Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

Η ευτυχία μας μέσω των άλλων...





Μία ομάδα 50 ανθρώπων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο. Ξαφνικά, ένας ομιλητής αποφάσισε να κάνει ένα ομαδικό πείραμα.
Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο.
Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους. Έγινε πανζουρλισμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν, σκέτος χαμός. Όταν πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του.
Έτσι, ο ομιλητής ζήτησε από τον καθένα να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη, και να το δώσει σε όποιον είχε το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι.
Στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε επιτέλους να εκφωνεί τον λόγο του:
«Αυτό που έγινε τώρα, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ζωή μας. Όλοι γυρεύουν και κυνηγούν παντού μετά μανίας την ευτυχία, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται. Εγώ λέω, λοιπόν, ότι η δική μας ευτυχία, αυτή που αφηνιάζουμε να την ανακαλύψουμε, βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους χαρά, και θα την βρείτε και εσείς. Αυτός για μένα, τόσο απλά, είναι ο σκοπός της ζωής»...
        Από  askitikon.eu
 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ


Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Ο ΝΕΟΣ 

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του, Ιωάννης και Άννα, τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του Αγίου Αυξεντίου.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς.

Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο, ο οποίος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερνε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του Στεφάνου. Συνέβη όμως το αντίθετο.

 Ο Στέφανος, από τους ανθρώπους με «πολλήν παρρησίαν εν πίστει τη εν Χριστώ Ιησού», δηλαδή με πολλή παρρησία και θάρρος στο να διακηρύττει την πίστη που ομολογούν όσοι είναι σε κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κοπρώνυμο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν.

Αφού, λοιπόν, τον έβγαλαν από την φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρεία ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του Στεφάνου, το 767 μ.Χ. Κατόπιν το σώμα του το έριξαν στην θάλασσα, αλλά ευλαβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.


Η μνήμη του τιμάται στις 28 Νοεμβρίου.

 Πηγή: http://synaxarion.gr/
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

"ΗΜΟΥΝΑ ΝΕΟΣ ΚΑΙ ΓΕΡΑΣΑ" !!!!

ΜΕ ΣΥΝΕΚΙΝΗΣΕΣ, ΑΓΑΠΗΤΕ ΝΙΚΟΛΑΕ!

__________Ένα  ηλεκτρονικό  μήνυμα (e-mail), που έλαβα την Πέμπτην 19 Νοεμβρίου ε.έ., με έφερε πολλά-πολλά χρόνια πίσω! Ο καλός μας φίλος ήδη από τα εφηβικά του χρόνια  και  ιδιοκτήτης της ηλεκτρονικής εφημερίδος ΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΑ ΝΕΑ κ. Νικόλαος Κυριαζής είχε την καλωσύνη να προβή σε ένα αφιέρωμα στην αναξιότητά μου! Ένα αφιέρωμα για την συμπλήρωση 37 ετών μιάς ταπεινής διακονίας, αλλά και μιάς θυσιαστικής πορείας συγχρόνως, αφιερωμένης στην πνευματική αύξηση και την εν Χριστώ πρόοδο των χριστιανών της μαρτυρικής και ιστορικής αυτής Επαρχίας, της Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, της οποίας την διοίκηση, θεία συγκαταβάσει, επισήμως ανελάμβανα κατά την 19ην Νοεμβρίου 1978!
Σε ηλικία μόλις σαράντα ετών τότε ερχόμουνα στον ιστορικό αυτό τόπο για να αφιερώσω όλη την ικμάδα της ζωής μου, ήτοι τις ψυχικές, τις  πνευματικές και τις σωματικές μου δυνάμεις στη δόξα του Θεού και στην εύκλεια των πιστών, οι οποίοι συγκροτούν την εκκλησιαστική αυτή Επαρχία!
«Ήμουνα, λοιπόν, νηός και γέρασα», για να χρησιμοποιήσω την λαϊκή παροιμία!  Τώρα δε ετοιμάζομαι και για την έξοδο εκ της ενεργού εκκλησιαστικής Διοικήσεως. Το προανήγγειλα, άλλωστε, κατά την 1ην Νοεμβρίου 2015, ομιλών δημοσίως προς τους Αιγιώτες! (Στην διεύθυνση “YouTube, Ambrosios 100” έχει αναρτηθή το σχετικό Video).
Η ανάρτηση, λοιπόν, του κ. Νικολάου Κυριαζή, ενός από τα Μέλη του εκκλησιαστικού Πληρώματος, με συνεκίνησε βαθύτατα! Είναι ανθρώπινο αυτό! Σαν έκφραση της ευγνωμοσύνης μου προς τον συντελεστή, προς τον «δράστη» θα έλεγα, αυτής της πράξεως, αναδημοσιεύουμε σήμερα ό,τι ΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΑ ΝΕΑ έγραψαν.
Ό, τι καλό έχει συντελεσθεί, οφείλεται στη Χάρη του φιλανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού! Δικά μου είναι τα λάθη, οι παραλείψεις, οι αμαρτωλές αποφάσεις και πράξεις! Άλλωστε ένα πρώην «στιλβωτής παπουτσιών», ένας «λούστρος», στο στιλβωτήριο των Πατρών της οδού Αυτοκράτορος Αυγούστου (σήμερα δε Αγ. Τριάδος) αριθμ. 87, τι περισσότερο θα μπορούσε να κάμει; Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν! «Δοξάσατε, συν εμοί, το όνομα του Κυρίου» μας, αγαπητοί μου Πατέρες και Αδελφοί εν Κυρίω. Προσευχηθήτε, σας παρακαλώ, για την σωτηρία της ψυχής μου!
«Φοβού το γήρας, ου γαρ έρχεται μόνον», λέγει μια αρχαία ελληνική παροιμία.
«Το παληό καράβι κάνει νερά» λέγει μια άλλη, νεώτερη, παροιμία.
«Τα πενήντα είναι το γήρας της νεότητος! Τα εξήντα είναι η νεότης του γήρατος», λέγει μια άλλη, Γαλλική, παροιμία.
Τέλος μια Αραβική παροιμία λέγει τα εξής: «Σαν γεράσει ο  λύκος, τον περιπαίζουν και τα μικρά σκυλιά» (βλ. Μιχ. Ιατρού: Πόθεν και Διατί, Αθήναι 1972, σελ. 111-112).
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, 23 Νοεμβρίου 2015 
 

                    

Μητροπολίτης Αμβρόσιος: 37 Χρόνια από την Ενθρόνιση του - 19 Νοεμβρίου 1978

37 ολόκληρα χρόνια κλείνει σήμερα ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος (κατά κόσμο Αθανάσιος Λενής ) από την ημέρα που ενθρονίσθηκε Μητροπολίτης μας. 
Γεννήθηκε το 1938 στην Πάτρα την 25ην Απριλίου 1961 εκάρη Μοναχός, την 31ην Μαΐου 1961 Διάκονος, την 17ην Ιουλίου 1963 Πρεσβύτερος, την 17ην Αυγούστου 1976 εξελέγη Μητροπολίτης Ταλαντίου και την 12ην Οκτωβρίου 1978 εξελέγη Μητροπολίτης της ιστορικής Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας και σαν σήμερα το 1978 ενθρονίσθηκε στο Αίγιο. 
Διετέλεσε Προϊστάμενος της Θρησκευτικής Υπηρεσίας της Χωροφυλακής και Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου και έχει δημοσιεύσει πολλές μελέτες, κυρίως ιστορικού και αντιαιρετικού περιεχομένου.
Ο ίδιος έχει γράψει παλαιότερα σχετικά:
Στίς 19 Νοεμβρίου 1978 ὁ Πανάγαθος Θεός ωδήγησε τα βήματά μου εδώ στην ιστορική Βοστίτσα, τήν αγιασμένη απο τη Χάρη της Παναγίας μας, της Τρυπητής, πόλη, στο όμορφο Αίγιο καί τους ανθρώπους του και με κατέστησε, ανάξιον όντα, Επίσκοπο καί Μητροπολίτη τῶν πιστών τέκνων της Ορθοδοξίας, που κατοικούν και με την παρουσία τους ζωντανεύουν τήν ιστορική αυτή Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
Μέσα από την καρδιά μου αυθόρμητα και με περισσή κατάνυξη αναβλύζουν λόγια δοξολογίας, αἴνου καί ευχαριστιών πρός στον Αρχιποίμενα Κύριό μου, τον Ιησούν Χριστόν, διότι με άνέκφραστη φιλανθρωπία επέβλεψε επ εμέ τόν αμαρτωλό και άθλιο δούλο Του, τον γυιό ενός τσαγκάρη καί μιάς μοδίστρας, του Γεωργίου και της Νικολίτσας Λενή. Εξ απαλών ονύχων μέ έθελξε τό μεγαλείο του Χριστού μας. Μεγάλωσα μέσα στην Εκκλησία, κάτω από τούς θόλους του Ιερού Ναού Παντοκράτορος των Πατρών, υπηρέτησα το ιερό Βήμα σαν «παπαδἀκι», μαθήτευσα στα Κατηχητικά Σχολεία και τις Χριστιανικές Ομάδες της εποχής, ἔμαθα την ιεραποστολή ἤδη από αυτά τα μαθητικά μου χρόνια και τέλος παρέδωσα την ὐπαρξή μου ολόκληρη στην Εκκλησία του Σωτήρος Χριστού, ἔγινα ολοκαύτωμα στο βωμό της αγάπης Του!
Ο υποσημειούμενος έζησε και μεγάλωσε σε δύσκολα χρόνια. Άν καί καλό παιδί, παιδί της Εκκλησίας, έφαγε το ξύλο της ζωής του από τον αείμνηστο Πατέρα του, ο οποίος, ακολουθώντας το πνεύμα της εποχής, ὀπως άλλωστε ὀλοι οι γονεῖς τότε, έδερναν τα παιδιά τους προκαταβολικά, για να προλάβουν μια υποτιθέμενη ζημιά. Ὅταν π.χ. πήγαιναν με τη στάμνα στη βρύση της γειτονιάς για να κουβαλήσουν νερό, καθ’όσον εἀν γύριζαν με σπασμένη τη στάμνα το ξύλο δεν θα είχε νόημα ἠ και χρηστική σημασία! Το πνεύμα της εποχής τότε ήταν τό «προνοείν!». «Σε δέρνω προκαταβολικά, ώστε –προσέχοντας- να μη σπάσεις τή στάμνα», μας ἐλεγαν με αποφασιστικότητα! Ας είναι ελαφρύ τό χώμα που τούς σκεπάζει! 
Τελειώνοντας τό οκτατάξιο τότε Γυμνάσιο, δηλ. το σημερινό Γυμνάσιο καί Λύκειο, έδωσε γραπτές εξετάσεις στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου καί μπήκε μέ τούς πρώτους. Σαν φοιτητής δούλευε σκληρά, προκειμένου νά εξασφαλίζει ένα μέρος των εξόδων του, ενώ παράλληλα δεν παρέλειπε νά ασκεῖ τό έργο του Κατηχητού και του Ομαδάρχη των Χριστιανικών Μαθητικών Ομάδων (ΧΜΟ), τόσο στην πόλη όσο και στις χριστιανικές Κατασκηνώσεις της εποχής εκείνης.
Στην διαμόρφωση του χαρακτήρος του μεγάλο ρόλο έπαιξαν πρωτίστως η χριστιανική αγωγἠ, που έλαβε από τούς γονείς του, ἐπειτα δε ο αείμνηστος Αρχιμ. πατήρ Χριστόδουλος Παπαγιάννης, Ιεροκήρυξ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ο πνευματικός του Πατήρ, εν συνεχεία δε ο τότε Κύριος Κωνσταντίνος Καρούσος, Κατηχητής του και πνευματικός του Σύμβουλος, (δηλ. ο νύν Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρ. Πειραιώς κ.κ. Καλλινίκος), ο Οποίος όχι μόνον τον εστήριξε στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας του, αλλά και εδραίωσε μέσα του τον πόθο της Ιερωσύνης! Τον ιερό αυτό πόθο, τον οποίον ο Φιλάνθρωπος Κύριος παιδιόθεν είχε εμφυτεύσει στην καρδιά του. Δεν είχε συμπληρώσει ακόμη το πέμπτο (5ο) έτος της ηλικίας του, οπότε κάθε φορά που τον ερωτούσαν«Θανασάκη, όταν μεγαλώσεις, τί θα γίνεις;» ἐδιδε την ακόλουθη απάντηση:«Αντιπρόσωπος του Θεούλη!», δηλ. κληρικός.
Κατά μήνα Δεκέμβριο του έτους 1959, όταν ακόμη φοιτούσε στο 4ο έτος της Θεολογικής Σχολής, δηλ. στην ηλικία των ΕΙΚΟΣΙ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΕΤΩΝ ἐλαβε την μεγάλη απόφαση της ζωής του, ήτοι το να αφιερωθή ολοκληρωτικά στην υπηρεσία της Εκκλησίας και του αγίου Θυσιασηρίου, ήτοι να γίνει Μοναχός καί Κληρικός. Την επιθυμία του εκείνη, ο Αθανάσιος -ως Απόφαση ζωής πλέον- έθεσε υπό τήν φροντίδα του προαναφερθέντος πολυσεβάστου προσώπου, ο οποίος είχεν εισέλθει ήδη στην αγία Ιερωσύνη, δηλ. του μετά ταύτα Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ. Καλλινίκου, για να αποτελέσει το πρώτο δόκιμο Μέλος της Μοναστικής Αδελφότητος «Η ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ», στην οποία επειτα από λίγο καιρό προσετέθη και ο «Χριστάκης» Παρασκευΐδης, τελειόφοιτος τότε της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, δηλ. ο μετά ταύτα αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η Συνοδική και Σταυροπηγιακή Ιερά Μονή της Παναγίας Χρυσοπηγής μέ έδρα της το Καπανδρίτι της Αττικής, η οποία αναδείχθηκε φυτώριο Κληρικών και Μοναχών της Εκκλησίας μας. .
Τα χρόνια τότε περνούσαν φτωχικά μεν, πλήν όμως και όμορφα καί γρήγορα! Με τον αείμνηστο Χρήστο Παρασκευαΐδη τα χρόνια εκείνα μαγειρεύαμε το φαγητό για την Αδελφότητα, επλέναμε στη σκάφη τα ρούχα μας, τα σεντόνια μας κλπ, κάνοντας δηλ την ἀγνωστη σήμερα «μπουγάδα» με τη σκάφη, χρησιμοποιούσαμε την «αλυσίβα» (δηλ. βρασμένο νερό με ένα σακκουλάκι στάκτης για τα ασπρόρρουχα) και το λουλάκι, σφουγγαρίζαμε το Μοναστήρι μας, απλώναμε στα σύρματα, στεγνώναμε και σιδερώναμε τα ρούχα μας, παραδίδαμε ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές του Γυμνασίου και όλα αυτά με περισσή ἀγάπη και ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό, ὠστε να αντιμετωπίζουμε ή να συμπληρώνουμε τα έξοδα της διαβιώσεώς μας. Πρό πάντων όμως αγωνιζόμασταν τον καλόν αγώνα της κατά Χριστόν αρετής και της ευσεβείας, σμιλεύοντας τον νεανικό χαρακτήρα μας με το καλέμι της υπακοής!
Έπειτα κατά τό έτος 1961 ήλθε η μετάβασή μας στα αγιασμένα Μετέωρα. Εκεί στην Ιερά Μονή Βαρλαάμ. κατά την ευδοκία του Θεού, εδώσαμε την μοναχική μας Ομολογία καί ἐλάβαμε το ουράνιο δώρο και χάρισμα της Ιερωσύνης. Έκτοτε ο Χρήστος έγινε Χριστόδουλος και ο Αθανάσιος ονομάσθηκε Αμβρόσιος. Από τότε, δηλ. από τό ἔτος 1961, αρχίζει η ταπεινή μας διακονία και προσφορά μέσα στην Εκκλησία. Μια προσφορά, που για τον υποσημειούμενο συνεχίζεται, αν καί έχουν συμπληρωθή ΠΕΝΗΝΤΑ (50) ΧΡΟΝΙΑ θυσίας και θυσιών, πενήντα χρόνια ευλογιών και δοκιμασιών, πενήντα χρόνια αγώνων και παλαισμάτων, πενἠντα χρόνια δακρύων, πόνου, στεναγμών και αναστεναγμών, αλλά και πενήντα χρόνια διακονίας στον Αμπελώνα του Κυρίου μας, στην Εκκλησία. Πενήντα τόσα χρόνια εκ των οποίων τά ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ (35) στην Αρχιερωσύνη. Και για να μη μπερδεύεσθε˙ από τόν Αύγουστο του έτους 1976 έως τον Οκτώβριο του έτους 1978 ο υποσημειούμενος διετέλεσε Τιτουλάριος Μητροπολίτης Ταλαντίου καί παραλλήλως Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου, από δε της 12ης Οκτωβρίου 1978 εξελέγη Μητροπολίτης της ιστορικής αυτής Επαρχίας. Ἐκτοτε, και πιό συγκεκριμένα από της 19ηςΝοεμβρίου 1978, ημέραν της ενθρονίσεώς του, η ζωή μου ως Μητροπολίτου σας, η πνοή μου, το σώμα μου, η ψυχή μου, το πνεύμα μου, οι γνώσεις μου, μικρές ή μεγαλύτερες, τα χαρίσματά μου και τά ελαττώματά μου είναι δοσμένα ολοκληρωτικά στον ευγενή και αξιαγάπητο Λαό, τον οποίο η Χάρις του Κυρίου μου ενεπιστεύθη.
Μέχρι λοιπόν της 18ης Νοεμβρίου 1978 μπορώ να ομιλώ για τον εαυτό μου. Από της 19ης Νοεμβρίου 1978 τον λόγον έχετε όλοι εσείς, αγαπητά και περιπόθητα τέκνα μου εν Κυρίω, παιδιά μου εν Χριστώ Ιησού! Ἐκτοτε ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ! Σεις είσθε η πνοή μου και η ζωή μου, το αγαλλίαμα της ψυχής μου, ο στέφανός μου ή η αιτία της καταδίκης μου, στην περίπτωση κατά την οποία δεν εκτελώ ατην αποστολή μου θεαρέστως! Περιουσίαν δεν απέκτησα, επειδή σεις είσθε η περιουσία μου! Χρήματα δεν εσυσσώρευσα, επειδή σεις είσθε ο θησαυρός μου. Τους εξ αίματος συγγενείς μου εκράτησα μακρυά από την Επισκοπήν μας, επειδή στην καρδιά μου σείς έχετε καταλάβει την θέση του Πατέρα μου, της Μητέρας μου, των αδελφών, οικείων και συγγενών μου. Τα έδωσα όλα για τη δόξα του Χριστού μας, όλα για την εύκλεια της Εκκλησίας μας!
Τριάντα τρία χρόνια έπειτα από την ημέρα της ενθρονίσεώς μου στις καρδιές σας και στον τόπο μας, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη πρός τον Κύριο, διότι με αξίωσε μέχρι σήμερα να τηρώ επακριβώς όσα σας υποσχέθηκα κατά την πρώτην εκείνην ημέραν, που ήλθα κοντά σας:
Καθώς αυτά εδώ τα δικηροτρίκηρα, με τα οποία δηλούται η παρουσία του Αρχιερέως στη Εκκλησία, καίγονται, λυώνουν καί αναλίσκονται, σας έλεγα τότε, έτσι κι εγώ θα είμαι για σας μια φωταυγής λαμπάδα! «Θα καίγωμαι και θα αναλίσκωμαι καθημερινώς, διά να φωτίζεσθε εν Κυρίω όλοι εσείς, αδελφοί μου». Σύνθημά μου θά είναι το «άλλοις υπηρετών, αναλίσκομαι» “Εργαζόμενος «υπέρ υμών συνεχώς και αδιακόπως και ευαγγελιζόμενος εν μέσω υμών το σωτηριώδες μήνυμα της πίστεώς μας «αδάπανον θήσω τό ευαγγέλιον του Χριστού», προσφέρων δωρεάν τα πάντα και πρός πάντας αδιακρίτως. Αμοιβή μου θα είναι η καλλιέργεια της ψυχής σας, η πνευματική πρόοοδος της καρδιάς σας, η σωτηρία σας! ‘Εγεννήθην πτωχός, έζησα ως πτωχός και ακτήμων μέχρι σήμερα, έρχομαι ανάμεσά ως «μηδέν έχων» και θα παραμείνω εις όλην μου την ζωήν πτωχός, για να σας πλουτίζω με την ιδικήν μου πτωχείαν και να σας στολίζω με την αγάπην μου. Θα παραμείνω δια βίου κοντά σας ως «προσφέρων καί προσφερόμενος» κατά τό υπόδειγμα του Κυρίου μας» (από τον Ενθρονιστήριο Λόγο μας, βλ. περιοδικόν ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Τόμος 1978, σελ. 592).
Στη σημερινή -προσωπική- δε αρχιερατική μου επέτειο σας παρακαλώ και σας προσκαλώ να δοξάσετε μαζί μου το Ὀνομα του Χριστού μας, ο Οποίος με ελέησε τόσο πολύ. Συγχωρήστε μου, σας παρακαλώ και σας ικετεύω, συγχωρήστε μου αδελφοί μου και παιδιά μου, τα λάθη μου, τις παραλείψεις μου, τις ατέλειες του χαρακτήρος μου! Και δοξάστε μαζί μου το Όνομά του Κυρίου μας, τόσο για τα πρός με Δωρήματά Του, όσο και για την ευλογία Του στην πόλη μας και την Μητρόπολή μας. «Μεγαλύνατε τον Κύριον και υψώσωμεν το όνομα Αυτού επί το αυτό συν εμοί» (από τήν λειτουργία του Αγίου Ιακώβου).
Τελειώνοντας αυτή τη μικρή μου αναφορά καί εξομολόγηση, επιτρέψατε μοι να απευθύνω μια μικρή προσευχή πρός τόν Χριστό μας.
«Εν πλήθει αμαρτιών μεμολυσμένον με μη εξουθενώσης Δέσποτα Κύριε ο Θεός μου˙ ιδού γαρ προσέρχομαι τω θείω τούτω και επουρανίω Μυστηρίω, ουχ ως άξιος υπάρχων, αλλ΄εις την Σήν αφορών αγαθότητα, ταύτην αφίημί Σοι την φωνήν˙ ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ˙ ήμαρτον γαρ εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου και ουκ ειμί άξιος αντοφθαλμήσαι τη ιερά ταύτη και πνευματική τραπέζη, εφ ή ο Μονογενής Σου Υιός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, εμοί τω αμαρτωλώ και πάση κηλίδι κατεστιγμένω μυστικώς πρόκειται εις θυσίαν˙ δι’ Ου ταύτην Σοι την ικετηρίαν προσάγω, του καταπεμφθήναι μοι το Πνεύμα Σου το Παράκλητον, ενισχύον και καταρτίζον με προς τήν λειτουργίαν ταύτην και την παρά Σου μοι επαγγελθείσαν φωνήν ακατακρίτως τω λαώ επιφθέγξασθαι ταύτην καταξίωσον˙ εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, μεθ’ ού ευλογητός ει και δεδοξασμένος συν τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Σου Πνεύματι, νύν και αεί καί εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».(Θεία λειτουργία Αγ. Ιακώβου, του Αδελφοθέου)
Του ευχόμαστε ολόθερμα υγεία και έτη πολλά ωστε  να συνεχίσει την πολυεπίπεδη και ακάματη δράση του για το καλό του τόπου μας. 
Για το ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS
Νικόλαος Π. κυριαζής   

παραθέτω και δύο προσωπικές φωτογραφίες η μια το 2015 και η άλλη το 1989

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

ΕΓΩ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ!

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΑΓΝΗ ΑΓΑΠΗ


Ήταν πρωί, περίπου 8:30, όταν ένας ηλικιωμένος περίπου 80 χρονών, με ράμματα στον αντίχειρά του, έφτασε στο νοσοκομείο.

Είπε ότι ήταν βιαστικός, και ότι είχε ένα άλλο ραντεβού στις 9:00.

Η νοσοκόμα που τον ανέλαβε τον έβαλε να καθίσει κάπου, γνωρίζοντας ότι θα έπαιρνε πάνω από μια ώρα για να τον δει κάποιος γιατρός. Τον είδε να κοιτάει επίμονα το ρολόι του και επειδή δεν ήταν και πολύ απασχολημένη αποφάσισε να δει τη πληγή του.

Αφού το εξέτασε προσεκτικά, είδε ότι η πληγή στον αντίχειρα είχε επουλωθεί και έτσι μίλησε με τους γιατρούς για να αφαιρέσουν τα ράμματα.
Ενώ του φρόντιζε τα ράμματα, τον ρώτησε αν είχε άλλο ραντεβού με γιατρό σήμερα. Ο ηλικιωμένος είπε πως δεν είχε ραντεβού με γιατρό αλλά έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη σύζυγό του. Η νοσοκόμα τον ρώτησε πως πήγαινε από θέμα υγείας η σύζυγός του…
Ο ηλικιωμένος απάντησε ότι η γυναίκα του ήταν θύμα της νόσου Alzheimer. Της είπε ακόμα ότι η γυναίκα του δεν ήξερε ποιος ήταν και ότι δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει τα τελευταία 5 χρόνια.
Η νοσοκόμα έμεινε έκπληκτη, και τον ρώτησε:

«Και γιατί συνεχίζεις και πας κάθε πρωί, αφού δεν ξέρει ποιος είσαι;»

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε, χάιδεψε το χέρι της νοσοκόμας και είπε:

«Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ να ξέρω ποια είναι.»

Αγνή Αγάπη...


Πηγή:www.agioritikovima.gr/

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 

  
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΩΖΟΜΕΝΟΣ

 Μορφή με παγκύπρια πνευματική ακτινοβολία είναι ο Άγιος Σωζόμενος.
Την ακτινοβολία του μαρτυρούν τα πολλά θαύματά του που με ευλάβεια αναφέρονται από τον λαό μας, μα και οι ιεροί ναοί που είναι αφιερωμένοι στ’ όνομά του.
Μια γρήγορη ματιά στην ζωή του, πολλά θα έχει να πει και σ’ εμάς.

Ένας κώδικας από την Αγία Τριάδα Ριζοκαρπάσου αναφέρει πως ο τρισμακάριος αυτός πατήρ καταγόταν από την Καρπασία.
Από την ακολουθία του μαθαίνουμε πως έζησε πριν από τη φράγκικη κατοχή της Κύπρου μας.
Και στο συναξάρι που έγραψε γι’ αυτόν κάποιος Ακάκιος μοναχός Φιλόθεος μοναχός από την Καρπασία. Έζησε στα τέλη του 17ου και τις αρχές του 18ου αιώνα. Πέρασε το πιο μεγάλο μέρος της ζωής του στην εξορία (50 χρόνια). Το χειρόγραφο που μας αφήκε εκτός από την άλλη του αξία περιλαμβάνει και τις ακολουθίες των πέντε αγίων της Καρπασίας. Των αγίων Φίλωνος, Συνεσίου, Θύρσου, Φωτεινής και Σωζομένου. Διαβάζουμε πως ο Άγιος ήταν «επί της Χριστιανοσύνης».
Με τούτο πρέπει να δεχθούμε πως ο Όσιος πατήρ πρέπει να έζησε γύρω στα 1100 μ.Χ., τότε που το νησί μας ήταν ένα τμήμα και μία επαρχία της μεγάλης μας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Από τους γονείς του που ήσαν άνθρωποι θεοσεβείς οδηγήθηκε από μικρός στη μελέτη και την γνώση του λόγου του Θεού. Και αγάπησε τα θεία λόγια. Με όλη την καρδιά του τ’ αγάπησε. «Ως γλυκέα τω λαρύγγι μου τα λόγια σου, υπέρ μέλι τω στόματί μου» έλεγε κάθε φορά με ενθουσιασμό, όταν δακρυσμένος από συγκίνηση σήκωνε τα μάτια από τα ιερά βιβλία.

Η προσεκτική μελέτη της Γραφής και των διαφόρων θεολογικών συγγραμμάτων με τα οποία καταγινόταν καθημερινά, τον βοήθησαν με τον καιρό να αποκτήσει μία σπάνια για την εποχή του μόρφωση και γνώση. Κάτι περισσότερο. Τον βοήθησαν να εξελιχθεί σ’ έναν άνθρωπο του Θεού και ένα συνειδητό χριστιανό. Τα λόγια του μεγάλου Απόστολου, του θείου Παύλου «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α’ Κορ. ια’ 1) δεν τα γνώριζε απλώς και δεν τα απήγγελλε μονάχα. Αγωνιζόταν κιόλας κάθε μέρα να τα κάμει βίωμά του, ζωή του. Και τα κατάφερε. Με τους συνεχείς πνευματικούς αγώνές του κατώρθωσε να προχωρήσει και να πλησιάσει και να ομοιάσει κατά το μέτρο του δυνατού, το αιώνιο πρότυπο, που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος, τον Χριστό. Ναι! Μόρφωσε μέσα του τον Χριστό, που είναι ο μόνος τέλειος, μα και ο μόνος αληθινός άνθρωπος. Και να πως το πέτυχε!

Από τα πρώτα χρόνια της εφηβικής και ύστερα της νεανικής του ηλικίας ο εραστής της πραγματικής χριστιανικής ζωής αγωνίστηκε ιδιαίτερα, για να κρατήσει την καρδιά του αγνή και καθαρή. Ο μακαρισμός του Κυρίου «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται», πρόβαλλε πάντα με φωτεινά γράμματα μπροστά του και τον καλούσε να τον κάμει σύνθημα ζωής.
  
Και ο καλός νέος πρόσεξε την πρόσκληση. Και την αγκάλιασε. Και την εφήρμοσε με προσοχή στον βίο του και νίκησε. Παρά την ηθική βρωμιά που υπήρχε γύρω του, και υπάρχει σ’ όλες τις εποχές και πολιορκεί με όλα τα μέσα τις νεανικές καρδιές και προ παντός εκείνες που φλέγονται και αγωνίζονται να μείνουν μακριά απ’ αυτή, ο άγιος με την σύνεση, την προσοχή και τους αγώνές του μπόρεσε να ξεπεράσει τους ποικίλους πειρασμούς της ηλικίας του. Τους ξεπέρασε και κράτησε το μυαλό του καθαρό από σκέψεις και θύμησες και εντυπώσεις ακάθαρτες και πονηρές. Ακόμη κράτησε και την καρδιά του ελεύθερη από αισθήματα και πάθη παράνομα και αμαρτωλά. Και την θέλησή του ανεπηρέαστη από κάθε επιθυμία και πόθο, μα και συγκατάθεση αντίθετη προς τον νόμο του Θεού.

Γνώριζε ο ταπεινός θιασώτης της αρετής, πως δεν μπορεί να είναι γνήσιος οπαδός της θρησκείας του Εσταυρωμένου Ιησού της «καθαρής και αμιάντου θρησκείας» της «αγίας και αμώμου» της «μη εχούσης σπίλον η ρυτίδα η τι των τοιούτων», εκείνος, που δεν έχει την καρδιά του καθαρή από κάθε ανηθικότητα και βρωμιά και τα φρονήματά του άδολα, ανόθευτα και αγνά. Τα γνώριζε ο νεαρός Σωζόμενος όλα αυτά. Και για τούτο πάλαιψε με όλες του τις δυνάμεις να μείνει ξένος από ότι λερώνει και καταστρέφει την ψυχή. Και ακόμη να φυλάξει πιστά την θεία εντολή: «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί». Ναι την φύλαξε! Πιστά την φύλαξε!

Εκτός απ’ την προσεκτική αγρυπνία της ψυχής, η προσευχή και η νηστεία ήταν οι δυό βακτηρίες που κρατούσε για την επίτευξη του αγίου σκοπού του.

Η νηστεία για να του καταστέλλει τις ορμές. Και η προσευχή για να τον βοηθά ν’ απλώνει τις φτερούγες της διάνοιάς του και να υψώνεται κάθε στιγμή και ώρα για να καταθέτει προ του θρόνου του Μεγάλου Πατέρα σκέψεις και αισθήματα.

Για να είναι απερίσπαστος στον ευγενικό του αγώνα που χάραξε μονάχος του, προτού ανδρωθεί, πήρε την απόφαση να φύγει και από το σπίτι του και να τραβήξει στην ερημιά. Εκεί ελεύθερος από κάθε γήϊνη φροντίδα ένα μόνο θα σκεφτόταν και για ένα μόνο θα φρόντιζε: Πως να αρέσει στον Θεό.

Κάποια μέρα, ύστερα από ολονύκτια προσευχή σηκώθηκε και ξεκίνησε. Αφήκε ο,τι πολύτιμο και αγαπητό είχε στον κόσμο τούτο και πήρε τον δρόμο της ερημικής ζωής. Περπάτησε πολύ. Κάποτε έφτασε σε μία σπηλιά. Βρισκόταν στην πρόσοψη ενός κρημνού, που ήταν βραχώδης και υψηλός. Εκεί σταμάτησε. Μπήκε μέσα, έκαμε τον σταυρό του και με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση και φόβο άρχισε να σιγοψάλλει:

«Η καρδία μου προς Σε, Λόγε, υψωθήτω, και ουδέν θέλξει με, των του κόσμου τερπνών, προς χαμαιζηλίαν». (Τρίτο αντίφωνο του Δ’ ήχου).


Δηλαδή, σε Σένα Χριστέ μου, σε Σένα, Λόγε, του Θεού, ας υψωθεί η καρδιά μου. Και τότε τίποτα, Κύριε, από όλα εκείνα τα μάταια και φθαρτά του κόσμου τούτου δεν θα μπορεί να την τραβήξει μακριά σου, ούτε και να την αποσπάσει από την θεωρία σου.

Και στ’ αλήθεια! Η καρδιά που υψώθηκε μία φορά πραγματικά στον ουρανό, όπου βρίσκονται τα αιώνια αγαθά και όπου βασιλεύει η ευδαιμονία και η μακαριότητα του ανέκφραστου κάλλους του προσώπου του Κυρίου, όπως τον θείο Απόστολο Παύλο, θ’ αναφωνεί και αυτή: «Ηγούμαι πάντα ζημίαν είναι δια το υπερέχον της γνώσεως Χριστού Ιησού του Κυρίου μου, δι’ ον τα πάντα εζημιώθην, και ηγούμαι σκύβαλα είναι ίνα Χριστόν κερδήσω» (Φιλιπ. γ’ 8). Δηλαδή όσα είναι ξένα προς τον Χριστό τα θεωρώ ζημία μου εν συγκρίσει προς την υπεροχή και το μεγαλείο της γνώσεως του Ιησού μου για χάρη του Οποίου με το κέφι μου απέρριψα και περιφρόνησα τα πάντα. Και τα θεωρώ όλα σκύβαλα και ανάξια λόγου, για να κερδίσω τον Χριστό. Ανάξια λόγου και ζημία του και σκύβαλα θεώρησε και Σωζόμενος τα αγαθά του κόσμου τούτου. Τα αγαθά που απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον Θεό και το άγιο θέλημά του, προκειμένου να αρέσει στον Χριστό και να μείνει πιστός ακόλουθός του.

Μέσα στην σπηλιά που διάλεξε για κατοικία και ασκητήριό του ο Όσιος πατήρ σπεύδει να κάμει έργο του τον σκοπό που έταξε στην ζωή του. Και αγωνίζεται. Σκληρά αγωνίζεται κάθε μέρα πως να κατανικήσει την σάρκα του και πως να αποκτήσει την αρετή. Η ζωή του είναι ένας συνεχής αγώνας. Αγώνας για την υπερνίκηση του εαυτού του. Σαν καλός γεωργός γνωρίζει ο σεβάσμιος πατήρ, πως για να επιτύχει μία σπορά και μία καλλιέργεια πρέπει πρώτα να ετοιμασθεί ο χώρος, το έδαφος. Με τη νηστεία και τη σκληραγωγία ετοιμάζει το χωράφι της ψυχής του. Γκρεμίζει σιγά και προσεκτικά ένα – ένα τα οχυρά του εχθρού που λέγονται σοφίσματα και πονηροί λογισμοί και υψηλοφροσύνη και τα οποία εμποδίζουν τον άνθρωπο να γνωρίσει τον Θεό. Ξεριζώνει με σύστημα τα αγκάθια των παθών και ρίχνει με υπομονή τους σπόρους της υποταγής σε όλα, στο θέλημα του Θεού. Και πετυχαίνει στον αγώνα του. Και νικά. Και γίνεται κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τον λόγιο της Γραφής που διακηρύττει: «Επί τίνα επιβλέψω, αλλά η επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου;»(Ησαΐου ξστ’ 2). Δηλαδή πάνω σε ποιόν θα ρίψω εγώ στοργικό και προστατευτικό το βλέμμα μου, παρά μονάχα στον άνθρωπο τον ταπεινό και ειρηνικό και ήσυχο, που τρέμει με σεβασμό τα λόγια μου και αγωνίζεται να τα εφαρμόσει στη ζωή του;

«Οικητήριον του Αγίου Πνεύματος, και στύλος ολόφωτος, λόγου και γνώσεως έμπλεως, αρεταίς τε κατάκοσμος και των Κυπρίων ιατρός των εν νόσοις...» να τι ευτύχησε να επιτύχει και να γίνει ο αοίδιμος ασκητής με την καθαρότητα της ψυχής του και τους συνεχείς πνευματικούς αγώνες του.

Και το ανορθωτικό και σωστικό έργο του δεν περιώρισε ο ιερός πατήρ μόνο στον εαυτό του. Το επεξέτεινε και στους γύρω του και σε όσους άλλους η φήμη της αρετής του έφερνε μέχρι την σπηλιά του. Και ήταν πολλοί αυτοί. Άλλοι από περιέργεια και άλλοι από ανάγκη και πόθο κάτι να πάρουν και κάτι ν’ ακούσουν, ξεκινούσαν από διάφορα μέρη και έρχονταν στον ευλαβή ασκητή.

Και αυτός σαν άλλος Βαπτιστής άρπαξε τις ευκαιρίες για να διδάξει, να παρακαλέσει, να επιτιμήσει. Το κήρυγμά του άρχιζε πάντα με τις λέξεις:

«Μετανοήσατε και αγαπήσατε τον Θεόν. Αδελφοί μου! Μετανοιώσετε και αφήστε την αμαρτία. Αφήστέ την, που είναι κατάρα. Είναι θάνατος. Είναι νέκρωση. Αφήστε την αμαρτία και αγαπήστε τον Θεό. Εκείνος που αγαπά τον Θεό, ζει με αναπαυμένο τον νου του. Η αγάπη, όταν θρονιαστεί στον άνθρωπο, είναι ικανή να του θρέψει την ψυχή· αυτή είναι το κρασί που ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου. Αυτή του ξεκουράζει την ψυχή. Του γαληνεύει το μυαλό. Τον κάνει αληθινό παιδί του Θεού. Η αγάπη είναι το κλειδί που θα μας ανοίξει μία μέρα και τον Παράδεισο».

Τα λόγια του Αγίου συνοδεύονταν πάντα με το δικό του φωτεινό παράδειγμα. Σε κανένα δεν αρνιόταν την αγάπη και την βοήθειά του. Το κατάλυμά του ήταν για όλους ανοικτό. Και το θεραπευτικό χάρισμα με το οποίο τον χαρίτωσε ο Θεός, το πρόσφερε πρόθυμα σε όσους με πίστη και μετάνοια ειλικρινή κατάφευγαν στη χάρη του και του το ζητούσαν.

Μπροστά στη σπηλιά που έμενε, κατέφθαναν συχνά από παντού μορφές πονεμένες και χλωμές απ’ την αρρώστια και τον πόνο. Μητέρες με τα πυρέσσοντα παιδιά στην αγκαλιά τους. Άνδρες και γυναίκες με ζωντανά τα σημάδια της πίκρας στα πρόσωπά τους. Νέοι και νέες με τα κορμιά μαραμένα απ’ της ασθένειας τα βαριά πλήγματα. Με τα μάτια φλογερά απ’ τον πόθο της υγείας σταματούσαν εκεί στης σπηλιάς το άνοιγμα και με φωνή ραγισμένη φώναζαν και έλεγαν:

«Άγιε Σωζόμενε, μας τσάκισε η αρρώστια. Λυπήσου μας και δώσε μας την βοήθειά σου. Γιάτρεψέ μας».

Με την καλοκάγαθη μορφή έβγαινε ο σεβαστός ασκητής απ’ την σπηλιά και με πατρική καλωσύνη έστεκε μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και έλεγε:

– Ο άγιος Θεός, παιδιά μου, μπορεί μόνο να σας θεραπεύσει. Ναι! Μόνο ο άγιος Θεός. Αρκεί να πιστεύετε σ’ Αυτόν με την καρδιά σας. Και αρκεί το θέλημά Του να το έχετε πάντα οδηγό στην ζωή σας. Είναι σπλαγχνικός Πατέρας ο Κύριος. Είναι Πατέρας «οικτίρμων και ελεήμων μακρόθυμος και πολυέλεος». Είναι πατέρας όλων μας. Και σαν πατέρας ένα μόνο θέλει για τον καθένα μας. Την σωτηρία μας. Ναι! Την σωτηρία μας ζητά ο Θεός. Και την σωτηρία την προσφέρει σε όλους. Φτάνει μονάχα να απαρνηθούμε την αμαρτία και να μετανοήσουμε. Είσθε έτοιμοι και εσείς να κάμετε το σωστικό τούτο πήδημα; Είσθε έτοιμοι να απαρνηθήτε την αμαρτία και με συντριβή ψυχής να ζητήσετε συγχώρηση για κάθε κακό που εκάμετε ως σήμερα; Είσθε πρόθυμοι ακόμη να αλλάξετε ζωή; Να συγχωρήσετε με το κέφι σας όλους εκείνους που σας έβλαψαν, σας αδίκησαν, σας έκαμαν κακό και να γίνετε άνθρωποι καινούργιοι άνθρωποι καλωσύνης και αγάπης;

– Είμεθα, άγιε πάτερ. Είμεθα...

 Αυτή κατά κανόνα ήταν η συνηθισμένη απάντηση, που οι επισκέπτες έδιναν στα απλά ερωτήματα του γέροντα ασκητή. Και αυτός σαν την άκουε και σαν βεβαιωνόταν, πως οι καρδιές είχαν κατανυγεί, αποσυρόταν στη γωνιά της σπηλιάς του και με δάκρυα κατανύξεως ζητούσε το έλεος του μεγάλου Θεού για τους πάσχοντες ξένους του.

Το θαύμα δεν αργούσε να γίνει. Ο πόνος σιγά – σιγά χανόταν απ’ το πονεμένο μέρος. Η δύναμη ξαναγύριζε στο αρρωστημένο κορμί. Τα μάτια φωτίζονταν από την πίστη και την πεποίθηση της αγάπης του Θεού. Τα πρόσωπα ξανάβρισκαν το χρώμα της υγείας. Οι καρδιές φούσκωναν από την χαρά. Και οι άρρωστοι, θεραπευμένοι πια ξεσπούσαν σε μια ολόψυχη δοξολογία του ονόματος του Θεού και σ’ ένα βαθύ εγκάρδιο ευχαριστώ στον Άγιο, που με την δύναμη της προσευχής του, τους είχε κάμει καλά. Και αυτός με ταπείνωση αληθινή, προτού τους κατευοδώσει για τα χωριά τους με πατρική στοργή και αγάπη τους καλούσε κοντά του και τους επαναλάμβανε;

— Παιδιά μου! Ο άγιος Θεός σας χάρισε την υγεία σας. Μη λησμονείτε την υπόσχεση που του δώκατε. Αποφεύγετε στο εξής την αμαρτία. Μένετε πιστοί στο θέλημά του. Και η ευτυχία και η χαρά που ζητάτε, και όλοι οι άνθρωποι ποθούμε, θα γίνει πια κτήμα σας. Και θα ολοκληρωθεί κάποια μέρα στον ουρανό, στην μακαρία ζωή που η αγάπη του Θεού ετοίμασε για όλους μας.

Με ένα τέτοιο τρόπο ο Όσιος περνούσε τις ημέρες του, μέχρι την στιγμή που η αγία ψυχή του, κάποιο δειλινό αφήκε το κουρασμένο κορμί για να ενωθεί με τον Χριστό του και Κύριό μας.

Το άγιο σκήνωμά του με ευλάβεια το πήρανε οι χριστιανοί και το έθαψαν στο βάθος της σπηλιάς βρέχοντάς το με τα δάκρυα της στοργής τους. Ο τάφος του έγινε «ιατρείον νοσημάτων». Σ’ αυτόν καταφεύγουν και σήμερα άρρωστοι από διάφορα μέρη για να λάβουν την θεραπεία τους.

Τα θαύματα του Αγίου Σωζομένου που με την βοήθεια του Θεού έκαμε και κάμνει σ’ εκείνους που με πίστη αληθινή καταφεύγουν στην χάρη του, με βαθύ σεβασμό κυκλοφορούν ανάμεσα στον ευσεβή λαό μας. Και είναι τα θαύματα αυτά που εξασφάλισαν στον Όσιο ασκητή τον τιμητικό τίτλο του θαυματουργού. Μα και αυτά πάλι που οδήγησαν ευλαβικά χέρια να παραστήσουν στους τοίχους του ασκητηρίου του τις όμορφες εικόνες που το στολίζουν και που κατανύγουν την καρδιά. Δυστυχώς οι πιο πολλές απ’ αυτές έχουν σχεδόν καταστραφεί, είτε απ’ την υγρασία, είτε από ιερόσυλους που ξεκόλλησαν το κονίαμα πάνω στο οποίον ήσαν ζωγραφισμένες. Μερικές απ’ αυτές τις εικόνες τοιχογραφίες εἶναι και αυτές: «Ο Άγιος Σωζόμενος ιατρεύει τους νοσούντας». «Ο Άγιος Σωζόμενος θεραπεύει τους πυρέσσοντας». «Ο Άγιος Σωζόμενος ανορθοί τον επί γης συγκύπτοντα» κ.α.

Η μνήμη του Αγίου γιορτάζεται σε πολλά μέρη του νησιού στις 20 Νοεμβρίου και σ’ άλλα στην 21 μαζί με την εορτή των Εισοδίων. Την ημέρα αυτή χιλιάδες προσκυνητὲς από διάφορα μέρη συγκεντρώνονται στην σπηλιά όπου ασκήτευσε. Στον Άγιο Σωζόμενο Ποταμιάς η στο Ριζοκάρπασο (20 Νοεμβρίου) μα και στους ναούς που είναι αφιερωμένοι στ’ όνομά του, για να τον τιμήσουν και να δοξάσουν τον Παντοδύναμο Θεό για τους αγίους Του. Έτσι τα θαύματα του Ὁσίου συνεχίζονται.

 Πηγή: http://synaxarion.gr/
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

ΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ! ΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΙ!

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΡΧΙΕΡΕΑ

 ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ!
 ______Εάν τα παρακάτω είναι αληθινά, -και γιατί να μην είναι;- τότε όλοι εμείς οι Αρχιερείς του Υψίστου πρέπει να πάμε να πνιγούμε! Δεν αξίζουμε όχι μόνο την αρχιερωσύνη μας, αλλ΄ούτε και το όνομα του χριστιανού! 
______Όλοι εμείς οι Αρχιερείς: Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, Μητροπολίτες και Επίσκοποι, όλοι μαζί! Γιατί το ερώτημα είναι: πως ανεχόμεθα, παραμένοντες απαθείς, σιωπηλοί και αδιάφοροι, το μαρτύριο ενός Πατριάρχου, που είναι άρρωστος βαρειά και ο Οποίος είναι ανήμπορος να εξυπηρετήσει τον Εαυτό Του; Ενός πονεμένου Πατριάρχου, ο Οποίος υπέστη εγχείριση και, αφού εξήλθε του Νοσοκομείου, Τον κλείδωσαν και πάλι στο κελλί-φυλακή Του;
________Διερωτώμαι: Κανείς από εμάς ΔΕΝ ΣΥΓΚΙΝΕΙΤΑΙ; Κανείς ΔΕΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΤΑΙ;  Στην Ορθόδοξο Εκκλησία υπάρχουν Πατριάρχες! Υπάρχουν Αρχιεπίσκοποι! Υπάρχουν Μητροπολίτες, δηλ. εκφραστές της εν Χριστώ αγάπης και Αδελφωσύνης! Κανείς, λοιπόν, δεν συγκινείται από το δράμα ενός ΖΩΝΤΑΝΟΥ-ΝΕΚΡΟΥ, του τέως Πατριάρχου των Ιεροσολύμων; Υπάρχει, άραγε, τόση αναισθησία στην παγκόσμια Ορθοδοξία; 
________Αναφερόμεθα στην περίπτωση ενός ΖΩΝΤΑΝΟΥ-ΝΕΚΡΟΥ τέως Πατριάρχου, τον Οποίον -η σκληροκαρδία μερικών χθεσινών πνευματικών Του τέκνων-  έχει καταδικάσει σε πλήρη απομόνωση! 
______Η περίπτωση του Μακαριωτάτου κ. Ειρηναίου αποτελεί στίγμα για την Ορθόδοξο Εκκλησία! Η έξοδός Του από τον μάταιο τούτο κόσμο υπό συνθήκες πλήρους απομονώσεως θα αποτελεί το ΟΝΕΙΔΟΣ όχι μόνον για το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, αλλά ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ! 
_________Επικαλούμενος τα ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΑΙ ΕΝΝΕΑ (49) έτη της ταπεινής μου διακονίας στην Αρχιερωσύνη, από τη θέση αυτή απευθύνομαι προς τους απανταχού Προκαθημένους των  Ορθοδόξων Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και ζητώ ΑΜΕΣΟΝ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΝ ΤΩΝ ΥΠΕΡ ενός πάσχοντος Αδελφού μας:    
_________Παναγιώτατε Αρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως καί Οικουμενικέ Πατριάρχα κ. κ. Βαρθολομαίε,
_________Μακαριώτατε Πατριάρχα της Μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας κ.κ. Θεόδωρε,
 _________Μακαριώτατε Πατριάρχα της Μεγάλης Θεουπό-λεως Αντιοχείας κ.κ. Ιωάννη,
  _________Μακαριώτατε Πατριάρχα Μόσχας και πάσης Ρωσίας κ.κ. Κύριλλε,
 _________Μακαριώτατε Πατριάρχα των Σέρβων κ.κ. Ειρηναίε,
_________Μακαριώτατε Πατριάρχα της Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ,
  ________Μακαριώτατε Πατριάρχα της Βουλγαρίας κ.κ. Νεόφυτε,
_________Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Γεωργίας και Καθολικέ Πατριάρχα πάσης Ιβηρίας κ.κ. Ηλία,
_________Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομε,
______Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμε,
_________Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα  Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας κ.κ. Σάββα,
_________Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιε,
Ως ελάχιστος εν Χριστώ Αδελφός Σας ταπεινά απευθύνομαι προς ένα έκαστον εξ Υμών και παρακαλώ να πράξετε κάτι για την προστασία -για την απελευθέρωση- του Μακαριωτάτου Πατριάρχου πρ. Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, ο Οποίος α-ρ-γ-ο-π-ε-θ-α-ί-ν-ε-ι αβοήθητος μέσα στο κελλί-φυλακή Του, όπου ουδείς δύναται να Τον επισκεφθή!
Κατά την ημέραν της Κρίσεως ο Δικαιοκρίτης Χριστός θα μας απευθύνει τους λόγους: «…Επείνασα γαρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με, ….ασθενής και εν φυλακή (ήμην) και ουκ επεσκέψασθέ με…» (Ματθ. 25, 43-45).
________Αποδείχθηκε πια, ότι οι παράγοντες του Πατρι-αχρείου (όχι Πατριαρχείου) των Ιεροσολύμων, εψεύδοντο ασυστόλως, όταν έως χθές -γυμνή τη κεφαλή- ισχυρίζονταν, ότι ο Πατριάρχης είναι μόνος Του κλειδωμένος στο κελλί του! 
_______ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ! 
_________Μακαριώτατε Πατριάρχα των Ιεροσολύμων κ. κ. Θεόφιλε, επικαλούμενος την χριστιανικήν μου ιδιότητα, παρακαλώ να ελευθερώσετε αμέσως τον έγκλειστο Πατριάρχη, τον Ευεργέτη Σας και Γέροντα Σας,  κ. Ειρηναίο! 
_______Η παρούσα ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ διαβιβάζεται υπηρεσιακώς καί πρός τήν Διαρκή Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος πρός ενημέρωσιν καί δια τα κατ΄Αυτήν.
 
