Κυριακή 30 Απριλίου 2017

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

Ο Ιερέας, ο Αγγελος και το… λάθος!
  


Κάποιος γέροντας, καθαρός και άγιος, κάθε φορά πού λειτουργούσε, έβλεπε αγγέλους δεξιά κι αριστερά του.

Αυτός είχε παραλάβει την τάξη της λειτουργίας από τούς αιρετικούς, κι επειδή ήταν άπειρος στα θεία δόγματα, έλεγε τις ευχές της αναφοράς με απλότητα και ακακία, χωρίς νά ξέρει ότι τις λέει εσφαλμένα.

Κάποτε όμως, από οικονομία Θεού, τον επισκέφθηκε ένας αδελφός πού γνώριζε καλά τα θεία δόγματα. Ο αδελφός ήταν διάκονος, κι έτυχε νά παρευρεθεί την ώρα πού ο γέροντας λειτουργούσε.

Διαπίστωσε λοιπόν το λάθος και του είπε:
- Αυτά πού λες, πάτερ, στη λειτουργία δεν είναι της ορθοδόξου πίστεως.

Ο γέροντας όμως, επειδή έβλεπε την ώρα εκείνη αγγέλους, δεν έδωσε προσοχή στα λόγια του.
Μα ο διάκονος επέμενε νά ελέγχει την κακοδοξία: Σφάλλεις, καλόγερε. .
- Η Εκκλησία δεν τα παραδέχεται αυτά.

Τότε ο γέροντας, βλέποντας την επιμονή του διακόνου, ρώτησε σε κάποια λειτουργία τούς αγγέλους πού τον παράστεκαν:
          - Τι είναι αυτά πού μου λέει ο διάκονος;
- Καλά σου λέει, απάντησαν εκείνοι, νά τα παραδεχθείς.
- Και γιατί τόσον καιρό δεν μου το λέγατε εσείς;
- Γιατί ο Θεός έτσι οικονόμησε: ο άνθρωπος να διορθώνεται από ανθρώπους.

Από τότε ο γέροντας διορθώθηκε, ευχαριστώντας το Θεό και το διάκονο.


Πηγή: http://www.vimaorthodoxias.gr/
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ



ΖΗΤΟΥΜΕΝ  ΔΗΜΟΣΙΩΣ  ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ!

Σεβασμιώτατον
Μητροπολίτην Σμύρνης
κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ
΄Αρχιγραμματεύοντα
Συνοδικόν Γραφείον

Rum Patrikhanesi
34 220 Fener-Halic
ISTANBUL-Turkiye


 Σεβασμιώτατε,
Ζητώ δημοσίως συγγνώμην καί συγχρόνως εξαιτούμαι την επιείκειάν Σας, διά τό γεγονός, ότι Συνεργάτης - παράγων του Γραφείου μας διέπραξε τό λάθος της λανθασμένης αναγραφής του ονόματός Σας, διά της παραλείψεως της αναγραφής της τε επισκοπικής Σας ιδιότητος, αξίας τε  και τιμής, τόσον εις το προσωπικόν μας τούτο ιστολόγιον, όσον και εις τον υπηρεσιακόν ταχυδρομικόν φάκελλον, όστις ευρίκεται ήδη καθ' οδόν πρός Υμάς. 
Δεν εγένετο σκοπίμως! Χρησιμοποιών ο συνεργάτης μας, το Ημερολόγιον του έτους 2014 ως πηγήν, παρεσύρθη αθελήτως,
καί ημάρτησεν ενώπιόν Σας! 
Σας ικετεύω, συγχωρήσατέ μοι!
Ελάχιστος εν Χριστώ Αδελφός


+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

*************


Η λανθασμένη αναγραφή:
Πανοσ. Ἀρχιμ.

π. Βαρθολομαῖον Σαμαρᾶν

Ἀρχιγραμματέα τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς Συνόδου

Συνοδικόν Γραφεῖον
Rum Patrikhanesi
34 220 Fener-Halic
ISTANBUL-Turkiye

e-mail: ecumenical.patriarchate@gmail.com

Σεβασμιώτατε,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
            Σᾶς διαβιβάζω, πρίν ἤ δημοσιοποιηθῇ τό περιεχόμενόν της,  ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ μου, ἀπευθυνομένην πρός τόν Παναγιώτατον  Οἰκουμενικόν μας Πατριάρχην  Κύριον κ. Βαρθολομαῖον μέ τήν παράκλησιν, ὅπως τεθῇ ὑπ’ὄψιν Του.
Ἡ ἐπιστολή αὕτη πρόκειται νά δημοσιευθῇ εἰς τόν προσωπικόν μας ἱστότοπον «mkka.blogspot.com» τήν προσεχῆ Δευτέραν.

Μετά τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ


  ************************


ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΝ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ
ΚΥΡΙΟΝ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ

 ΕΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΝ

Αίγιον, 25 Απριλίου 2017

Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

+Ο ΣΥΡΟΥ ΜΕΘΟΔΙΟΣ ΕΚ ΜΑΥΡΙΚΙΟΥ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ 1833-1903

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΩΝ


ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΥΡΟΥ ΜΕΘΟΔΙΟΣ
(ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ)
ΕΚ ΜΑΥΡΙΚΙΟΥ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ
1833 - 1903



 Καθηκόντως χρεωστικώς και εις μνημόσυνον αιώνιον αναφερόμεθα εις τον Μακαριστόν και Αείμνηστον Μητροπολίτην Σύρου κυρόν Μεθόδιον, κατά κόσμον Μιχαήλ Παπαναστασόπουλο, καταγώμενον εκ του χωρίου Μαυρίκιον Αιγιαλείας.
Ο λόγιος Ιεράρχης συγκαταλέγεται μεταξύ των πολλών και μεγάλων προσωπικοτήτων που ανέδειξε η τοπική Κοινωνία και Εκκλησία μας. Με το πρωτοποριακό για την εποχή του έργο, τίμησε, ανέδειξε και προέβαλε τον τόπο καταγωγής του.
Ας είναι η μικρή αυτή αναφορά μας εις τιμήν και έπαινον και εις μνημόσυνον αιώνιον.

 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
 Ο Μεθόδιος, τέταρτος κατά σειρά ποιμενάρχης της Σύρου από της απελευθερώσεως του Γένους, κατά κόσμον Μιχαήλ Παπαναστασόπουλος, γεννήθηκε το 1833 στο Μαυρίκι Αιγιαλείας από ευσεβείς γονείς. Μάλιστα ο πατέρας του ήταν λόγιος Ιερέας. Κεκλημένος στη διακονία του μυστηρίου της ιερωσύνης, σε ηλικία μόλις 13 ετών (1846) εντάχθηκε ως δόκιμος στη μοναχική αδελφότητα των Ταξιαρχών, πλησίον της γενέτειράς του. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1857 εκάρη μοναχός ονομασθείς Μεθόδιος. Το 1864 χειροτονήθηκε διάκονος. Απ’ εκεί ορμώμενος γράφτηκε στη Ριζάρειο εκκλησιαστική σχολή και μετά την αποφοίτησή του στη θεολογική. Ακολούθως φοίτησε στη φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του έλαβε και το δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης. Το 1873 διορίστηκε ιεροκήρυκας της αρχιεπισκοπής Σύρου και στη συνέχεια Διευθυντής της ιερατικής σχολής Ερμουπόλεως. Με την ιδιότητά του αυτή εργάστηκε ευσυνείδητα για τη μόρφωση του κλήρου. Με τη βοήθειά του, πολλοί Ταξιαρχίτες μοναχοί φοίτησαν στη σχολή αυτή.
 Μετά το θάνατο του αρχιεπισκόπου Σύρου Αλεξάνδρου (Λυκούργου), το 1875, κλήρος και λαός της επαρχίας αυτής απαίτησαν την πλήρωση του κενού θρόνου με το χαρισματικό ιεροκήρυκα και σχολάρχη Μεθόδιο. Η φωνή του λαού εισακούστηκε και την 21η Φεβρουαρίου 1882 έγινε η χειροτονία του Μεθοδίου σε επίσκοπο στο Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών.
Η ποιμαντορία του Μεθοδίου χαρακτηρίζεται από την αυστηρή προσήλωση στα παραδεδομένα, στη φιλανθρωπία, στο κήρυγμα και στη φροντίδα για τον κλήρο. Μη ανεχόμενος την περίθαλψη των κληρικών από την ελεημοσύνη των πιστών και τη μισθοδοσία τους από την περιφορά δίσκου, ίδρυσε, το 1888, ιερατικό ταμείο, του οποίου σκοπός ήταν «η περίθαλψις των εκ του ιερού κλήρου εγγηρασάντων και εκ τούτου μη δυναμένων να ιερουργώσιν ή εξ άλλης τινός περιστάσεως ανικάνων προς τούτο καταστάντων» και όρισε ότι η μισθοδοσία των κληρικών να γίνεται από τα εισοδήματα των ναών.
Ο Μεθόδιος ανήγαγε τη φιλανθρωπία σε καθημερινή προσευχή τόσο για το ποίμνιό του, όσο και για τον ιερό αγώνα του Έθνους επονομασθείς «Μεθόδιος, ο Μυριήλ της Σύρου», γιατί, όπως ο επίσκοπος Μυριήλ των Αθλίων του Ουγκώ, έτσι και ο Μεθόδιος εκούσια υποβλήθηκε σε όλες τις στερήσεις, για να βοηθήσει το ποίμνιό του. Ο Μεθόδιος είχε την ευλογία να κείρει στην Κίμωλο μοναχή την Ειρήνη Σάρδη, την ονόμασε Μεθοδία, η οποία αναγνωρίσθηκε αργότερα αγία της Εκκλησίας μας.
Για την προσφορά του ο Μεθόδιος τιμήθηκε από την Πολιτεία με τον «αργυρούν σταυρόν του Σωτήρος». Την 27η Απριλίου 1903 κοιμήθηκε, ύστερα από μακρόχρονη ανίατη νόσο, αφήνοντας μνήμη νοήμονα, θεολογικώς καταρτισμένου και φιλελεήμονα ιεράρχη.

Μεθοδίου του Σεβασμιωτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου Σύρου, αιωνία η μνήμη!


                                        
ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΑΙΓΙΟΥ
 π. ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΚΑΛΟΣ



Πέμπτη 20 Απριλίου 2017

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΡΥΠΗΤΗ Η ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΜΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! 




  "Την Παρασκευή της Διακαινησίμου Εβδομάδας, η Αγία μας Εκκλησία, εορτάζει την Παναγία μας ως Ζωοδόχο Πηγή. Κατά την ημέρα αυτή, η Πόλη του Αιγίου εορτάζει μεγαλοπρεπώς την Πολιούχο της Παναγία Τρυπητή.
  Με αφορμή την εορτή αυτή παραθέτουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο του Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Νικολάου  «ΕΛΠΙΔΑ ΧΑΡΑ και ΑΓΑΠΗ».
Χριστός Ανέστη! Η Παναγία η Τρυπητή ας είναι βοηθός και προστάτης μας! 


  ***************
ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ

Πολλές εικόνες της Παναγίας είναι γνωστές με κάποιο χαρακτηριστικό «επώνυμο»: Γοργοϋπήκοος, Γλυκοφιλούσα, Παρηγορήτισσα και άλλα πολλά.  Το καθένα απ’ αυτά τα «επώνυμα» αναδεικνύει κάποιο από τα πολλά χαρίσματά της. Μοιάζει η Παναγία με ένα διαμάντι, που οι πολλές έδρες του –που αστράφτουν-εκφράζουν τα χαρίσματά της, που είναι όλα φως.
          Το όνομά της, «Ζωοδόχος Πηγή», και μάλιστα η λέξη «Ζωοδόχος», και μάλιστα η λέξη «Ζωοδόχος», εκφράζει ένα από τα κορυφαία γνωρίσματά της.
          Τι σημαίνει «Ζωοδόχος»;  Αυτός που δέχεται μέσα του τη ζωή.  Αυτός που δέχεται μέσα του τη ζωή.  Φυσικά, κάθε ζωντανός άνθρωπος έχει μέσα του ζωή.  Και αυτό φαίνεται από το ότι αναπνέει, τρώει, πίνει, κοιμάται και γενικά έχει όλες τις ανθρώπινες λειτουργίες, που χαρακτηρίζουν την επίγεια ζωή μας.  Η Παναγία, όμως, μας μιλάει για μια άλλη ζωή. Και επιπλέον μας υποδεικνύει τον τρόπο, που μπορούμε να την δεχθούμε και εμείς μέσα μας, δηλαδή τις προϋποθέσεις για να την αποκτήσουμε.  Να γίνουμε, δηλαδή, και εμείς «ζωοδόχοι».
          Η μεγαλύτερη δόξα της Παναγία είναι ότι κοπίασε, ίδρωσε και αφιερώθηκε απόλυτα στον Κύριο. Του έδωσε την καρδιά της.  Και ο Θεός βλέποντας αυτή τη λαχτάρα της και τον πολύμοχθο αγώνα της, θέλησε όχι απλώς να έρθει και να κατοικήσει στην καρδιά της –πνευματικά- αλλά χώρεσε Αυτός, ο Αχώρητος Θεός, στο ανθρώπινο σώμα της και την αξίωσε να γίνει μητέρα Του, κατά το ανθρώπινο!
          Την Παρασκευή της Διακαινησίμου (Πέμπτη ημέρα μετά την Κυριακή του Πάσχα) η Εκκλησία τιμά την Παναγία ως «Ζωοδόχο Πηγή».  Ως πνευματική πηγή η οποία, αφού πρώτα εδέχθηκε το Χριστό, ύστερα «ποτίζει» τους προστρέχοντες σ’ αυτήν με ζωοπάροχες δωρεές και νάματα σωτηρίας.  Έτσι προήλθε η ονομασία «Ζωοδόχος Πηγή  Είναι ο πιο τιμητικός τίτλος για την Παναγία, διότι ενώ όλα τα άλλα προσωνύμια αναφέρονται στη σχέση της με τους ανθρώπους, αυτό αναφέρεται στη σχέση της με τον Θεό πρωτίστως και ακολούθως στη σχέση της και με εμάς.
          Συνεπώς, η ζωή για την οποία μας μιλάει η Παναγία, δεν είναι μια αφηρημένη ζωτική δύναμη ή ενέργεια, αλλά ταυτίζεται με τον ίδιο τον Χριστό.  Το λεέι ο ίδιος: «Εγώ είμαι η ζωή». Τη βιολογική, βέβαια, ζωή την χαρίζει ο Θεός στους ανθρώπους χωρίς να τους ρωτήσει.  Η ζωή δεν είναι επίτευγμα του ανθρώπου, είναι δώρο θεού προς αυτούς. Τον εαυτό Του, όμως, ο Χριστός μας τον προσφέρει, εφόσον εμείς Τον ζητήσουμε και προετοιμασθούμε γι΄αυτό: Και Εκείνος έρχεται τότε μέσα μας, γίνεται κέντρο της ζωής του ελεύθερου ανθρώπου.
          Πολλές φορές ο άνθρωπος λέει: εγώ ξέρω πως θα ζήσω̇ εγώ ξέρω πως θα χαρώ τη ζωή μου.  Ο άνθρωπος αυτός είναι τόσο γεμάτος από εγωϊσμό, που δε χωράει στην ψυχή του τίποτα άλλο!  Όσο πιο μεγάλη ιδέα έχουμε για τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο βγάζουμε τον Θεό από τη ζωή μας.  Νομίζουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη από τον Θεό.  Αντίθετα, όσο περισσότερο αναγνωρίζουμε τα λάθη μας (=τις αμαρτίες και τα πάθη μας) και τα διορθώνουμε με τη μετάνοια, τόσο περισσότερο «κάνουμε χώρο» στο Χριστό, για να έρθει στην καρδιά μας και να μας κάνει και εμάς «ζωοδόχους» ανθρώπους!  Η Παναγία μας, εκτιμώντας την προσπάθειά μας αυτή, σίγουρα θα μας χαρίζει τη βοήθειά της και θα πρεσβεύει για μας.


