Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ



ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ
π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΡΑΜΠΑΒΙΛΑ

Την Κυριακή 26η Φεβρουαρίου στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Αιγίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Αμβρόσιος, χειροτόνησε σε Πρεσβύτερο τον Ιεροδιάκονο π. Κωνσταντίνο Ραμπαβίλα.
Η χειροτονία τελέσθηκε με την παρουσία Ιερέων και πλήθους πιστών σε κλίμα βαθειάς συγκινήσεως και εκκλησιαστικής λαμπρότητος.
Ο νέος Ιερέας θα υπηρετήσει ως Εφημέριος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Μοναστηρίου (Βεργουβίτσα) Αιγιαλείας.
Ο χειροτονούμενος στην σύντομη ομιλία του επεσήμανε την αξία και το μέγεθος της ιερωσύνης, όπως τα περιγράφουν οι Πατέρες της Εκκλησίας και επικαλέσθηκε τις προσευχές του Σεβασμιωτάτου, των Πατέρων και των πιστών, για να κατορθώσει να υπηρετήσει επάξια ως ιερέας την Εκκλησία του Χριστού.
Ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο για την τιμή που του κάνει νά του χαρίσει τον δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης. Καθώς επίσης, τον Πνευματικό του Πατέρα, την σύζυγό του, τους γονείς και οικείους του, τους παρευρισκόμενους Ιερείς, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της Ενορίας που θα υπηρετήσει και όλο το εκκλησίασμα που του συμπαρίσταται την μεγάλη στιγμή της χειροτονίας του.
Ο Σεβασμιώτατος στην προλαλιά του υπογράμμισε την αξία της ιερωσύνης και διέγραψε τις δυσκολίες του ιερέως, ιδιαίτερα στις ημέρες μας, όπου οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από την εκκλησία.
Κάλεσε τον νέο ιερέα και τον προέτρεψε να έχει μοναδικό μέλημα και σταθερή επιδίωξη την επαναφορά και επιστροφή των ανθρώπων στην Εκκλησία.
Αναφερόμενος στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας του είπε, η καρδιά του να είναι διαρκώς προσκολλημένη και σταθερά προσανατολισμένη στην σωτηρία, ο μοναδικός θησαυρός της καρδιάς του να είναι οι άνθρωποι που η Εκκλησία του εμπιστεύεται, αφού, «ὅπου ἐστιν ὁ θησαυρός ἡμῶν ἐκεῖ καί ἡ καρδία ἡμῶν ἔσται».
Παραθέτουμε αυτούσια την χειροτονητήριο ομιλία του νέου ιερέως.  