Ελάχιστος εν Χριστώ Αδελφός
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
Μοναχός από την 25ην Απριλίου 1961, ήτοι έτη 55,
Διάκονος από την 31ην Μαΐου 1961, ήτοι έτη 55,
Πρεσβύτερος από την 17ην Ιουλίου 1963, ήτοι έτη 53,
Μητροπολίτης Ταλαντίου από την 17ην Αυγούστου 1976, ήτοι έτη 40,
   Μητροπολίτης Καλαβρύτων από την 12ην Οκτωβρίου 1978, ήτοι έτη 38.- 

Αίγιον, 19 Νοεμβρίου 2015, επέτειον της εν Αιγίω ενθρονίσεώς μου. 
   



Με την Χάρη του Θεού και τις πρεσβείες της Θεοτόκου βγήκε χθες από το Νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν από τις 3 Νοεμβρίου ο Μακαριώτατος Πατριάρχης κ. Ειρηναίος. Ο Πατριάρχης, όπως είναι γνωστό, υποβλήθηκε σε επιτυχή χειρουργική επέμβαση λόγω περίσφιξης κήλης στο Νοσοκομείο  Hadassa. Μετά την έξοδο από το Νοσοκομείο ο Μακαριώτατος συνοδευόμενος από αγιοταφίτες Πατέρες και την αδελφή του κ. Μαρία Χάλαρη κατευθύνθηκε στην κατοικία του στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων όπου τον υποδέχθηκε ο Γενικός Πατριαρχικός Επίτροπος, Αρχιεπίσκοπος Καπιτωλιάδος κ. Ησύχιος, ο οποίος μετέφερε τις ευχές του Πατριάρχη Θεόφιλου αλλά και την εντολή του όπως η μεν αδελφή του, που σημειωτέων πήγε στα Ιεροσόλυμα από την Αμερική όπου ζει μόνιμα ,παραμείνει μόνο για μισή ώρα μέσα στο σπίτι και μετά να αποχωρήσει χωρίς να έχει το δικαίωμα να επισκεφθεί και πάλι τον ασθενούντα Πατριάρχη, οι δε Πατέρες Βαρθολομαίος και Μελέτιος παραμείνουν κοντά στον κ. Ειρηναίο για να τον διακονούν. Η γνωστή σε όλους πόρτα κλειδώθηκε και πάλι και όποιος θέλει να επισκεφθεί τον υπό ανάρρωση Πατριάρχη θα πρέπει να παίρνει πρώτα άδεια από τους αρμόδιους του Πατριαρχείου. 
Ειλικρινά λυπάμαι γιατί δικαιώθηκα όταν εξέφρασα επιφυλάξεις για τις προθέσεις του κ. Θεόφιλου όταν τον είδα να καμαρώνει δίπλα στον ασθενούντα Πατριάρχη που τον ανέδειξε και τον χειροτόνησε. 
Και επανέρχομαι στην πρόταση που έχω από χρόνια καταθέσει.
 Αν ο κ. Θεόφιλος έχει καλές διαθέσεις τότε να προχωρήσει μόνος του, χωρίς να ζητάει "παραίτηση" από τον κ. Ειρηναίο, να προχωρήσει στην άρση της αντικανονικής "ποινής" της ψευτο-καθαιρέσεως για να χαρούν ο Θεός οι Άγγελοι και οι άνθρωποι.
π.Τιμόθεος Ηλιάκης

 



Αναρτήθηκε από ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΗΛΙΑΚΗΣ στις 1:14 μ.μ.:

***********************

ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ EKKLHSIA ON LINE - 20.11.2015


Ο πρώην Πατριάρχης Ιεροσολύμων επιστρέφει στο κελλί του μαρτυρίου του

Ο πρώην Πατριάρχης Ιεροσολύμων επιστρέφει στο κελλί του μαρτυρίου του
Η  αναχώρηση του Πατριάρχου Ειρηναίου από το Νοσοκομείο Χαντάσσα και την είσοδό του στο Πατριαρχείο  Ιεροσολύμων , όπου ζει σε κελλί φυλακισμένος, όπως υποστήριξαν συνεργάτες του στο ΕΚΚΛΗΣΙΑ online (ekklisiaonline.gr)
Ο  νυν Πατριάρχης κ. Θεόφιλος με παρέμβαση του Φαναρίου, όπως είχε αποκαλύψει το EKKΛΗΣΙΑ online,πήγε και είδε τον κ. Ειρηναίο. Ε και...Το αποτέλεσμα ποιό ήταν; Για τα μάτια του μάταιου τούτου κόσμου και μόνο....
Η ευθύνη της Ορθόδοξης Εκκλησίας θα είναι τεράστια και θα ταρακουνηθούν τα θεμέλια της εάν αφήσουν τον κ. Ειρηναίο να πεθάνει - έγκλειστος -σαν σκυλί στο κελλί του.
 Απλά μετά να γνωρίζουν όλοι οι αρμόδιοι εκκλησιαστικοί φορείς ότι θα  βρουν.... μπροστά τους την παγκόσμια κοινή γνώμη.
- See more at: http://www.ekklisiaonline.gr/ekklisiaonline/item/8138-o-proin-patriarxis-ierosolymon-epistrefei-sto-kelli-tou-martyriou-tou#sthash.HWaC18qI.dpuf