Πηγή: Βιβλίο: «ΕΛΠΙΔΑ ΧΑΡΑ και ΑΓΑΠΗ» του Αρχιμ. Ιωήλ Νικολάου -  ΄Εκδοση Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου , Πρέβεζα.

Πέμπτη 13 Απριλίου 2017

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ


Τι μας λέει η Μεγάλη Πέμπτη


Οδεύοντας προς το Πάθος, τα γεγονότα εκτυλίσσονται με δραματική ταχύτητα, πλούσια στο περιεχόμενό τους και με ιλιγγιώδη πλοκή, καθώς βαίνουν προς την κορύφωσή τους.
Είδαμε ήδη δύο πράξεις που σχετίζονται με το πρόσωπό του Χριστού, με απόλυτα αντίθετο χαρακτήρα. Από τη μια, μία αμαρτωλή γυναίκα προσέρχεται και του αποδίδει ταπεινά τιμές στο Χριστό και παράλληλα ένας μαθητής Του να αποστασιοποιείται απ’ Αυτόν, για να προσεγγίσει τους Αρχιερείς και τους Γραμματείς, προδίδοντάς Τον. Η πράξη της γυναίκας δείχνει ότι το κήρυγμά Του καρποφορούσε, έπειθε τους ανθρώπους για την αγάπη και την ευσπλαχνία Του. Και ο Κύριος δείχνει την ευαρέσκειά Του στην πράξη της, αποδέχεται την προσφορά της και επιτιμά τους μαθητές που αναζητούν ψεγάδια και αδυναμίες στη συγκλονιστική εικόνα μιας γυναίκας που τιμά τον Λυτρωτή της. Από την άλλη πλευρά πάλι, βλέπουμε ότι η ανθρώπινη αδυναμία αγγίζει και καταλαμβάνει ακόμη και τον κύκλο των πιο στενών μαθητών Του: αυτοί που θεωρούνται ως οι πιο βέβαιοι ακόλουθοί Του, ενδίδουν με τον πιο εμφατικό τρόπο στις αδυναμίες τους… Ο ένας τον προδίδει και ο άλλος τον αρνείται. Μέγιστο μάθημα, αλήθεια, για όσους νιώθουν ισχυροί στην πίστη τους και έτοιμοι να κατακεραυνώσουν τους «αντιπάλους».
Μας παραδίδεται ακόμη ο αποκαλυπτικός διάλογος που έχει ο Διδάσκαλος με τους μαθητές Του. Σ’ αυτόν ο Κύριος τους φανερώνει τις Μεγάλες Αλήθειες για το πρόσωπό Του, την αποστολή Του στη γη, για τον Πατέρα, το επικείμενο Πάθος, τη Βασιλεία Του, τον Παράκλητο που θα έλθει, την Εκκλησία, ενώ παράλληλα τους αφήνει και πολύτιμες παρακαταθήκες για τον τρόπο που θα πρέπει να ζήσουν στη συνέχεια. Παραλαμβάνουμε, τέλος, και έναν υπερπολύτιμο ποιμαντικό θησαυρό, τη λεγόμενη Αρχιερατική Προσευχή, κατά την οποία ο Κύριος απευθύνεται στον Πατέρα για το ποίμνιό Του και τη λαχτάρα του για την ενότητά του ποιμνίου αυτού, όπως επισφραγίζεται με το ανυπέρβλητο «ίνα ώσιν εν».
Η σημασία της ενότητας αυτής αποτυπώνεται και στο κορυφαίο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το οποίο παραδίδεται σήμερα στην Εκκλησία: για να έλθεις σε κοινωνία με το Θεό, πρέπει πρώτα να έλθεις σε κοινωνία με τους ανθρώπους. Ο Ίδιος ο Κύριος συμπεριφέρεται στον Ιούδα το ίδιο όπως και στους υπόλοιπους μαθητές, παρ’ όλο που γνώριζε πως θα τον προδώσει. Όλες οι πράξεις της επίγειας παρουσίας Του συντείνουν στην καταλλαγή της φύσης και των ηθών του ανθρώπου, στην κατάδειξη της αυθεντινής ανθρώπινης εικόνας, όπως την έπλασε ο Θεός, όπως είναι πλασμένη για να αγαπά.
Κι αυτό που χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος είναι να αποδεχθεί τα θεία δώρα, «να μην τινάξει το κεφάλι του και ρίξει το στέμμα που του απέθεσε ο Θεός», όπως λέει ο άγ. Νικόλαος Καβάσιλας. Χρειάζεται να προσέλθει στο Δείπνο με ταπείνωση και συστολή, καταθέτοντας την προσπάθεια και τον αγώνα του: στο κάτω κάτω, ακόμα και την κάθαρση ο ίδιος ο Κύριος την επιτελεί, Εκείνος είναι που σκύβει και πλένει τα λερωμένα πόδια μας, εμείς δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Αυτό που μετράει είναι οι πράξεις μας και όχι οι δηλώσεις μας: οι πομπώδεις διακηρύξεις του Πέτρου πολύ σύντομα διασκορπίστηκαν μπροστά σε μια απλή ερώτηση ενός μικρού κοριτσιού. Αντίθετα, η σιωπηλή παρουσία των γυναικών στο Σταυρό δε χρειαζόταν προηγουμένως καμία διαβεβαίωση. Αυτές αγαπούσαν πραγματικά και ενώ οι μαθητές διασκορπίζονταν σε ασφαλή καταφύγια, αυτές παρέμειναν εκεί, «ορώσαι» τα γενόμενα, αξιώθηκαν να δουν τον Κύριο στο Θρόνο Του, το Σταυρό, και μετά από λίγο αξιώθηκαν και να γίνουν οι πρώτοι μάρτυρες της Ανάστασής Του.
Εκτός όμως από την επιθυμία της ανθρώπινης ενότητας, είναι εμφανής στους λόγους και τις πράξεις του Χριστού και ο κλονισμός των ανθρώπινων βεβαιοτήτων, ιδιαίτερα των θρησκευτικών. Σε ομιλία του για τη σημερινή ημέρα, ο ιερός Χρυσόστομος διαβεβαιώνει ότι μεγαλύτερη θυσία είναι η καταλλαγή με τον αδελφό από την ίδια την απόθεση του δώρου στο θυσιαστήριο. Ας το έχουμε αυτό υπόψη μας αν θέλουμε να καταλάβουμε γιατί ο Χριστός ανεβαίνει εκουσίως το Γολγοθά και κατόπιν βάζει σκανδαλωδώς για τα ανθρώπινα μέτρα το ληστή στη Βασιλεία.
https://www.pemptousia.gr

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~




Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

ΜΠΑΛΑΟΥΡΙΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ......

ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ, ΕΓΚΡΙΝΟΥΜΕ και ΕΠΑΥΞΑΝΟΥΜΕ!

_______Ο εκπαιδευτικός κ. Δημ. Νατσιός, ο οποίος υπηρετεί την Εκπαίδευση στο Κιλκίς, συχνά πυκνά μας εντυπωσιάζει με τις πολύ δυναμικές σκέψεις του. Μάχεται για το Χριστό και για την Ελλάδα μας. Το παρακάτω πολύ εντυπωσιακό κείμενό του είναι αφιερωμένο στην ανάδειξη των αθλιοτήτων του Βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μπαλαούρα. Μέ εντυπωσιακό τρόπο καταδεικνύει τις Μπαλαουρικές ανοησίες! Σας το παρουσιάζουμε και στη συνέχεια σας παραθέτουμε και ένα άλλο κείμενο, αφιερωμένο στο θαύμα της αφής του Αγίου φωτός. Το Άγιο Φως αναδύεται κατά τρόπο ανερμήνευτο από τον Πανάγιο Τάφο, μεταδίδεται θαυματουργικώς σε κανδήλια και λαμπάδες πολλών πιστών αυτομάτως, χωρίς την συνέργεια ανθρώπου, τα δε πέντε (5) πρώτα λεπτά της ώρας ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΑΙΕΙ, Ο,ΤΙ ΕΓΓΙΖΕΙ! 
__________Άθεε και αξιοθρήνητε κ. Μπαλαούρα μ' ακούς; 

Αίγιον, 12.04.2017
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ  

**********************


Το Άγιο Φως και οι...μπαλαούρες


 Μπαλαούρας: τι ενδιαφέρον όνομα!! Και επειδή είμαστε λαός που μας αρέσει να παίζουμε -"αεί παίδες εισί οι Έλληνες"- ενίοτε με τα ονόματά μας και τα ετυμολογικά τους... γενέθλια, θα αναζητήσουμε τα λεκτικά..."γενοτόπια" του  "μπαλαούρα". Εκ πρώτης όψεως συνίσταται, εκ των κάτωθι δύο συνθετικών: μπάλα + ούρα, γενική μπαλαούρας. Η μπάλα, ίσως παράγεται από το ρήμα πάλλω, που σημαίνει σείομαι, αναπηδώ, σκιρτώ - αλλά μάλλον είναι παρετυμολογία - ή από το ρήμα άλλομαι που σημαίνει πηδώ, εξού και άλμα. Τέλος πάντων το πρώτο συνθετικό δεν μας ενδιαφέρει και τόσο. Το δεύτερο επιφυλάσσει εκπλήξεις, απρόσμενες...
Το δεύτερο, λοιπόν,  συνθετικό "-ούρας" επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Να είναι από την ουρά, το οπίσθιον άκρον του κορμού των ζώων, όπως γράφουν τα παλιά, καλά λεξικά; Τότε ο τόνος θα ήταν στη λήγουσα οπότε θα λεγόταν ο... λεγάμενος "μπαλαουράς". Το κρατάμε...
 Μήπως είναι λεκτικό λείψανο από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και μας παραπέμπει στα "ουρί", τις ογδόντα και τόσες ωραίες παρθένες που αναμένουν τους  καλούς  μωαμεθανούς στον παράδεισο; Να ήταν, λοιπόν, "μπαλαουρίς" ή "μπαλαούρις", δηλαδή ο σκιρτών από χαρά, αναλογιζόμενος το τι τον περιμένει μετά τον θάνατον; Πολύ πιθανόν!!
Προχωρούμε στις ετυμολογικές περιηγήσεις. Είπαμε, το όνομα προσφέρεται...
Υπάρχει ένα επιφώνημα το οποίο κυριαρχούσε τις παλαιότερες εποχές. Το "ούρρα", που ταυτίζεται με το τωρινό "ζήτω".
Μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, οι ενθουσιώδεις όχλοι, οι ζητωκραυγαστές το επαναλάμβαναν εν χορώ, τρεις φορές: ούρρα, ούρρα, ούρρα!! Βεβαίως με την πάροδο του χρόνου λησμονήθηκε, διότι, προφανώς,  πολλάκις οι λόγοι των αγορητών-πολιτκών παρέπεμπαν  στο εκκρινόμενον εκ των νεφρών και συναθροιζόμενον εις την γνωστήν κύστιν, υγρόν. Μας προβληματίζουν και τα δύο "ρο" στην λέξη, αλλά αυτό δεν μας ενοχλεί. Η τάση απλοποιήσεως της ζωής μας, δεν άφησε στο απυρόβλητο και την ταλαίπωρη γλώσσα μας. Θυμάμαι, κάποιος ευφυής μαθητής μου, που με αφόπλισε, όταν εγώ επέμενα ότι η λέξη "Αττική" γράφεται με δύο "ταυ", λέγοντας μου ότι και με ένα "ταυ" πάλι Αττική είναι. Αν δεχτούμε την προαναφερόμενη ετυμολογική εξήγηση, τότε η λέξη σημαίνει κυριολεκτικώς "ζήτω ο αναπηδών, ο ασπαίρων, ο φρικιών". ( Ο λεξικογράφος, Δημητράκος μας δίδει και αυτές τις ερμηνείες για το ρήμα πάλλω). Επιλέγω, εκ των τριών, το σπάνιο ρήμα ασπαίρω, που σημαίνει σπαρταρώ, τινάσσομαι σπασμωδικώς επειδή ταιριάζει με την αντίδραση του κ. Μπαλαούρα. Ασπαίρει, ενώπιον του Εσπερινού Φωτός του Κυρίου, φρίττει.
Συνεχίζουμε...
Έχουμε την αρχαία λέξη "ούρος", αρσενικού γένους, με τρεις σημασίες:
Πρώτη: ούρος, που επέζησε στην φράση "ούριος άνεμος", δηλαδή ο ευνοϊκός, ο επιτυχής.
Δεύτερη: ούρος, που σημαίνει φύλακας, φρουρός, επόπτης. Αυτή παράγεται από την λέξη ώρα, με "ψιλή" που σημαίνει φροντίδα, πρόνοια, εξού και θυρωρός. Από αυτό το "-ουρός" έχουμε λέξεις όπως ο κηπουρός, οικουρός (= o φυλάττων τον οίκο).
Τρίτη: ούρος, που σημαίνει άγριος βους, άγριο βόδι.
Προσωπικά θα επέλεγα την τρίτη σημασία για το όνομα "μπαλαούρας". Οπότε μας βγαίνει μια πολύ παραστατική φράση. "Ο αναπηδών σαν άγριο βόδι". Πολύ καλό!!
Μας έμειναν και άλλα δυο συνθετικά, ουδετέρου γένους αυτή την φορά, τα οποία εντόπισα στα λεξικά μας.
Το ούρον.
Το βρίσκουμε, εν πρώτοις, με την σημασία του ορίου, του συνόρου, του τέρματος.
Και η συχνόχρηστη δεύτερη, η οποία απαντάται συνήθως στον πληθυντικό αριθμό:  τα ούρα, το χύδην λεγόμενο κάτουρο.
(Θυμήθηκα κάτι. Η λέξη "κάτουρο" είναι κακόηχη. Όταν όμως την διαβάζεις σε κείμενα ανθρώπων που το σώμα τους ήταν γεμάτο πληγές για την ελευθερία της πατρίδας, που έγραφαν με το γιαταγάνι τους και όχι με την πένα, δακρύζεις. "Σταυρούς έχω κολλημένους εις το σώμα μου, όπου μου τους έδωσαν τα ντουφέκια των Τούρκων", έλεγε για τα τραύματά του. Είναι του "τοκογλύφου" Μακρυγιάννη, όπως τον χαρακτήρισε κάποιος Αθανασιάδης, σύμβουλος του υπουργείου... απαιδείας. Τι να πει κανείς; "O καθείς την μύξα του για βούτυρο την έχει"). Κάποτε η Διοίκηση διορίζει τον Μακρυγιάννη "αρχηγό των Αθηναίων". Τον πλησιάζει ο Γρόπιος (Gropius), πρόξενος της Αούστριας, και του λέει να δεχτεί τον "Γκόρδον", τον Άγγλο, ως αρχηγό, διότι θα βάλει τα χρήματα. Απαντά ο πατριδοφύλακας στρατηγός: "Σύρε πες του, όποιος είναι αυτός οπού θα βαλει τα χρήματα, όχι αρχηγόν τον κάνω καμπούλι (= δέχομαι να γίνει), διά την αγάπη της πατρίδος μου, αλλά όπου κατουράγει να μου δίνει να πίνω εγώ το κάτουρο. Το κάνω αυτό και του το δίνω εγγράφως". (Απομνημονεύματα, εκδ. Ζαχαρόπουλος, σελ. 483). Αυτά τω καιρώ εκείνω. Τω καιρώ ετούτω "οπού έγιναν καμπόσοι κόντηδες (και βουλευτές) οπού ήταν καντιποτένιοι", πίνουν το αίμα της πατρίδας μας και λοιδορούν τα ιερά και τα όσιά της. Ο κάθε κρανιοκενής ιστοριογράφος του εθνομηδενισμού, ο κάθε μπαλαούρας αμολάει τις τιποτολογίες, τις...ουρολογίες του, γιατί ζει στην χώρα της ατιμωρησίας.
Ερώτηση: Γιατί δεν λένε τις παλαβομάρες τους και για το Ισλάμ; Όταν οι μωαμεθανοί αυτομαστιγώνονται και ρέει το αίμα στους δρόμους, δυστυχώς και της πατρίδας μας, γιατί δεν βγαίνουν οι όρνιθες της προόδου να καταδικάσουν το βάρβαρο έθιμο;
Τις ψευτοπαλληκαριές τους, οι σαπιοκοιλιές, που θα έλεγε και ο Καραισκάκης, τις περιορίζουν στα δικαιώματα των κίναιδων, στην προσβολή της Ορθοδοξίας, στο μάθημα των θρησκευτικών, στις παρελάσεις των εθνικών εορτών, στους ήρωες, στο Κρυφό Σχολειό, στο Άγιο Φως.
Ο κ. Μπαλαούρας και όλοι αυτοί που επιδίδονται σε γελοίους λεονταρισμούς ας βγάλει το σκασμό και ας πάει να ψηφίσει, με χέρια και ποδάρια, τα μνημόνια της ντροπής και της υποταγής, που κόβουν "σύρριζα" τις συντάξεις των γερόντων γονιών μας που έχυσαν ιδρώτα και αίμα για να στήσουν τούτη την πατρίδα.
Όταν προσβάλλουν την πίστη μας, την αγία Ορθοδοξία, προσβάλλονται "άπαντες σχεδόν οι Έλληνες, οι πραγματικοί αγωνισταί, οι κτίσαντες το ελληνικόν αυτό έθνος με λάσπη ζυμωμένην από τα αίματα των και με λίθους κτιρίου από τα κόκκαλά των, οι στρώσαντες το αιμοσταγές αυτό τραπέζι διά να το τρώγουν οι κηφήνες". (Από σημείωση στα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, η οποία προέρχεται από το "φυλλάδιο της ιστορίας Ν. Κριεζώτου").
Να κλείσω με κάτι όμορφο που διάβασα στα "Άπαντα" του Δ. Σολωμού. (εκδ. "Μέρμηγκας" σελ.131)
"Ως γνωστόν ο Σολωμός εθέλγετο από τα αυτοσχέδια ποιήματα του τυφλού Ζακύνθιου επαίτου Νικ. Κοκονδρή. Μίαν εσπέραν, ενώ ο ποιητής διήρχετο από ένα οινοπωλείον, βλέπει εκεί  άπειρον κόσμον προσεκτικόν. Σταματά. Ήτο μέσα ο επαίτης ραψωδός και διηγείτο την πυρκαϊάν που είχε συμβεί εις τα Ιεροσόλυμα. Ήτο η πρώτη φορά που ο Σολωμός την ήκουε. Μένει σιωπηλός και προσεκτικός. Αφού ο επαίτης ετελείωσεν, ο Σολωμός προχωρεί σοβαρός και παρακαλεί τον αυτοσχέδιον ποιητήν να επαναλάβη το ωραίον ποίημα, του οποίου εσώθη μόνο το ωραίο δίστιχο:
Ο άγιος τάφος του Χριστού, εκείνος δεν εκάει .
Εκεί που βγαίνει τ΄ Άγιο Φως, άλλη φωτιά δεν πάει.
Μόλις ετελείωσεν, ο Σολωμός συγκινημένος και με σοβαρότητα είπεν εις τον οινοπώλην: Κέρασε όλους, όσο κρασί πιούνε απόψε, είναι όλο δικό μου, έλα αύριο σπίτι να σε πληρώσω. Και έφυγε ενθουσιασμένος".
Εκείνοι ήταν "αληθείς Ορθόδοξοι Έλληνες" όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης στην "Εξοχική Λαμπρή" του...
Καλή Ανάσταση, αδελφοί!
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

 **********************


9 Απρ 2017

Υποδεχόμενοι το Αγιο Φως 

 

Κάθε χρόνο, όταν πλησιάζουν οι ημέρες της Αναστάσεως, οι μισόχριστοι ακολουθούν τα πάγια τυπικά της ζοφερής λατρείας τους: Αμφισβητούν την παρουσία του Χριστού στη Γη, την Ανάστασή Του, τα θαύματά Του, την ποιότητα των διδαχών Του, την ιστορικότητα του προσώπου Του, μερικοί εξ αυτών υπόσχονται να πραγματοποιήσουν σε δημόσια θέα, εν είδει φιέστας, κρεοφαγικά τσιμπούσια τη Μεγάλη Παρασκευή και άπαντες εκδηλώνουν ποικιλοτρόπως την οργή και την αγανάκτησή τους για την υποδοχή του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους. 

Οι ίδιοι, έχοντας συνηθίσει να κινούνται και να επιβιώνουν σε συνθήκες ημίφωτος και να καλύπτουν τις ανομίες τους με τη βοήθεια του σκότους, εξανίστανται για την εμπλοκή του κράτους στην υποδοχή του Αγίου Φωτός από τα Ιεροσόλυμα, κάτι που δηλώνουν ότι τους φαντάζει σαν «θρησκοληψία, πρόληψη, παγανιστικό κατάλοιπο».
 Φυσικά, ουδείς μπορεί να αρνηθεί το δικαίωμα των προαναφερθέντων να δυσφορούν με τα ήθη, τα έθιμα, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τα κρατικά τυπικά, τα οποία φέρουν τη σφραγίδα της λαϊκής αποδοχής και το κύρος των αιώνων, που διατηρούν την παράδοση ζωντανή και ακμαία. Ακόμα και οι πιο ακραίες των μειοψηφιών έχουν κάθε δικαίωμα να εκφράζονται - αρκεί να μην παραβαίνουν τους νόμους του κράτους. 
Ομως, τους πρέπει μια απάντηση. Κι αυτή δεν είναι άλλη παρά η ίδια η φύση, η ταυτότητα και ο προσανατολισμός της κοινωνίας, του έθνους και του κράτους. Η συλλογικότητα που είναι και λέγεται Ελλάς προέκυψε από την εδραία πεποίθηση της πλειονότητας των μελών που την απαρτίζουν ότι φέρουν το βάρος, την ευθύνη και την ιστορική κληρονομιά, τα οποία μας κατέλιπαν οι πρόγονοί μας, από τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα μέχρι την Αννα Κομνηνή και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, και από τον Καραϊσκάκη και την Μπουμπουλίνα μέχρι την κυρά της Ρω και τον Σολωμό Σολωμού. 
Το ελληνικό κράτος προέκυψε έπειτα από έναν σκληρό και άνισο αγώνα των επαναστατημένων ορθόδοξων χριστιανών Ελλήνων, που ήθελαν να αποτινάξουν τον ζυγό του μουσουλμάνου Τούρκου δυνάστη. Η σύνδεση της Ορθοδοξίας με την κοινωνία και τους θεσμούς της δεν στηρίζεται πάνω σε μια κόλλα χαρτί με νεκρές νομικίστικες λέξεις, αλλά είναι μια σχέση ζωντανή, κραταιά, ακατάλυτη, που πέρασε μέσα από τη φωτιά αγώνων και πολέμων, πόνων, θανάτων και ελπίδων. 
Οι Ελληνες θέλουν το κράτος να εμπλέκεται στην υποδοχή του Αγίου Φωτός στην πατρίδα - διαδικασία που δεν κοστίζει ούτε σεντ, μια και η μεταφορά του είναι χορηγία αεροπορικής εταιρίας. Αυτό που απεύχονται οι πολλοί σ’ αυτή τη χώρα είναι να επηρεάζουν τα κοινά πράγματα σκοτισμένοι νόες, που άγονται και φέρονται από ιδεολογήματα για τα οποία έχουν χυθεί αδίκως ποταμοί ελληνικού αίματος.

dimokratianews ,09.04.2017


Προσφέρεται μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη!Ας το ακούσουν:
  • οι εκκλησιαστικοί Παράγοντες της .......Μεγάλης (;;;;) Συνόδου της Κρήτης 
και
  •        Οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι οποίοι -ως Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας μας- υπέγραψαν την Απόφαση, ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες είναι και αυτοί  Εκκλησία !!!!!!
************

  • «Λατίνος (Ρωμαιοκαθολικός) αυτόπτης μάρτυρας του Αγίου Φωτός»



    Εισαγωγή

          Η αλήθεια περί του Αγίου Φωτός για κάθε πιστό Ορθόδοξο είναι κάτι τόσο φυσιολογικό και αυτονόητο όσο και η αναπνοή του. Δεν χρειάζεται ούτε να του το αποδείξουν, ούτε να του το δικαιολογήσουν, ούτε καν να το δει- αφού πρόκειται για γεγονός καταφανέστατο. Όμως επειδή κάποιοι κλονίζονται ή δεν έχουν πιστέψει με τόση θέρμη- πειραζόμενοι και από τον διάβολο και από τους «διαβόλους»- τους προσφέρουμε μια ιστορική  μαρτυρία για το Άγιο Φως. Επίσης είναι σημαντικά τα κείμενα αυτά διότι αποδεικνύουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας ως μόνης Εκκλησίας του Χριστού, αφού μόνον στους Ορθοδόξους δίδεται άνωθεν το Άγιο Φως. Ας μην λησμονούμε πως το ότι δέχονται οι αιρετικοί να προσκυνήσουν και να λάβουν το Άγιο Φως από τα χέρια του Ορθοδόξου Πατριάρχη δεν είναι απλό πράγμα. Υπογραμμίζουμε πως πιστοποίηση της αξιοπιστίας της μαρτυρίας είναι το ότι προέρχεται από Λατίνο (Ρωμαιοκαθολικό) κληρικό και αυτόπτη μάρτυρα. Τέλος τονίζουμε πως αυτά τα δημοσιεύουμε προς δόξαν Θεού και αναζωπύρωση της φλόγας της Πίστεως, όχι ως απόδειξη σε απίστους. Αυτοί με εκπομπές, βιβλία και αστεία πειράματα υπογράφουν πως «ερευνούν» εντός λαγουμιών και μάλιστα φορώντας κουκούλες και ωτοασπίδες...   
    ***

    J. Mischaud, Histoire des Croisades, Paris 1856, τομ.1, σελ. 291. Το γεγονός διηγείται ως εξής ο αρχιεπίσκοπος καθηγητής Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, όπως παραπάνω, σελ. 426-427:

         «Διηγείται ένας αυτόπτης Λατίνος μάρτυρας, ο Πουλχέριος, αυτός που μετά από αυτά έγινε Πατριάρχης, ότι κατά το έτος εκείνο καθόλου δεν εμφανίζονταν το άγιο Φως, παρά όλες τις λιτανείες που τελέσθηκαν, κατά τις οποίες ψάλλονταν το «Κύριε ελέησον» από όλους που συμμετείχαν στις λιτανείες. «Καταληφθήκαμε από μεγάλη λύπη και θλίψη. Πόσες ανακραυγές προς τον Κύριο! Πόσοι στεναγμοί, πόσοι οδυρμοί! Γιατί στους οδυρμούς όλοι ψάλλαμε «Κύριε ελέησον», για να ζητήσουμε με τις ψαλμωδίες το έλεος του Κυρίου, όμως, αν και τον ικετεύαμε, καθόλου δε λαμβάναμε το ζητούμενο. Και ήδη ήρθε η εσπέρα και η μέρα έληξε και επειδή σκεφτήκαμε ότι εξαιτίας των αμαρτιών μας συνέβη ό,τι δεν συνέβη τα άλλα χρόνια, ο καθένας μας αποφάσισε ενδόμυχα να διορθωθεί σε όσα αμάρτησε προς τον Θεό. Το άγιο Φως δεν φάνηκε ούτε κατά το πρωί του Πάσχα, ο Βασιλιάς Βαλδουίνος απελπισμένος προσευχόταν μπροστά στον άγιο Τάφο, ο λατινικός κλήρος βρέθηκε σε πολύ δυσάρεστη θέση, αγνοώντας αν έπρεπε να τελέσει ή όχι την εορτή του Πάσχα, χωρίς το άγιο Φως. Καθώς οι Λατίνοι βρίσκονταν σε τέτοια αγωνιώδη κατάσταση, αποφάσισαν να βγουν από το Ναό της Αναστάσεως. Οι Έλληνες όμως που απέμειναν μέσα έκαναν θερμότερες προσευχές, ακολουθούμενοι από τους Ιακωβίτες και τους Αρμενίους, λιτάνευσαν, ικέτευσαν τον Θεό και το άγιο Φως εμφανίστηκε, πλημμυρίζοντας όλον τον Ναό. Με αλαλαγμούς έτρεξαν οι Λατίνοι να πάρουν το Φως από τους Έλληνες. Και επαναλαμβάνουμε ότι το επεισόδιο αυτό το διηγείται αυτόπτης Λατίνος, και όπως κι αν θελήσει κανείς να το εξηγήσει, είναι αναντίρρητο ότι οι Έλληνες που ταπεινώθηκαν και περιφρονήθηκαν από τους σταυροφόρους εξυψώθηκαν με αυτό. Και από τότε η τελετή του αγίου Φωτός παρέμεινε ως καθαρή ελληνική τελετή, ακόμα και κατά την περίοδο των σταυροφόρων».

                Η μαρτυρία είναι από την Ιστορία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.
            Απόδοση στην Νεοελληνική για την Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
    Τέζας Γεώργιος - Φιλόλογος 

     «Ξαφνικά η κολώνα σχίστηκε και βγήκε το Άγιο Φως»! - Συγκλονίζει η μαρτυρία του Αγαρηνού Εμίρη  




         
         Μόνο ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης έχει το προνόμιο και την εξουσία να βγάζει το Άγιο Φως. Κατά καιρούς έχουν γίνει απόπειρες και από άλλα δόγματα να βγάλουν το Άγιο Φως αλλά αυτό στάθηκε αδύνατον.
         Για παράδειγμα το 1549 μ.Χ. σύμφωνα πάντα με ιστορικές καταγραφές, οι Αρμένιοι δωροδόκησαν τον σουλτάνο Μουράτ για να τους δώσει την άδεια να εισέλθουν στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως και να βγάλουν αυτοί από τον Πανάγιο Τάφο το Άγιο Φως. Πράγματι, ο σουλτάνος τους έδωσε την άδεια και οι Αρμένιοι μπήκαν μέσα στον Ναό και τον κλείδωσαν. Γεμάτος απελπισία ο Ορθόδοξος Πατριάρχης, όταν είδε τους Αρμένιους να βρίσκονται μέσα στον Πανάγιο Τάφο, γονάτισε έξω στην είσοδο του Ναού κοντά σε μία από τις κολόνες. Ξαφνικά η κολόνα σχίστηκε και βγήκε το Άγιο Φως ανάβοντας τις λαμπάδες του Πατριάρχη. Ο Αγαρηνός Εμίρης παρακολουθούσε τα γεγονότα από τον μιναρέ του τζαμιού που βρίσκονταν απέναντι από τον Ναό.
         Η κολώνα αυτή, ραϊσμένη μέχρι σήμερα, δείχνει την αλήθεια τής Ορθοδοξίας! 
         Μόλις είδε τα γεγονότα φώναξε "Μεγάλη η πίστη των Χριστιανών! 'Ενας είναι ο αληθινός Θεός, ο Θεός των Χριστιανών. Πιστεύω στον Αναστάντα εκ νεκρών Χριστόν. Τον προσκυνώ ως Θεό μου".
    Μετά από αυτή την ομολογία του πήδησε από τον μιναρέ, ή κατά μια άλλη πιο πιθανή εκδοχή, μαινόμενο πλήθος μουσουλμάνων ανέβηκαν και τον γκρέμισαν από τον μιναρέ. Κατά την πτώση του όμως δεν έπαθε τίποτα. Τότε οι μουσουλμάνοι τον έπιασαν και τον αποκεφάλισαν. Το άγιο λείψανό του φυλάσσεται μέχρι και σήμερα στην Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγίας των Ιεροσολύμων, όπως αναφέρει το orthodox-world.
    Το Άγιο Φως συμβολίζει αλλά και υπενθυμίζει με θαυματουργικό τρόπο την Ανάσταση του Χριστού. Είναι ένα Θεόσταλτο θαύμα δια μέσου των αιώνων από το Φως του κόσμου, που είναι ο Χριστός, για τον κόσμο.

    http://www.kontranews.gr



    «Άγιο Φως»