«Ἡ γάρ ἱερωσύνη τελεῖται ἐπί γῆς, τάξιν δέ ἐπουρανίων ἔχει πραγμάτων».
Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα.
Έχοντας κατά νου τα συγκλονιστικά αυτά λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, βρίσκομαι σήμερα για δεύτερη φορά ενώπιον σας προκειμένου να λάβω εκ των τιμίων χειρών σας τον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης. Ο νους και η καρδιά μου συνταράζονται εκ νέου αυτή την ώρα, εμπρός στην φοβερή ευθύνη και την αγία αποστολή, που αναλαμβάνω και αυτό γιατί από διάκονος «τῶν θείων, ἁγίων, ἀχράντων, ἀθανάτων, ἐπουρανίων καί ζωοποιῶν φρικτῶν τοῦ Χριστοῦ μυστηρίων», πρόκειται ἐντός ολίγου να καταστώ λειτουργός τους.
Για το μεγαλείο και την σπουδαιότητα της ιερωσύνης έχουν γράψει και αποφανθεί εν αγίω πνεύματι όλοι οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, καθώς και πάρα πολλοί σύγχρονοι Άγιοι, αναλύοντας από κάθε άποψη το μέγα αυτό μυστήριο, επομένως κάθε δική μου πρόχειρη και άτεχνη απόπειρα θα χαρακτηριζόταν το λιγότερο ως ευτελής μπροστά στη δική τους σοφία.
Από όλον αυτό τον θησαυρό των Αγίων, κρατώ ως γνώμονα, κανόνα και μέτρο το παράγγελμα του Μεγάλου Βασιλείου προς τους Ιερείς, καθώς και τα λόγια του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, «αν ο ίδιος ο ιερέας έβλεπε τον εαυτό του, σε ποια ουράνια δόξα βρίσκεται κατά την τέλεση του λειτουργήματός του, τότε θα γινόταν μεγάλος ασκητής και θα αγωνιζόταν να μη θλίψει με τίποτε την χάρη του Αγίου Πνεύματος που ζει μέσα του…».
Εύχομαι, ελπίζοντας στο άπειρο έλεος του Κυρίου, να με αξιώσει και να με στηρίξει, ώστε να μη θλίψω ποτέ την χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία εντός ολίγου θα με επισκιάσει και θα με καταστήσει εργάτη ανεπαίσχυντο στον πνευματικό αμπελώνα, τον οποίο ο Κύριος θα μου εμπιστευθεί σήμερα δι’ υμών.
 Σεβασμιώτατε,
Από την πρώτη στιγμή της εισόδου μου μέσα στην εκκλησία δεν συνάντησα τον απροσπέλαστο Δεσπότη, αλλά τον στοργικό πνευματικό πατέρα που πασχίζει νυχθημερόν για τα παιδιά του, τα περιθάλπει και τα νουθετεί. Δεν γνώρισα τον Δεσπότη αλλά τον μακρόθυμο Επίσκοπο, ο οποίος προτάσσοντας πάντα την συγχώρηση, κερδίζει επάξια την αγάπη και τον σεβασμό των γύρω του. Γνώρισα τον ποιμένα τον καλό, ο οποίος «τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησι τῶν προβάτων».
Επιτρέψατέ μου, Σεβασμιώτατε, την μεγάλη και ιερή στιγμή αυτή να ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά την αγαπημένη σύζυγό μου Αικατερίνα, που ζει μαζί μου συμπληρώνοντας και επαυξάνοντας την χαρά της ιερωσύνης μου. Ευχαριστώ από καρδιάς τους γονείς και τα αδέλφια μου, καθώς επίσης και τους γονείς της συζύγου μου, για όλα όσα έχουν κάνει μέχρι σήμερα, αλλά και γιατί κατά την διάρκεια της διακονίας μου έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν με κάθε τρόπο και την δική τους χαρά για την απόφασή μου αυτή. Ευχαριστώ δε τους Πατέρες, οι οποίοι ήλθαν να συμπαρασταθούν με την προσευχή τους στην προσωπική μου πεντηκοστή. Ευχαριστώ το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της Ενορίας Μοναστηρίου, που με τη χάρη του Θεού θα υπηρετήσω, για την επιδειχθείσα αγάπη και το θερμό ενδιαφέρον τους. Καθώς επίσης ευχαριστώ και τους ενορίτες του Αγίου Αθανασίου, οι οποίοι με αγκάλιασαν και με στήριξαν από την πρώτη στιγμή σαν δικό τους παιδί.
Θερμές ευχαριστίες θέλω να δώσω για ακόμη μια φορά στον πνευματικό μου πατέρα.
Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών, πατέρα Καλλίνικο Πουλή.
Σεβασμιώτατε,
Ολοκληρώνοντας τις απλές σκέψεις μου, δηλώνω ενώπιον σας και ενώπιον Θεού και ανθρώπων, πως δεν έχω τίποτε απολύτως να παρουσιάσω και να καταθέσω ως προσόν, ούτε τίτλους, ούτε διπλώματα, ούτε πτυχία, ούτε δεινότητα λόγου, τίποτε απολύτως. Έχω όμως αγάπη προς την Εκκλησία και ζήλο για την ιερωσύνη και κυρίως ειλικρινά αισθήματα λατρείας προς τον Θεό.
Πιστεύω λοιπόν και ελπίζω στο Θεό και με τις δικές σας πατρικές ευχές και αρχιερατικές ευλογίες θα κατορθώσω να ευαρεστήσω με την ταπεινή ιερατική μου διακονία τον Θεό και τους ανθρώπους.
Επικαλεστείτε, σας παρακαλώ, την μεγάλη αυτή στιγμή για μένα τον αδαή και ελάχιστο, την χάρη του Παναγίου Πνεύματος να με επισκιάσει και να με καταστήσει ικανό στην ιερωσύνη μου.
ΑΜΗΝ».
 Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος