο απολογισμός για το έτος 2007. ‘Εκρηξη λοιπόν του εγκλήματος το 2007!
· «Ζούγκλα στο « Θέμα», σημειώνει και αναφέρεται στον ταχυδρόμο του γνωστού DVD, στη σακούλα με τα 5.000.000€ και στην απόπειρα συναλλαγής με στελέχη του ΣΔΟΕ !!!!!!
· Και η σάλτσα των ημερών: o έρωτας του κ. Σαρκοζί», τά παιδιάστικα τερτίπια των ερωτευμένων και οι καταγγελίες της πρ. συζύγου του.
· «Κλυδωνίζεται το πολιτικό σύστημα» γράφει η «ΕΣΤΙΑ» .

Να ποια Κοινωνία φτιάχνουμε, διώχνοντας το Χριστό από τη ζωή μας! Μια Κοινωνία πού οδηγείται στην αποσύνθεση!
Μήπως είναι καιρός να ξανασκεφθούμε την προσωπική μας σχέση με τον Σωτήρα Χριστό;
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008

ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ

Η περιπέτεια της υγείας του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ.κ. Χριστοδούλου έχει και μια άλλη πλευρά, την οποία κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει σημειώσει. Από τα ΜΜΕ παρα-βιάζεται "το οικιακό άσυλο", αν μπορούσαμε να το ονομάσουμε έτσι. Έξω δηλ. από την αρχιεπισκοπική κατοικία ενός ασθενούς, του Αρχιεπισκόπου, έχουν στηθεί οι τηλεοπτικές μηχανές και μια ομάδα δημοσιογράφων παρακολουθεί και καταγράφει κάθε κίνηση προς και από την αρχιεπισκοπική κατοικία. Η παρακολούθηση γίνεται επί 24ώρου βάσεως.
Θεωρούμε, ότι αυτή η τακτική παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, διότι καταργεί το οικιακό άσυλο, περί του οποίου προνοεί τό Σύνταγμα. Διερωτώμεθα, εάν οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ έχουν λάβει την άδεια του Εισαγγελέως γι΄αυτή την αδιάκριτη παρακολούθηση της οικίας του Αρχιεπισκόπου. Απορούμε πως και γιατί κωφεύει και αδρανεί αυτή η περιώνυμος Αρχή Προστασίας Προσωπικών δεδομένων.

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

"ΞΕΝΟΣ" - ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Ξένος!
Τοῦ Μητροπολίτου Καλαβρύτων & Αἰγιαλείας Ἀμβροσίου


«Ξένε, μια πρώτη έχω ερώτηση, που απόκριση γυρεύει·
ποιός είσαι κι από που; τα ρούχα που φορείς ποιός σου τα χάρισε;»


1. ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
1.1 Ξένος! Μία περίεργη λέξη! Τόσο όμορφη και περιεκτική, αλλά συγχρόνως και τόσο παράδοξη! Μία λέξη, η οποία απαντάται στο ελληνικό λεξιλόγιο ήδη από τα πρώϊμα χρόνια της ιστορίας μας. Μία λέξη, η οποία έχει μέσα της μίαν αντιφατικότητα! Σημαίνει και τον φίλο, και τον μη Έλληνα και τον εχθρό!
α) Τον φίλο, δηλ. τον από μίαν ξένην χώραν προ-ερχόμενο φίλο, όστις διατελεί υπό την προστασία του Ξενί-ου Διος, π.χ. στο έργο «Ομήρου Οδύσεια» συναντάμε την φράση: «ξείνοι δ ἀλλήλων πατρώιοι ευχόμεθ’είναι» [1]
β) Τον μη Έλληνα, τον βάρβαρο,πχ.«ξείνους γαρ εκάλεον τους βαρβάρους» [1]. Τούτο πιθανώτατα συνέβαινε στη Σπάρτη.
γ) Αλλά και το εχθρό. Στους Ρωμαίους η φράση «ο ξένος άνθρωπος» είχε λάβει την σημασία του εχθρού [1].
1.2 Ξένος! Μία λέξη, που απαντάται συγχρόνως και ως ουσιαστικό και ως επίθετο.
α) Ως ουσιαστικό: Ξένος είναι:
- ο κάτοικος-πολίτης μιας άλλης πόλεως η χώρας, που μας επισκέπτεται κι’εμείς τον δεχόμαστε και τον φιλοξε-νούμε.
- ο δεχόμενος την φιλοξενία, τις περιποιήσεις κάποιου άλλου.
-ο πρόσφυγας, ο αλλοδαπός, ο αδύνατος και ανυπεράσπιστος άνθρωπος.
- ο εργάτης, ο μισθωτός.
β) Ως επίθετο σημαίνει:
- Κάποιο πρόσωπο, που δεν είναι δικό μας. π.χ. Αυτός ο Δήμαρχος είναι ξένος, δεν είναι ο δικός μας!
-Κάποιο πράγμα, που δεν μας ανήκει. π.χ. «Μη το εγγίζεις, είναι ξένο αυτό το μηχάνημα. Δεν είναι το δικό μας».
-Επίσης μία θεωρία, μια ιδέα, μια σκέψη, μια πρόταση, της οποίας δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε την πατρότητα.
-Μία σχέση η μια φιλία, που δεν υπάρχει πια, π.χ. «έστω σοι ώσπερ ο εθνικός και ως ο τελώνης»[1], η «δεν ήταν καλός αν-θρωπος, και τον αποξένωσα».
-Κάτι που είναι παράδοξο, ακατανόητο: π.χ. «ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου» [1]
1.3
Ξένος, μία λέξη εκκλησιαστική, αγιογραφική, μία λέξη με έννοια και περιεχόμενο κυρίως θεολογικό! Θα το έλεγα εσχατολογικό. Αυτήν την σημασία θα προσεγγί-σουμε σήμερα.

2· ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Στην Π.Δ. κυριαρχεί η αντίληψη, ότι ο Ισραήλ είναι ξένος πάνω στη γη. Η γη Χαναάν ήταν η γη, που ο Θεός είχεν υποσχεθή στον Αβραάμ και τους απογόνους του, αλλ’ ο Θεός παραμένει ο πραγματικός κύριος και ιδιο-κτήτης της. Ο Αβραάμ είχε το δικαίωμα χρήσεως, είχε την επικαρπία, θα έλεγα, αλλ’ όχι την κυριότητα! Αυτήν ακρι-βως την αντίληψη εκφράζει η ρήσις του Αποστόλου Παύλου προς τους Κορινθίους: «Του γαρ Κυρίου η γη και το πλήρω-μα αυτής»[1], η οποία αργότερα συμπληρώθηκε με την προ-σθήκη «η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή»[1] .
Συνεπής προς την αντίληψη αυτή ο Δαβίδ στον 14ο Ψαλμό του διερωτάται: «Κύριε, τις παροικίσει εν τω σκηνώ-ματί σου; η τις κατασκηνώσει εν όρει αγίω σου»; Δηλ. Κύριε, ποιός είναι άξιος έστω και ως φιλοξενούμενος να παραμείνη στο επί γης κατοικητήριό σου; Η ποίος θα θεωρηθή ικανός να στήση την σκηνήν του εις το άγιόν σου όρος και....να λατρεύση πρεπόντως τη μεγαλοπρέπειά σου;» [1].
Αλλά και στον 38ο Ψαλμό επίσης κυριαρχεί η αυτή ιδέα: «εισάκουσον της προσευχής μου, Κύριε, και της δεήσε-ως μου, ενώτισαι των δακρύων μου· μη παρασιωπήσης, ότι πάροικος εγώ ειμί παρά σοι και παρεπίδημος, καθώς παν-τες οι πατέρες μου» [1].
Η ιδέα, λοιπόν, της χρήσεως και όχι της ιδιοκτη-σίας όχι μόνον της γης, αλλά και της παρούσης ζωής είναι διάχυτη στα ιερά κείμενα. Στο ιστορικό βιβλίο των Παρα-λειπομένων συναντάμε την εξής συγκινητική αναφορά: «ότι σα τα πάντα, και εκ των σων δεδώκαμέν σοι [1]. Ότι πα-ροικοι εσμέν εναντίον σου και παροικούντες ως πάντες οι πατέρες ημών. Ως σκια αι ημέραι ημών επί της γης και ουκ έστιν υπομονή»[1].
Η ιστορία της Εκκλησίας κατά την περίοδο της Παλαι-ας Διαθήκης είναι διάσπαρτη από παραδείγματα ανθρώ-πων, οι οποίοι με οδηγό την πίστη και με βαθειά συνείδηση στην παροδικότητα της παρούσης ζωής έζησαν και εμεγα-λούργησαν. Ο άγιος Απόστολος Παύλος στην προς Εβραί-ους επιστολή του αφιερώνει ολόκληρο κεφάλαιο, το ενδέκα-το, διηγούμενος παρόμοια περιστατικά. Αποσπώ κάποια απ’αυτά: «Πίστει καλούμενος Αβραάμ υπήκουσεν εξελθείν εις τον τόπον, ον έμελλε λαμβάνειν εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη επιστάμενος που έρχεται.
Πίστει παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως αλλο-τρίαν, εν σκηναίς κατοικήσας μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της επαγγελίας της αυτής· εξεδέχετο γαρ την τους θεμελίους έχουσαν πόλιν, ης τεχνίτης και δημιουρ-γος ο Θεός. ..... Κατά πίστιν απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά πόρρωθεν αυτάς ιδόντες και ασπασάμενοι, και ομολογήσαντες ότι ξένοι και παρεπί-δημοί εισίν επί της γης. Οι γαρ τοιαύτα λέγοντες εμφανί-ζουσιν ότι πατρίδα επιζητούσι. Και ει μεν εκείνης εμνημό-νευον, αφ’ής εξήλθον, είχον καιρόν ανακάμψαι· νυν δε κρείττονος ορέγονται, τούτ’ έστιν, επουρανίου. Διο ουκ επαισχύνεται αυτούς ο Θεός, Θεός επικαλείσθαι αυτών· ητοίμασε γαρ αυτοίς πόλιν» [1].
Στη ζωή αυτή δεν είμεθα απλώς περαστικοί, αλλά και η ζωή μας εδώ κάτω είναι σύντομη. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο και ο Δαβίδ παρακαλεί τον Θεό να σπεύση σε βοήθειά του. «Ανταπόδος τω δούλω σου· ζήσομαι και φυλάξω τους λόγους σου· αποκάλυψον τους οφθαλμούς μου, και κατανο-ήσω τα θαυμάσια εκ του νόμου σου. Πάροικος εγώ ειμί εν τη γη· μη αποκρύψης απ’εμού τας εντολάς σου. Επεπόθη-σεν η ψυχή μου του επιθυμήσαι τα κρίματά σου εν παντί καιρώ»[1].
Η ιδέα περί του ότι η ζωή μας εδώ κάτω είναι σύντομη φωτίζεται ακόμη περισσότερο από την διδασκαλία της Καινής Διαθήκης. «Τούτό δε φημί, αδελφοί, ο καιρός συν-εσταλμένος το λοιπόν εστιν, ίνα και οι έχοντες γυναίκα ως μη έχοντες ώσι και οι κλαίοντες ως μη κλαίοντες και οι χαι-ροντες ως μη χαίροντες και οι αγοράζοντες ως μη κατέχον-τες και οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι· παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου» [1].

· Στην Κ.Δ. η ιδέα, ότι είμεθα περαστικοί από τη γη, αληθινά διαβατάρικα πουλιά, εμπλουτίζεται, φωτίζεται και εμβαθύνεται. Ναι, είμαστε περαστικοί από τη γη, όχι μόνο επειδή αυτή ανήκει στο Θεό, αλλά και για τον προσ-θετο λόγο: διότι Πατρίδα μας είναι ο ουρανός, όπου η Βασιλεία του Θεού, εμείς δε είμαστε πολίτες της Επουρά-νιας αυτής Βασιλείας! Στη γη βρεθήκαμε κατ’ ανάγκην, ως εξόριστοι, έπειτα από την παράβαση και την παρακοή των Πρωτοπλάστων. Γι’αυτό και η περιοχή αυτή ονομάζεται «κοιλάδα του κλαυθμώνος!».
Την διδασκαλία αυτή μας παραδίδει ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας προς τους Κορινθίους: «Οίδαμεν γαρ ότι εάν η επίγειος ημών οικία του σκήνους καταλυθή, οικο-δομήν εκ Θεού έχομεν,οικίαν αχειροποίητον αιώνιον εν τοις ουρανοίς»[1]. Αυτό το σώμα, που θα λάβουμε μετά την ανά-σταση, θα είναι άφθαρτο. Θα είναι όπως το Σώμα του ανα-στημένου Κυρίου μας. Δεν περιοριζόταν ούτε στο χώρο, ούτε από το χρόνο· ο Κύριος εισερχόταν στο υπερώο «κε-κλεισμένων των θυρών»· εμφανίσθηκε ξαφνικά στους Μα-θητές, πορευόμενους προς Εμμαούς, έπειτα δε «εγένετο άφαντος απ’αυτών». Δεν ήταν φάντασμα· ο Κύριος για να πείση τους απορούντες Μαθητές έφαγε μαζί τους «από ιχθύος οπτού μέρος και από μελισσίου κηρίου». Το άγιο Σω-μα Του δεν ήταν άσχετο με την προηγούμενη μορφή Του· ο Θωμάς μπορούσε να ψηλαφήση τις πληγές απ’ τα καρφιά, όπως επίσης και την πλευρά, που είχε λογχευθή. Κάπως έτσι. λοιπόν, θα είναι το σώμα μας μετά την ανάσταση. Γι’ αυτό και ο Απ. Παύλος γράφει προς τους Κορινθίους: «ιδού μυστήριον υμίν λέγω· πάντες μεν ου κοιμηθησόμεθα, παν-τες δε αλλαγησόμεθα, εν ατόμω, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· σαλπίσει γαρ, και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι, και ημείς αλλαγησόμεθα.Δει γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσα-σθαι αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδύσηται αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσηται αθανασίαν, τότε γενήσεται ο λόγος ο γεγραμμένος· κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. Που σου, θάνατε, το κέντρον; που σου, άδη, το νίκος;» [1]
Αδελφοί μου, είμεθα ουρανοπολίτες! «Ημών γαρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει»! Άραγε το έχουμε νοιώσει; Έχει περάσει «στο πετσί μας» αυτή η μεγάλη αλήθεια; «Όθεν, αδελφοί άγιοι, κλήσεως επουρανίου μέτοχοι, κατα-νοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών Ιησούν Χριστόν» [1]

· Εκεί, στη Βασιλεία του Θεού, είναι το σπίτι μας! Εκεί, ούτε μετανάστες θα είμεθα, ούτε και ξένοι! Διότι εκεί ευρί-σκεται ο Πατέρας μας, ο Επουράνιος Θεός! Εκεί είναι η Μη-τέρα μας, η Υπεραγία Θεοτόκος! Εκεί είναι οι αδελφοί μας και οι συγγενείς μας, οι άγιοι της πίστεώς μας! «Άρα ουν, λέγει ο Απ. Παύλος, ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» [1]. Και όχι μονον! Αλλά και κληρονόμοι και συγκληρονόμοι Ιησού Χριστου. «Τέκνα Θεού εσμέν· ει δε τέκνα, και κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, είπερ συμπάσχομεν, ίνα και συνδοξασθώμεν» [1].

· Εκεί, στη Βασιλεία του Θεού, μας αναμένει η ανταπό-δοση και η δικαίωση! Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα [1] είδαμε την ιστορία του πτωχού Λαζάρου και του αδιάφο-ρου «καλοπερασάκια» πλουσίου, ο οποίος έχει μια εγωϊστι-κη αντίληψη για τη ζωή. Ήταν οπαδός της θεωρίας: «φάγω-μεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν», αδιαφορώντας πλήρως για τον διπλανό του. Στον Άδη πια βασανιζόμενος και στενάζων, παρακαλεί τον πατέρα Αβραάμ να αποστεί-λη τον Λάζαρο, ώστε να δροσίση την γλώσσαν του με λίγο νεράκι· τότε όμως ο Αβραάμ δίδει την απάντηση: «τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου, και Λάζαρος ομοίως τα κακά. Νυν δε ώδε παρακαλείται, συ δε οδυνάσαι»[1]. Γιατί παραπονείσαι, ω πλούσιε; Τώρα πια είναι η σειρά του Λάζαρου να απολαμβάνη, όσα απολάμβανες συ στη γη! Η ελπίδα της ανταποδόσεως και της δικαιώσεως από τη φιλανθρωπία του Θεού μας δίδει φτερά! Γλυκαίνει τις πίκρες, αμβλύνει τις δοκιμασίες, υπερβαίνει τα αδιέξο-δα, χαρίζει στην ψυχή την χαρμολύπη, μετατρέπει τον αδύ-ναμο άνθρωπο σε υπεράνθρωπο! Όταν ο πιστός υποφέρει για την αγάπη του Θεού, τότε χαίρει «εν τοις παθήμασί» του! Μαζί με τον φυλακισμένο άγιο Απόστολο Παύλο ανα-φωνεί: «ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» [1]. Μαζί με τον Απ. Πέτρο ανακράζει: «αλλ’ ει πάσχοιτε δια δικαιο-σύνην, μακάριοι»! Μαζί με τον Απόστολο των Εθνών δια-σαλπίζει: «νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου υπέρ υμών και ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου»! [1]. Τέλος και η Εκκλησία στην ευχαριστη-ριακή της σύναξη δέεται: «Μνήσθητι, Κύριε, των καρποφο-ρούντων και καλλιεργούντων εν ταις αγίαις σου Εκκλη-σίαις και των μεμνημένων των πενήτων. Άμειψαι αυτούς τοις πλουσίοις σου και επουρανίοις χαρίσμασι· χάρισαι αυ-τοις αντί των επιγείων τα επουράνια, αντί των προσκαίρων τα αιώνια, αντί των φθαρτών, τα άφθαρτα»[1].
Κατ’αντίθεση προς τον πιστό άνθρωπο, οι άλλοι, «οι μη έχοντες ελπίδα»[1], κατά τον Απ. Παύλον, ζουν σε μία κατάσταση πόνου και οδύνης, βυθισμένοι στο σκοτάδι της απογνώσεως! Τραγική φιγούρα ανθρώπου στην κατηγορία αυτή μια γυναίκα απ’τή Χιλή έφθασε στο σημείο να που-λάει την ψυχή της για 4.000 €! «Απελπισμένη λόγω οικονο-μικών προβλημάτων... πουλάει την ψυχή της μέσω διαδι-κτύου τόσο στο διάβολο, όσο και σ’αυτόν που θα δώσει τα περισσότερα χρήματα. Η 35χρονη ζητάει 4.000 € και θα χρη-σιμοποιήσει τα χρήματα για να εξοφλήσει υποχρεώσεις. Η γυναίκα περιγράφει το...προϊόν ως εξής: «Εξαιρετικά καλή, ευγενής και δεν έχει χρησιμοποιηθή πολύ». Στο σημείο που η προσφορά απευθύνεται στο διάβολο γράφει: «κύριε διάβο-λε, εάν ενδιαφερθήτε για την αγορά, να η ευκαιρία και πο-λυ φθηνή» [1].

·Οι Εβραίοι, με οδηγό τους τον Μωϋσήν, διεπέρα-σαν την Ερυθρά Θάλασσα και έφθασαν στην έρημο, όπου παρέμειναν σαράντα τόσα χρόνια. Σ’ όλο αυτό το διάστημα ο Θεός τους έτρεφε με το μάννα και τα ορτύκια από τον ου-ρανό· τα υποδήματά τους δεν έλοιωσαν, τα ρούχα τους δεν εφθάρησαν!Ταυτοχρόνως όμως οι Εβραίοι δεν είχαν μόνιμη κατοικία, δεν είχαν χωράφια, καταστήματα, επιχειρήσεις και αποταμιεύσεις! Ήσαν απλώς ταξιδιώτες υπό την προ-στασία του Θεού! Ήσαν διερχόμενοι, περαστικοί και διαρ-κως εν κινήσει! Προορισμός τους ήταν η γη της επαγγελίας! Αυτή όμως η περίοδος των Εβραίων, κατά την ευδοκία του Θεού, αποτέλεσε συγχρόνως μια προτύπωση, ένα προϊδε-ασμό για μας, τον νέο Ισραήλ. Το γεγονός της διαβάσεως της Ερυθράς Θαλάσσης, που είχε σαν αποτέλεσμα την απαλλαγή τους από την δουλεία των Φαραώ, οι Ιουδαίοι το εώρταζαν επισήμως! Ήταν το Πάσχα τους! Άλλωστε η λέξη Πάσχα αυτό ακριβώς σημαίνει: δ ι α β α σ η!
Πάσχα για τον νέο Ισραήλ, δηλ. τους Χριστιανούς, είναι η απαλλαγή μας από τη δουλεία της αμαρτίας, η ελευ-θέρωσή μας από την δυναστεία του Διαβόλου και το πέρα-σμα μας στην εν Χριστώ σωτηρία, δηλ. την επάνοδό μας επ-αναφορά μας στην αγκαλιά του Επουρανίου Πατρός, στη Βασιλεία των Ουρανών.
·
Κατ’ αναλογίαν, λοιπόν, ο νέος Ισραήλ, δηλ. εσείς κι’ εγώ, όλοι μας, ευρισκόμεθα διαρκώς εν κινήσει! Διαβαί-νουμε την έρημο της επίγειας ζωής και πορευόμεθα προς τον ουρανό. Κινούμεθα συνεχώς, προωθούμενοι προς την Βασιλεία του Θεού! Σκοπός μας είναι η νέα γη της επαγ-γελίας, η αληθινή γη της επαγγελίας, ο Παράδεισος! Γι’ αυ-το και, όντας στη γη, προγευόμεθα τα αγαθά της Βασιλείας Του, ζούμε δε υπό το πρίσμα της αιωνιότητος! Μετράμε τα πάντα με τον πήχυ της Βασιλείας του Θεού. Όσα αντέχουν εκεί, τα κρατάμε, όσα δεν αντέχουν στην αιωνιότητα, δηλ. όσα είναι μάταια, φθαρτά, πρόσκαιρα και αμαρτωλά, τα απορρίπτουμε. Συνειδητοποιούμε συνεχώς και περισσότερο ότι «ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα· επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται»[1]. Όσοι είμεθα συνειδητοί χριστιανοί πορευόμεθα την οδό της ευσεβείας, εξαγοραζόμενοι τον καιρό.
·
Με την προοπτική της αιωνιότητος τα πράγματα αλλάζουν νόημα, ο κόσμος αποκτά μια άλλη θεώρηση. Τα λαμπερά πράγματα χάνουν κάτι από την καταυγάζουσα αίγλη τους! Τα φανταχτερά χρώματα, αποβάλλουν κάτι α-πο το μεγαλείο τους! Τα μεγάλα αξιώματα παύουν να είναι δελεαστικά! Οι χαρές της ζωής δεν είναι ωλοκληρωμένες! Τα μάτια μας θεώνται τον κόσμον με ένα διαφορετικό τρόπο. Αυτό άλλωστε υπό άλλην έποψιν το έχει παραδεχθή και η σύγχρονη επιστημονική έρευνα. «Σήμερα είναι πια γνωστό σε όλους, διαβάζω σε κάποιο πνευματικό βιβλίο, ότι οι εικόνες που δεχόμαστε είναι ψευδαισθησιακές. Βλέπου-με, για παράδειγμα, ένα γραφείο και εκφράζουμε την άποψή μας γι’αυτό, ας πούμε πόσο ωραίο και καλοφτια-γμένο είναι. Όμως το γραφείο δεν είναι αυτό που βλέπου-με.Στην πραγματικότητα είναι ένα αναρίθμητο σύνολο από υποατομικά σωματίδια. Άλλο: Κοιτάζω ένα καταπράσινο δένδρο και εκφράζω τον ανυπόκριτο θαυμασμό μου για το υπέροχο χρώμα του. Και όμως, αυτό το χρώμα δεν υπάρχει. Είναι ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα κάποιων συχνοτήτων, το οποίον ο ανθρώπινος εγκέφαλος ερμηνεύει ως πράσινο χρώμα» [1]. Αν λοιπόν στη φύση υπάρχει αυτή η επικάλυψις των αντικειμένων, την οποία η επιστήμη κατορθώνει να αποκρυπρογραφήση, πολλώ μάλλον στην σφαίρα της πνευ-ματικής ζωής ο άνθρωπος, ο θεοφώτιστος άνθρωπος, ο χρι-στοποιημένος άνθρωπος, βλέπει τον κόσμο και τα κόσμου με «άλλο μάτι! Βλέπει δηλ. τα υπερκόσμια και τα αόρατα. Θεωρεί την δόξαν του Θεού, και κάτω από προϋποθέσεις, γίνεται θεόπτης! Με την προοπτική της αιωνιότητος, λοι-πον, τα εγκόσια πράγματα αλλάζουν νόημα, σχήμα και πε-ριεχόμενο! Γι’ αυτό η ζωή του ανθρώπου στη γη είναι όμορ-φη, μόνον αν και όταν οδηγή στην ουράνια Πατρίδα!
·
Ας δούμε τώρα μερικά πρακτικά συμπεράσματα αυ-της της παραδοχής. Κάτω από μια τέτοια προοπτική π.χ. ο βιολογικός θάνατος, δηλ. οι χωρισμός της ψυχής από του σώματος, παύει να είναι ένα τραγικό τέλος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας! Είναι απλώς η διαδικασία εισόδου μας στην υπερβατική πραγματικότητα. Είναι η θύρα διελεύσεώς μας στην πνευματική δημιουργία, στη χώρα του φωτός, των αγ-γέλων και των αγίων, στη Βασιλεία του Θεού! Γι’αυτό ακρι-βως στη χριστιανική ορολογία ο θάνατος αποκαλείται «εκ-δημία προς τον Κύριον». Ονομάζεται επίσης «κοίμησις», ο δε τόπος όπου αποτίθενται τα σώματα των κεκοιμημένων ονομάζεται «κοιμητήριον». Κοιμούνται, λοιπόν, τα σώμα-τα των νεκρών, μερικά μάλιστα ευωδιάζουν και καθίσταν-ται πηγή θαυματουργικών ιάσεων και πολλών άλλων θαυ-μασίων ενεργημάτων! Κοιμούνται τα σώματα των νεκρών μας, έστω κι’ αν λυώνουν, έστω και αν αποσυντίθενται! Αναμένουν το σάλπισμα του αγγέλου, οπότε «αναστή-σονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις», για να υποδεχθούν όλοι μαζί τον Βασιλέα της δόξης, ερχόμενον μετά δόξης! «Πάλιν δε ηχούσης της σάλπιγγος, νεκροί, ως εν συσσεισμώ, πάντες αναστήσονται προς την σην υπάντη-σιν, Χριστέ ο Θεός» [1].
Η κρυστάλλινη αυτή διδασκαλία της Εκκλησίας μας περί της εσχάτης ημέρας αναπτύσσεται με σαφήνεια από τον Απ. Παύλο στους Θεσσαλονικείς. «Ότι αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή αρχαγγέλλου και εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται απ’ ουρανού και οι νεκροί εν Χριστώ αναστή-σονται πρώτον· έπειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι άμα συν αυτώ αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα» [1]
·
Είμεθα, λοιπόν, ξένοι και παρεπίδημοι εν γη. Κα-τοικούμε σε έδαφος που δεν μας ανήκει. «Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν»[1]. Είμεθα οδοιπόροι πάνω στη γη. Ούτε λοιπόν οι χαρές μπο-ρουν να μας αιχμαλωτίσουν, αλλ’ούτε και οι θλίψεις μπο-ρουν να μας καταβάλουν. Η σκέψη αυτή γίνεται αφετηρία μιας άλλης νοοτροπίας, δίνει νόημα σ’ ένα άλλο τρόπο ζω-ης. Όταν σκεφθής την παροδικότητα της παρούσης ζωής, τότε όλα αλλάζουν! Γίνεσαι δυνατός μπροστά στην αρρώστεια, στη θλίψη, την συκοφαντία, την αδικία, την κα-ταδίωξη, εφ’όσον όλα αυτά τα υπομένεις για την δόξα του Θεού, για την αγάπη του Κυρίου μας. «Λογίζομαι γαρ ότι ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς. Η γαρ αποκαραδοκία (=η μεγάλη λαχτάρα) της κτίσεως την αποκάλυψιν των υιών του Θεού απεκδέχεται»[1]. Θα καταφύγουμε και πάλι στους λόγους του Απ. Παύλου, ο οποίος διηγείται τα παθήματα μεγάλων μορφών της Εκκλησίας, οι οποίες μάλιστα δεν έλαβαν εισέτι τα βραβεία που τους ανήκουν! Μας περιμέ-νουν, για να μοιρασθούμε τη δόξα τους, «ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσιν». «Και τι έτι λέγω; επιλείψει γαρ με διηγού-μενον ο χρόνος περί Γεδεών, Βαράκ τε και Σαμψών και Ιε-φθάε, Δαυΐδ τε και Σαμουήλ και των προφητών, οι δια πι-στεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων,έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώ-θησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων (=ενίκησαν τα στρατεύ-ματα των εχθρών τους και τα έστρεψαν σε φυγή)· .... άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν· έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής· ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαί-ρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς (=εφόρεσαν προβα-τοδέρματα αντί για ρούχα), εν αιγείοις δέρμασιν, υστερού-μενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κο-σμος, εν ερημίαις πλανώμενοι, και όρεσιν και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης» [1].
·
· Είμεθα ξένοι, παροδικοί και πρόσκαιροι σ’αυτή τη ζωή. Όμως θα κερδίσουμε την αιωνιότητα, εάν και εφ’ όσον ζήσουμε θεοφιλώς, δηλ. ως ξένοι πάνω στη γη. Όσοι αγωνίζονται να κερδίσουν αυτό τον κόσμο, να κατακτήσουν όλα τα αγαθά, να απολαύσουν όσα τερπνά, να μεθύσουν από τις χαρές αυτής της ζωής δεν είναι άξιοι της Βασιλείας του Θεού! Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά στον τρόπο αντι-μετωπίσεως της ζωής μεταξύ των πιστών στον Σωτήρα και Λυτρωτή Χριστό ανθρώπων και των άλλων, που δεν έχουν την δική μας «ελπίδα»[1]. Τελικά η ζωή της ευσεβείας είναι μια επικερδής επιχείρηση! Περιφρονώντας τα προσ-καιρα, κερδίζεις τα αιώνια! Περιφρονώντας τα γήϊνα, κερδί-ζεις τα ουράνια! Περιφρονώντας τα μάταια, κερδίζεις τα αληθινά. Περιφρονώντας τα γήϊνα, τα ανθρώπινα, τα ευτε-λη και ρευστά, κερδίζεις τα ουράνια, τα θεϊκά, τα πολύτιμα και αναλλοίωτα! «Η δε ευσέβεια προς πάντα ωφέλιμός εστιν, επαγγελίαν έχουσα ζωής της νυν και της μελλούσης» [1]. Τούτο είχαν κατανοήσει καλά οι άγιοι Μάρτυρες της αμωμήτου πίστεώς μας. Περιφρόνησαν την γη και εκέρδι-σαν τον ουρανό! Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο και ο ιερός υμνωδός τους χαρακτηρίζει «καλούς εμπόρους»! «Ω, της καλής υμών πραγματείας Άγιοι! ότι αίματα εδώκατε και ουρανούς εκληρονομήσατε, και προς καιρόν πειρασθέντες, αιωνίως αγάλλεσθε· όντως καλόν υμών το εμπόρευμα! Φθαρτά γαρ καταλιπόντες, τα άφθαρτα απελάβετε, και συν Αγγέλοις χορεύοντες, υμνείτε απαύστως Τριάδα ομοού-σιον» [1].
Ώστε, τελικώς, η χριστιανική ζωή είναι μια επένδυση ζωής, μάλιστα δε η πιο μεγάλη, η πιο σπουδαία και η πιο σταθερή. Μόνον έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε την βαθύτερη έννοια του παρα-πάνω τροπαρίου, το οποίον ομιλεί για «εμπόρευ-μα» στην ανεπανάληπτη και μεγαλειώδη φράση «όντως καλόν υμών το εμπόρευμα». Στην εκκλη-σιαστική υμνογραφία οι όροι «έμπορος», «μεγαλέ-μπορος» και «εμπόρευμα» αποκτούν μία εσωτερι-κη και βαθύτερη έννοια. Χρησιμοποιούνται, όχι μαλσιτα και τόσο σπάνια, για να τονισθή η σημα-σία του «ευσεβώς και εναρέτως ζην». Με μια εκού-σια θυσία αφαιρούμε αγαθά από την παρούσα ζωή και τα μεταφέρουμε στην επέκεινα του τάφου πρα-γματικότητα, όπου αυτά αποκτούν και προσλαμβάνουν μια προστιθέμενη αξία. Το δοξαστικό του εσπερινού κατά την εορτή της αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας διαπνέται από την έννοια αυτή. «Πατρίδα, γένος, ύπαρξιν καταλιπούσα, Βαρβάρα,.....Θεόν ηγάπησας...και γέγονας μεγαλέμπορος....»[1], ψάλλει ο ιερός υμνογράφος. Επαλη-θεύονται και δια του τρόπου αυτού οι λόγοι του Αποστόλου Παύλου προς την μαθητήν του Τιμό-θεον: «γύμναζε δε σεαυτόν προς ευσέβειαν· η γαρ σωματική γυμνασία προς ολίγον ωφελιμός εστίν, η δε ευσέβεια προς πάντα ωφέλιμός εστιν, επαγγελίαν έχουσα ζωής της νυν και της μελλούσης»[1].
·
1. Όταν σκεφθής την παροδικότητα της παρούσης ζωής, τότε όλα αλλάζουν! Ας δούμε τώρα μερικά ακόμη πρακτικά συμπεράσματα αυτής της παραδοχής. Κάτω από την προοπτική της αιωνιότητος:
2. Το σώμα μας είναι κατοικήριο του αγίου Πνεύματος και εργαλείο της ψυχής
3. Ο «άλλος» είναι αδελφός μας και όχημα της σωτη-ρίας μας.
4. Τα αγαθά της ζωής είναι για χρήση, όχι για κατά-χρηση.
5. Το περιβάλλον είναι κήπος του Θεού, τον οποίο οφεί-λουμε να συντηρούμε και να σεβώμεθα.
6. Η ζωή δεν είναι αυτοσκοπός. Καθαγιάζεται με την αγάπη, την θυσία και την αυτοθυσία.
7. Τα πλούτη δεν είναι δικά μας. Ανήκουν στην κοινό-τητα. Ο Θεός μας ετοποθέτησε διαχειριστές του πλούτου.
8. Η αληθινή αποταμίευση του πλούτου γίνεται στην τράπεζα του Ουρανού.
9. Ο,τι πράττουμε στο όνομα του Κυρίου, θα έχη αντί-κρυσμα και ανταπόδοση στον Ουρανό!
10. Αληθινή ελευθερία είναι η υπακοή και η ολοκληρω-τική υποταγή στο θέλημα του Κυρίου.
11. Είμαστε ακτήμονες πάνω στη γη, όχι όμως και άπο-ροι! Ο θησαυρός μας ευρίσκεται στον Ουρανό! .
12. Είμαστε πάροικοι στη γη, όχι όμως και ορφανοί!
13. Είμαστε μόνοι πάνω στη γη, όχι όμως και απροστά-τευτοι!
Είμαστε ξένοι στη γη, όχι όμως και μόνοι!

Αμφιβάλλετε, αδελλφοί μου; Ιδού τι μας λέγει ο Κύριος:
«Εγώ πατήρ, φησίν ο Χριστός, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλης εγώ· μηδενός εν χρεία κατα-στης. Εγώ και δουλεύσω· ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακο-νηθήναι. Εγώ και φίλος, και μέλος, και κεφαλή, και αδελ-φος και αδελφή, και μήτηρ, πάντα εγώ· μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σε, και αλήτης δια σε, επί σταυρού δια σε, επί τάφου δια σε· άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πα-τρι, κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός. Πάντα μοι συ, και αδελφός, και συγκληρονόμος, και φίλος, και μέλος. Τι πλέον θέλεις; » [1]
3
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ «ΞΕΝΟΣ»
Προσεγγίσαμε δι’ολίγων την έννοια «ξένος» κάτω από μια θεολογική θεώρηση. Είμαστε περαστικοί, είμαστε εν κι-νήσει, σε ξένο τόπο ένεκα της αφροσύνης μας. Εδώ, στον τόπο της εξορίας μας και της οδύνης μας, χρώμενος άκραν συγκατάβασιν, μας επεσκέφθη ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Σωτήρ του κόσμου, ο Χριστός! Ήλθεν ως ο Μεγάλος Ευ-εργέτης και ο κόσμος Τον εσταύρωσε! Η εποχή Του δεν τον δέχθηκε! Έμεινε λοιπόν ο Μεγάλος «Ξένος»! «Εν τω κόσμω ην ...και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω. Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» αναφωνεί με πικρό παράπονο ο ευαγγελιστής Ιωάννης [1].

Αδελφοί μου,
Δοκιμάζω μεγάλη χαρά, διότι η φιλανθρωπία του Κυρίου μας μας αξιώνει να συναντώμεθα και πάλι στην Αίθουσά μας για την ακρόαση του θείου λόγου. Προσπά-θησα να σας μεταδώσω το μήνυμα, ότι είμαστε μετανάστες σε ξένη γη! Όταν χάσαμε τον Κήπο της Εδέμ, τον Παράδει-σο, μας πέταξαν στη γη, την κοιλάδα του κλαυθμώνος! Πρέπει, λοιπόν, να ζούμε σαν ξένοι και να πορευώμεθα προς την ουράνια Πατρίδα. «Ξένος τόκον ιδόντες, ξενωθώ-μεν του κόσμου»!
Θά μου επιτρέψετε να επισφραγίσω τώρα την ταπεινή προσφορά μου με ένα απόσπασμα από τον λόγο του αγίου Επιφανίου, αρχιεπισκόπου Κύπρου (4ος - 5ος αι.), στη θεόσω-μη ταφή του Κυρίου, που αρχίζει και επαναλαμβάνει την φράση: «δος μοι τούτον τον ξένον»:
Ο αγ.Επιφάνιος φαντάζεται τον Ιωσήφ την ώρα, που προσ-έρχεται προς τον Πιλάτον [1] για να ζητήση το πανα-κήρατο Σώμα του Ιησού προς ενταφιασμό, και βάζει στο στόμα του τα εξής υπέροχα λόγια: «Αλλά τι; Αίτησίν τινα οικτράν, ω κριτά, και τοις πάσι μικράν αιτούμενος προς σε παραγέγονα· δος μοι νεκρόν προς ταφήν το σώμα εκείνου, του παρά σου κατακριθέντος Ιησού του Ναζωραίου, Ιησού του πτωχού, Ιησού του αοίκου, Ιησού του γυμνού, Ιησού του ευτελούς, Ιησού του τέκτονος υιού, Ιησού του δεσμίου, Ιησού του αιθρίου, Ιησού του ξένου και επί ξένοις αγνωρί-στου και ευκαταφρονήτου και επί πάσι κρεμαμένου. Δος μοι τούτον τον ξένον· τι γαρ σε λοιπόν ωφελεί το σώμα αυτού; Δος μοι τούτον τον ξένον· εκ μακράς γαρ ήλθε της χώρας ώδε, ίνα σώση τον ξένον. Δος μοι τούτον τον ξένον· κατήλθε γαρ εις γην σκοτεινήν ανενέγκαι τον ξένον. Δος μοι τούτον τον ξένον· αυτός γαρ και μόνος υπάρχει ξένος. Δος μοι τούτον τον ξένον, ούτινος την χώραν αγνοούμεν οι ξένοι. Δος μοι τούτον τον ξένον, ούτινος τον Πατέρα αγνο-ούμεν οι ξένοι. Δος μοι τούτον τον ξένον, ούτινος τον το-πον και τον τόκον και τον τρόπον αγνοούμεν οι ξένοι. Δος μοι τούτον τον ξένον, τον ξένην ζωήν και βίον ζήσαντα επί ξένης. Δος μοι τούτον τον ξένον, τον μη έχοντα ώδε που την κεφαλήν κλίνη. Δος μοι τούτον τον ξένον, τον ως ξένον επί ξένης άοικον και επί φάτνης τεχθέντα. Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εξ αυτής της φάτνης ως ξένον εξ Ηρώδου φυγόντα. Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εξ αυτών των σπαργάνων εν Αιγύπτω ξενωθέντα. Δος μοι τούτον τον ξένον, τον ου πόλιν, ου κώμην, ουκ οίκον, ου μονήν, ου συγγενή, επ’ αλλοδαπής δε χώρας την οίκησιν έχοντα και τα πάντα κατέχοντα» [1].
Περισσότερο «Ξένος» από όλους μας, από όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών και όλων των αιώνων υπήρ-ξεν ο Χριστός μας. Το κακό είναι ότι ακόμη και σήμερα για πολλούς παραμένει ξένος και άγνωστος!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Άρχισα την ταπεινή ομιλία μου με ένα ερώτημα, που δανείσθηκα από τον Όμηρο:
«Ξένε, μια πρώτη έχω ερώτηση, που απόκριση γυρεύει· ποιός είσαι κι από που; τα ρούχα που φορείς ποιός σου τα χάρισε;»
Στο ερώτημα αυτό ο καθένας μας πρέπει να δώση την δική του προσωπική απάντηση. Ευτυχής όποιος θα δυνηθή να απαντήση: «Κύριε, δεν με γνωρίζεις; Δούλός σου, είμαι! Αμαρτωλός και ανάξιος, αλλά δούλός Σου! Δεν λάτρεψα άλλο Θεό, δεν αγάπησα άλλο Κύριο! [1] Παιδί Σου είμαι, άτα-κτο ίσως, αλλά παιδί Σου. Συ μου έδωσες τη ζωή. Συ με ε-θρεψες με το Σώμά Σου και το Αίμά Σου. Συ με εδίδαξες τα δικαιώματά Σου.
Κι’ εγώ, αγωνίσθηκα να τα εφαρμόσω, να τα βιώσω. Εσταύρωσα τον εαυτό μου, εσήκωσα το σταυρό μου για τη δική Σου αγάπη. Και τα ρούχα, τα οποία φορώ, δικά Σου ει-ναι κι’ αυτά! «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενε-δύσασθε»! Εγώ Σε εφόρεσα! Έγινα χριστιανός, ορθόδοξος, μέλος της Εκκλησίας Σου και πολίτης της Βασιλείας Σου! Δέξαι με και ελέησόν με! Μακρυά από Σένα και χωρίς Εσέ δεν μπορώ να ζήσω. Ελέησόν με. Μνήσθητί μου εν τη Βασι-λεία Σου» Αμήν.


Κυριακή, 4 Νοεμβρίου 2007
Αίθουσα Ομιλιών της Ιεράς Μητροπόλεως.