         Στον πάνσεπτο ναό της Αναστάσεως, εδώ και πάνω από 2000 χρόνια, ένα θαύμα συγκλονιστικό μας βεβαιώνει: «Ζῇ Κύριος ὁ Θεός». Είναι ζωντανός ο Θεός. Όποιος κι αν είσαι θα το διαπιστώσεις, αν πας την περίοδο του Πάσχα στα Ιεροσόλυμα και καθίσεις ως το Μέγα Σάββατο, στην τελετή του Αγίου Φωτός.
         Θα δεις με τα μάτια σου ουράνιο, θεϊκό φως. Θ’ αγγίξεις το θείο μεγαλείο.
         Φρόντισε να είσαι εκεί από πολύ πρωί, διαφορετικά δεν θα μπορέσεις να μπεις στο Ναό.
         Όσοι θέλουν να εξασφαλίσουν μια γωνίτσα, ώστε να βλέπουν τον Πανάγιο Τάφο, μπαίνουν απ’ το πρωί της Μ. Παρασκευής στο Ναό, διημερεύουν και διανυκτερεύουν άσιτοι, άποτοι και ακίνητοι. Τόση είναι η λαχτάρα της προσμονής και της θέας του Αγίου Φωτός.
    Έλεγχος του Παναγίου Τάφου
         Πρώτα θα γίνει έλεγχος σχολαστικός για μία ώρα σ’ όλο το Άγιο Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου. Μήπως έχει ξεμείνει κάτι, ένα σπίρτο, ένα κερί, ένα καντήλι αναμμένο, που μπορεί να μεταδώσει φλόγα. Οι αιρετικοί ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τον έλεγχο αυτό. Ελπίζουν πάντα μήπως κάτι παράτυπο συμβεί, μήπως δεν βγάλει το Άγιο Φως ο Ορθόδοξος Πατριάρχης, για να αναλάβουν το προβάδισμα εκείνοι. Τον έλεγχο τον κάνουν ειδικοί και είναι παρόντες πάντα εκπρόσωποι των Ορθοδόξων, των Αρμενίων, των Κοπτών, των Συριανών και άλλοι. Γίνεται δεύτερος και τρίτος έλεγχος.
         Ακολουθεί το σφράγισμα του Παγίου Τάφου. Κλείνεται η θύρα της εξωτερικής εισόδου του Αγίου Κουβουκλίου. Δυο μεγάλες λευκές κορδέλες θα κολληθούν εξωτερικά σε σχήμα χιαστό, με καθαρό κερί, που λειτουργήθηκε στην εκκλησία για 40 μέρες.
         Κατόπιν σφραγίζεται με την επίσημη σφραγίδα του Πατριαρχείου. Ο Πανάγιος Τάφος είναι έτοιμος για την Τελετή του Αγίου Φωτός.
    Η Ιερή Λιτανεία
         Η ώρα είναι 12 το πρωί. Οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων έρχεται στο ναό της Αναστάσεως με τη συνοδεία όλων των εκεί επισκόπων, των ιερέων και άλλων επισήμων. Θα μπει στο Καθολικό του Ναού. Εκεί, στον Πατριαρχικό του θρόνο, θα προσέλθουν εκπρόσωποι των Αρμενίων, Αράβων, Συριανών, Κοπτών, για να λάβουν το Άγιο Φως απ’ τα χέρια του. Οι Παπικοί δεν καταδέχονται! Αρνούνται να πάρουν το Άγιο Φως απ’ τα χέρια του Ορθοδόξου Πατριάρχη! Ακολουθεί η ιερή λιτανεία γύρω απ’ το ιερό κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου. Ειδικοί για την τάξη, με ράβδους που τις χτυπούν ρυθμικά στο έδαφος, ανοίγουν δίοδο για να περάσει η μεγαλοπρεπής πομπή. Προπορεύονται οι λαμπάδες, ο Τίμιος Σταυρός, τα λάβαρα και τα εξαπτέρυγα. Ακολουθούν ο Πατριάρχης, οι επίσκοποι και οι ιερείς λαμπροφορεμένοι.
         Οι χοροί των ψαλτών, Ελληνόφωνος και Αραβόφωνος, ψάλλουν κατανυκτικά με αργό Αγιοταφίτικο μέλος «Τήν Ἀνάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς καί ἡμᾶς τους ἐπί γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σέ δοξάζειν». Οι ψυχές μεταρσιώνονται. Ιερή συγκίνηση κατακλύζει τα απειράριθμα πλήθη των προσκυνητών. Τα πρόσωπα ακτινοβολούν χαρά ανείπωτη, λαχτάρα ασίγαστη, προσμονή απροσμέτρητη. Με την τρίτη περιφορά ο Πατριάρχης σταματά μπρος στον Πανάγιο Τάφο. Λαός και ψάλτες ψάλλουν κατανυκτικά το «Φῶς Ἱλαρόν», προμήνυμα του Αγίου Φωτός.
    Έλεγχος του Πατριάρχη
         Ο Πανάγιος Τάφος αποσφραγίζεται. Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης απεκδύεται την ιερατική του στολή. Μένει μόνο με το στιχάριο, λευκό ποδήρη χιτώνα, τα επιμάνικα και τη ζώνη. Ελέγχεται εξονυχιστικά από τον διοικητή της πόλεως των Ιεροσολύμων και από τον αστυνομικό διευθυντή για να διαπιστωθεί ότι δεν φέρνει μαζί του κανένα αντικείμενο, με το οποίο μπορεί να ανάψει φως. Ο έλεγχος του Πατριάρχη συνεχίζεται και μέσα στον Πανάγιο Τάφο. Αρμένιος εκπρόσωπος τον παρακολουθεί από το χώρο του Αγίου Λίθου, και ανιχνεύει όλες τις κινήσεις του, καθώς προσεύχεται μπροστά στον Ζωοδόχο Τάφο.
    Η μεγάλη ώρα
    Έφτασε η μεγάλη ώρα.
         Ο Πατριάρχης εισέρχεται στον Πανάγιο Τάφο. Κανένα καντήλι, κανένα φως, κανένα κερί αναμμένο. Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα του Τάφου υπάρχει ένα καντήλι σβηστό, έτοιμο για άναμμα. Υπάρχει ακόμη ειδική ιερή φυλλάδα, λίγο ανοιγμένη με σβησμένο χοντρό κερί, στη σελίδα των ευχών του Αγίου Φωτός. Ο Πατριάρχης φέρει μαζί του 4 δεσμίδες σβησμένων κεριών, από 33 κεριά η δεσμίδα, όσα τα χρόνια του Χριστού. Με τα κεριά αυτά, που θ’ ανάψουν μόνα τους, θα δώσει στους πιστούς το Άγιο Φως.
    Η ώρα έγινε στιγμή.
    Γονατιστός μπρος στο ζωηφόρο μνήμα του Κυρίου, διαβάζει ειδικές ευχές. Παρακαλεί τον Κύριο «ὅπως ἀναδείξῃ τό διδόμενον τοῖς πιστοῖς φῶς, ἁγιασμοῦ δῶρον, ἁμαρτημάτων λυτήριον καί νοσημάτων ἀλεξιτήριον»…
         Ένας Πατριάρχης Ιεροσολύμων απεκάλυψε τα εξής: «Όταν τίποτε δεν επισκιάζει τη γαλήνη και την αφοσίωσή μου στο Θεό, με καταλαμβάνει μια ανεξήγητη χαρά. Μόλις εισέλθω στο Πανάγιο μνήμα και ακουμπήσω και ανοίξω την αγία φυλλάδα, αναγνώσω λίγες γραμμές από τις ευχές και ανυψώσω τις δεσμίδες των κεριών, τότε ανάβουν μόνα τους η αγία κανδήλα του Παναγίου Τάφου και τα κεριά που κρατώ στα χέρια μου. Εάν η ηρεμία της ψυχής μου δεν με συνοδεύει και δεν έχω την απαιτούμενη προετοιμασία και αφοσίωση στο Θεό, δεν αισθάνομαι την ανεξήγητη εκείνη χαρά, αλλά η αγία κανδήλα και τα κεριά ανάβουν μόνα τους».
          Ιερή σιγή. Ο Πατριάρχης μέσα στον Πανάγιο Τάφο προσεύχεται. Έξω άκρα σιωπή, η σιωπή του Τάφου πριν την Ανάσταση.
    Οι καρδιές συντονίζονται στον ίδιο ρυθμό. Αγωνία – προσμονή. Ο κόπος της αναμονής από την προηγούμενη ημέρα, η ταλαιπωρία από το μεγάλο συνωστισμό, δεν υπολογίζονται καθόλου την ώρα αυτή. Όλοι περιμένουν με μια ψυχή, κρατώντας τα κεριά στο χέρι.
    Φως! – Φως!
         Ξαφνικά τη νεκρική σιγή διακόπτουν αλαλαγμοί χαράς, ουρανομήκεις κραυγές. Φως! Φως! Ζήτω! Κι αλήθεια. Ω! του θαύματος! Φως φαίνεται. Φως με χρώμα γαλάζιο ή λευκό ή χρυσό, που κυκλοφορεί αστραπιαία στο μεγάλο χώρο του Ναού. Κινείται πάνω στο θόλο, κάτω, δεξιά, αριστερά, σ’ όλα τα σημεία.
         Κατεβαίνει στα πλήθη των προσκυνητών, περιλούει τα πρόσωπα, συγκλονίζει ψυχές από ιερή συγκίνηση, άγιο θαυμασμό, θεία αλλοίωση και χαρά, ενώ ο Πατριάρχης δεν έχει βγει ακόμη για να το δώσει. Όταν βγει από τον Ζωοδόχο Τάφο στο χώρο του Αγίου Λίθου, δίνει το άγιο Φως στον Αρμένιο αντιπρόσωπο και στον Άραβα Ορθόδοξο ιερέα. Με τις άλλες δύο δεσμίδες των κεριών φέρνει το Άγιο Φως στο λαό, ενώ πολλοί το έχουν ήδη πάρει από κεριά που άναψε μόνο του.
        Φωτοπλημμύρα μέσα κι έξω από το Ναό της Αναστάσεως. Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα, οι πιστοί αναπέμπουν στον Αναστάντα Κύριο δοξολογίες, έξω στην πόλη Ιερουσαλήμ αρχίζουν εκδηλώσεις χαράς και θριάμβου. Κληρικοί και λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, κρατώντας στα χέρια τους φαναράκια, μεταφέρουν το Άγιο Φως στα σπίτια τους, θα το μεταφέρουν στις πατρίδες τους.
    Χριστός Ανέστη!
    Τι σκέφτεσαι, πώς νοιώθεις;
    Προτού βιώσεις αυτό το θαύμα , έψαχνες, ρωτούσες, απορούσες.
    Τώρα που είδες και άγγιξες, τώρα που έζησες αυτό το παραλήρημα χαράς και θείας αγάπης στην Ιερουσαλήμ, τι έχεις, τι μπορείς να πεις;
    Χριστός Ανέστη!
    Αυτό και μόνο.
    Δόξα Σοι, ο Θεός ημών, δόξα Σοι!

    xfd.gr